Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Corazón coraza Mario Benedetti
Porque te tengo y no
porque te pienso
porque la noche está de ojos abiertos
porque la noche pasa y digo amor
porque has venido a recoger tu imagen
y eres mejor que todas tus imágenes
porque eres linda desde el pie hasta el alma
porque eres buena desde el alma a mí
porque te escondes dulce en el orgullo
pequeña y dulce
corazón coraza.

Porque eres mía
porque no eres mía
porque te miro y muero
y peor que muero
si no te miro amor
si no te miro.
Porque tú siempre existes dondequiera
pero existes mejor donde te quiero
porque tu boca es sangre
y tienes frío
tengo que amarte amor
tengo que amarte
aunque esta herida duela como dos
aunque te busque y no te encuentre
y aunque
la noche pase y yo te tenga
y no.

Ποιήμα του Μάριο Μπενεδέττι από το μυθιστόρημα «Gracias por el fuego»,ένα διήγημα όπου η στέρηση και η ήττα συναισθηματική  και  προσωπική είναι το καθρέπτης μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζονται οι δυσκολίες και οι στερήσεις ενός ολόκληρου λαού γενικότερα .
Ο πρωταγωνιστής Ramón Budiño μέσα από την διήγηση της δικής του ζωής διηγείται και την ζωή της πατρίδας του . Η σχέση με τον πατέρα του μοιάζει με ελληνική τραγωδία , με διαρκείς διαμάχες και απογοητεύσεις
Μέσα στις άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ζεί την αποστέρηση της αληθινής αγάπης. Ερωτεύεται την κουνιάδα του -γυναίκα που αγαπά μα δεν μπορεί να αγγίξει- Όλο το διήγημα είναι η εικόνα μιας χώρας που πρέπει να φτάσει στον πάτο του πηγαδιού για να βρει σωτηρία για να μπορέσει να αρχίσει από την αρχή να εκτιμά τον εαυτό του και να «αναστηθεί».


Καρδιά –φράχτης - Mario Benedetti

Γιατί σε έχω και δεν σε έχω

Γιατί σε σκέφτομαι

Γιατί  η νύχτα έχει τα μάτια ορθάνοιχτα

Γιατί η νύχτα περνάει και εγώ λέω «αγάπη»

Γιατί ήρθες να πάρεις  την εικόνα σου

Και είσαι ομορφότερη  απ΄όλες τις εικόνες σου

Γιατί είσαι όμορφη απ΄την κορφή ως τα νύχια

Γιατί είσαι καλή μαζί μου με την καρδιά και την ψυχή

Γιατί κρύβεσαι στην γλυκειά σου περιφάνεια

Γλυκιά καρδούλα

Καρδιά –φράχτης

Γιατί είσαι δική μου

Και  δεν είσαι

Γιατί σε κοιτώ και πεθαίνω

Και το χειρότερο απ΄το να πεθάνω

Να μη  σε βλέπω αν δε σε κοιτώ





Γιατί είσαι παντού

Αλλά υπάρχεις περισσότερο  εκεί που σε θέλω

Γιατί το στόμα σου είναι σαν αίμα

κρυώνεις και πρέπει να σ΄αγαπω,

Π ρ έ π ε ι  να σ’αγαπώ ,αγαπημένη

Ακόμη κι αν  αυτή η πληγή με πονάει διπλά

Ακόμη κι αν  σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω

Ακόμη κι όταν

Η νύχτα περνάει και είσαι δικιά μου

Δεν είσαι...




4 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Οι ανεκπλήρωτοι πόθοι ή οδηγούν στην τρέλλα και στην αυτοκαταστροφή ή σε σημαντική δημιουργία.

Θαλασσινή είπε...

Καλημέρα Χουανίτα μου καλό μήνα,πώς πήγαν τα ψέματα χθες;
όσον αφορά στο σχόλιό σου συμφωνώ μαζί σου,είμαι της γνώμης ότι "ο χορτάτος" δεν δημιουργεί.... όσο για την τρέλλα ίσως η δημιουργία να έχει την "δόση"της

Juanita La Quejica είπε...

Αν σου πω για το ξεγέλασμα της Πρωταπριλιάς... την πάτησα στις 11:55 το βράδυ, από μια Σπανιόλα φίλη, την Μάργα! Θεωρούσα ότι είχα γλυτώσει και ξεχάστηκα! ΧΑΧΑ! Και ήταν και πολύ ωραίο πείραγμα!
Εσένα σε γέλασαν;

Θαλασσινή είπε...

με γέλασε ο γιός μου πρωί πρω'ι!! "Μαμά το Μαρτάκι δεν το εβγαλα!!!":)Σημερα έμαθα ότι το μαρτάκι το βγαζουν τ'αγιαννιού και το ριχνουν στη φωτιά!!αρα ...άκυρο το γελασμα