Ντενεκεδούπολη

Σάββατο στις  15:00 στο Badminton  η Ντενεκεδούπολη είχε ανοίξει τις πύλες της και δεχόταν τους μικρούς επισκέπτες της .

Στην είσοδο της πόλης η Ευγενεία Φακίνου να υποδέχεται τους θεατές και το παραμύθι ξεκινούσε.

 Πήγα με χαρά να δω ένα "κλασσικό" έργο . Τριάντα επτά χρόνους πριν ξεκίνησε αυτό το ταξίδι  και στην πορεία του επιβιβάστηκαν οι  σημερινές γιαγιάδες με τις σημερινές μαμάδες.Έργο που πάιζεται ακόμα και σήμερα στα Νηπαγωγεία στα Δημοτικά με πρωταγωνιστές τους μικρούς μαθητές και συνεχίζει νομίζω να είναι επίκαιρο.

"Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά" λέει το τραγούδι, μα η Ντενεκεδούπολη ξέρει,με τρόπο απλό και διασκεδαστικό να δίνει  ερεθίσματα και να παρουσιάζει στα παιδιά όσα συμβαίνουν σήμερα σε τούτη τη χώρα.

Δάνεια - συμβάσεις - Δ.Ν.Τ- φτώχεια, πείνα, όνειρα, αποξένωση αλλά και ανάγκη για ομοψυχία και ομόνοια.

Ντενεκεδούπολη -Ξύπνα ντενεκεδούπολη - Κύριος Ουλτραμέρ έργα σε μια περίτεχνη συρραφή που όχι μόνο άγγιξε,  μα εισχωρησε στο κοινωνικοοικονομικό ζήτημα του σήμερα.

Τα παιδιά συμμετέχουν , κρίνουν , αποφασίζουν , αναρωτιούνται "είναι το Δ.Ν.Τ ο Ουλτραμέρ;

Είναι ο Λαδένιος η Μέρκελ;"

Ονόματα και πράγματα που ακούν στα σπίτια τους , από τους γονείς , το ράδιο, τον παππού που δυσκολέυεται να τους πάρει μια καραμέλα.

'Ολα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά και όχι μόνο αυτό, μα ακόμη  τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την διαδικασία της "άμεσης δημοκρατίας"  που φαντάζει μια  ηλιαχτίδα στην σκοτεινή αίθουσα του θεάτρου και της πληγωμένης μας ζωής.
Σαν ουράνιο τόξο προμήνυμα ελπίδας .

Η τόλμη, το θάρρος, η λογική που αντικαθιστά τον αυθορμητισμό με την πάροδο των χρόνων.  Η στήριξη στα όνειρα των παιδιών.
Όλα είνα παρόντα σε αυτό το έργο

Ο άπληστος που υφαρπάζει και  σε κάθε στιγμή εκμεταλλέυεται την αδυναμία, η εξουσία που όταν κάποιος την κατέχει συνήθως γίνεται άδικος και βλέπει τους υπόλοιπους από  απόσταση και δίχως ίχνος ταπεινοφρωσύνης.

 Η τόλμη  που απορρέει από το νεαρό της ηλικίας και η ελπίδα που φέρνει μαζί της .
 Η τρομοκρατία που υποβάλλουν, οι άρχοντες, τους λαούς με τον φόβο του "ανύπαρκου" Μπαμπούλα. 

Η ελπίδα ότι κάποτε θα τολμήσουμε είναι κυρίαρχη στα έργα της Φακίνου  και μάλιστα όχι μόνο η τόλμη για το άγνωστο αλλά η τόλμη που δεν αποτελεί τροχοπέδη. Πόσα και πόσα μηνύματα δεν περνούν στα μυαλουδάκια των παιδιών μέσα σε δυο ώρες.
"Κι αν δεν βρώ την Ντενεκεδούπολη λέει ο Μελένιος θα έχω προσπαθήσει"

Σε μια παράσταση που παρακολούθησαν τρεις γενειές , παπούδες , μπαμπάδες παιδιά και είναι τόσο σημερινή όσο ίσως και τότε που γράφτηκε .

Πόσοι και πόσοι από μας δεν τολμήσαμε ή πόσοι προσπαθήσαμε κι ας μην την βρήκαμε την Ντενεκεδένια πολιτεία μας κι ας μην βρήκαμε την Ιθάκη μας ή τα Κύθηρά μας.
" τον δρόμο αυτό που διάλεξα θα τον ακολουθήσω , μπροστά δεν ξέρω τί θα βρω μα δε γυρίζω πίσω" Μελένιος
ίσως το πισωγύρισμα μόνο για ένα λόγο να έχει βαρύτητα.

Υ/γ(όμορφο το πρόγραμμα μέσα σε ντενεκάκι  από μέλι του Πιτταρα.)