-Μη λησμονίσω......να βρω το δρόμο

Θα γίνουν λέει εκλογές....

Κι αφού είκοσι τόσα χρόνια  το πλυντήριο  έπλενε με « μπλέ και πράσινους κόκους» τα μυαλά μας

Τώρα κάποιες πλύστρες επιμένουν να μας αλλάξουν τη σκόνη

Η ζωή  στο λεμονοστίφτη  ....

Δεν μπορώ πια να παριστάνω ότι τίποτα δεν τρέχει....

22.02.λόγια δυο ...αντηχούν

Λέξεις νήματα που έπλεξαν  δίχτυ παγίδα  στο  νου

Λένε έρχεται η άνοιξη ... δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ...

Κι αν θα είμαι δεν θα είμαι .....

Σαν εκείνο το « με ξέρεις αλλά δεν με ξέρεις»

Τα κλειδιά της πόλης μου τα είχα δώσει σε σένα  

Πως βρέθηκαν σε «ξενα χέρια;»

Στον εαυτό μου μόνο είχα πει για κείνο το ταξίδι

Στο άλλο πέλαγος .....

Πού άφησες πάλι τα κλειδιά;

Και σκόρπισε η ύπαρξή μου.

Λόγια δυο .... στριφογυρνούν στου νου την ατέρμονη πορεία

Η άνοιξη έρχεται με πατερίτσες και η δημοκρατία με σπασμένο καροτσάκι

Πού θα είμαι;  Εδώ .. που οφείλω ... μα αλλιώς ...

-Μάνα –γυναίκα – κόρη –φίλη ..... στα μάτια τα δικά μας είσαι

Με την θάλασσά σου την απέραντη ,

Τα δαντελλένια ακρογιάλια , τα απάτητα ψηλά βουνά σου ,

Τον παιχνιδιάρη ήλιο σου ,λευκό πανί στον ορίζοντα , κόκκινα πέταλα στον κάμπο,

Αγριοκάτσικα στον Ομαλό , λιμνοθάλασσα στο Μεσολόγγι, ποταμός Αχελώος - Θεός ..είσαι όλα αυτά ....

Και τ΄άλλα πέταξέτα

-      μα κείνες οι κουβέντες στο δυο ,βελόνες , ξυράφια  ....

-      .....κοίτα λίγο...εμάς (μάνα) ...τη δύναμή σου ....