La Oreja de Van Gogh -Jueves
Si fuera más guapa y un poco más lista
Si fuera especial, si fuera de revista
Tendría el valor de cruzar el vagón
Y preguntarte quién eres.
Te sientas en frente y ni te imaginas
Que llevo por ti mi falta más bonita.
Y al verte lanzar un bostezo al cristal
Se inundan mis pupilas.
De pronto me miras, te miro y suspiras
Yo cierro los ojos, tú apartas la vista
Apenas respiro me hago pequeñita
Y me pongo a temblar
Y así pasan los días, de lunes a viernes
Como las golondrinas del poema de Bécquer
De estación a estación enfrente tú y yo
Va y viene el silencio.
De pronto me miras, te miro y suspiras
Yo cierro los ojos, tú apartas la vista
Apenas respiro, me hago pequeñita
Y me pongo a temblar.
Y entonces ocurre, despiertan mis labios
Pronuncian tu nombre tartamudeando.
Supongo que piensas que chica más tonta
Y me quiero morir.
Pero el tiempo se para
y te acercas diciendo
Yo no te conozco y ya te echaba de menos.
Cada mañana rechazo el directo
Y elijo este tren.
Y ya estamos llegando,
mi vida ha cambiado
Un día especial este once de marzo.
Me tomas la mano, llegamos a un túnel
Que apaga la luz.
Te encuentro la cara, gracias a mis manos.
Me vuelvo valiente y te beso en los labios
Dices que me quieres y yo te regalo
El último soplo de mi corazón.
La Oreja de
Van Gogh –Πέμπτη
 |
| vampirelovepersonalblog.blogspot.com/ |
Αν ήμουν πιο όμορφη και λιγουλάκι πιο έξυπνη
Αν ήμουν σπουδαία και εξωφυλλο σε περιοδικά
θα είχα το θάρρος να έρθω εκεί
Και να σε ρωτήσω -ποιός είσαι;
Κάθεσαι απέναντι και ούτε κάν φαντάζεσαι
Ότι για σένα φόρεσα την πιό όμορφη φούστα μου
σαν σε δω να χασμουριέσαι στο τζάμι
Βουρκώνουν τα μάτια μου
Αμέσως με κοιτάς ,σε κοιτώ και αναστενάζω
Κλείνω τα μάτια ,καθώς αποτραβάς το βλέμμα .
Ίσα που ανασαίνω ,και νιώθω να μικράινω
Τρέμοντας
Κι έτσι περνούν οι μέρες από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή
Σαν χελιδόνι σε ποιήμα του Μπέκερ.
από σταθμό σε σταθμό απέναντι εσύ κι εγώ
και η σιωπή πηγαινοέρχεται
Ξαφνικά με κοιτάς,σε κοιτώ και αναστενάζεις
Κλείνω τα μάτια , παίρνεις το βλέμμα
Ίσα που αναπνέω , συρρικνωνομαι
Και τρέμω
Και τότε συμβαίνει , ξυπνούν τα χείλη μου
Λέω το όνομά σου τραυλίζοντας
Υποθέτω θα σκέφτεσαι « Τί χαζή κοπέλα!»
Και μού’ρχεται να πεθάνω
Μα ο χρόνος σταματά.
Και με πλησιάζεις λέγοντας
«Δεν σε γνωρίζω μα μου λείπεις κιόλας»
Κάθε μέρα δεν παίρνω το λεωφορείο,
για να μπω σε αυτό το τρένο
για να μπω σε αυτό το τρένο
Και να! φτάνουμε
Η ζωή μου άλλαξε ,
αυτή η 11η του Μάρτη έγινε για μένα η πιό σημαντική μέρα
με πήρες απ΄ το χέρι και μαζί μπήκαμε στο τούνελ
έσβησε το φως
Το πρόσωπό σου ψιλάφησα στο σκοτάδι τόλμησα και σε φίλησα στα χείλη
Μου λες πως μ΄αγαπάς και σου χαρίζω
Την τελευταία πνοή της καρδιάς μου (τον
τελευταίο χτύπο της καρδιάς μου)
Τραγούδι αγάπης - μνήμης από το συγκρότημα La Oreja de VAN Gogh για την 11η Μάρτη του 2004 όπου στο σταθμό τρένων Ατότσα της Μαδρίτης μετά από την τρομοκρατική επίθεση , 192 άτομα σκοτώθηκαν και χιλιάδες τραυματίστηκαν.
"όταν η αγάπη συνδέεται με κάτι τόσο έντονο και μη αναστρέψημο όπως ο Θάνατος , γίνεται αιώνια. Για πάντα μαζί από κει ψηλά"
Cuando el amor es unido por algo tan intenso e irreversible como la muerte, se vuelve eterno. Siempre juntos, amándose cada día más allá arriba. La Oreja de VAN Gogh
Έρωτας-Τάσος Λειβαδίτης
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου