Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Αίνιγμα άλυτο   ζητώ τη λύση   άμμος τα μάτια   ζητάει θάλασσα…..
νόμιζα πως   ήχος άηχος ήταν   σαν μια σταγόνα  γεμίζε το λαγίνι  
ίχνη αφήσε    αφρό φόρεσε    ημέρα δίχως όνομα    νύχτες δίχως όνειρα ντύθηκανε το   σύννεφο από χιόνι

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

παγωνιά

ουρλιάζει o αέρας, ένα κορμί κοκκαλομένο πάνω στο κύμα, το άλλο πάνω σε παγκάκι, έχει δυο μάτια στο χρώμα του μελιού, ενώνονται σε αναζήτηση ελπίδας, σ' ένα ορίζοντα μακρινό άπιαστο. Αργεί η άνοιξη αιώνες.

Τι να θυμηθώ

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος


Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο
Και μαντάτο απ' την Αθήνα
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα

Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω

Ούτε που σαλεύει το νερό
Ούτε μου μιλούν οι γλάροι
Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ο Γιαπωνέζικος καθρέφτης



Ο Γιαπωνέζικος καθρέφτης

Λαϊκό Γιαπωνέζικο παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό στην Matsuyama  μια Ιαπωνική πόλη της επαρχίας  Echigo,ζούσε ένα νεαρό ζευγάρι αγροτών με την μικρή τους κόρη. Μια μέρα ο σύζυγος έπρεπε να ταξιδέψει στη πρωτέυουσα για δουλειά , καθώς όμως το ταξίδι ήταν μεγάλο και κουραστικό έφυγε μόνος του αφήνοντας πίσω τις δυό αγαπημένες «γυναίκες» της ζωής του. Για να τις παρηγορήσει , τους υποσχέθηκε πως γυρίζοντας θα τους έφερνε δώρα και καλούδια από την πόλη.
Αφού πέρασε αρκετός καιρός που της φάνηκε αιώνας  , εκείνος μια μέρα επιτέλους επέστρεψε στο σπίτι από τα ξένα . Άρχισε να εξιστορεί τις περιπέτειες του ταξιδιού του. Στο κοριτσάκι χάρισε μια πανέμοφη κουκλίτσα.

-Για σένα  -είπε στην σύζυγό του- σου έφερα ένα παράξενο δώρο. Κοίταξέ το και πες μου τί βλέπεις μέσα.

Μέσα σε ένα μικρό άσπρο κουτάκι υπήρχε ένα στρογγυλό λευκό αντικείμενο διακοσμημένο με λουλούδια και πουλιά από την μια πλευρά, ενώ από την άλλη ήταν σαν ασημένια πλάκα  λεία και γυαλιστερή. Η γυναίκα δεν είχε  ξαναδεί ποτέ κάτι παρόμοιο άρχισε να το περιεργάζεται έκπληκτη. Είδε μια νέα και όμορφη άγνωστη  κοπέλα να την κοιτάζει κατάματα. Ο σύζυγος άρχισε να γελά σαν είδε την έκπληξη την γυναίκας του.
-Λοιπόν τί βλέπεις; Την ρώτησε.

- Βλέπω μια όμορφη νέα γυναίκα να με κοιτάζει και να κουνάει τα χείλη της , σα να θέλει να μου μιλήσει.
-Αγαπημένη μου –της είπε εκείνος -, αυτό που βλέπεις είναι το πρόσωπό σου που αντικατοπτρίζεται σε αυτή την πλάκα από κρύσταλλο. Το ονομάζουν καθρέφτη και στην πόλη είναι ένα αντικείμενο πολύ συνηθισμένο.
Η γυναίκα ευχαριστημένη με αυτό το εκπληκτικό δώρο το φύλαξε προσεχτικά σε ένα κουτάκι σαν να ήταν κάτι ιερό και μόνο , κάπου κάπου το έβγαζε για να κοιταχτεί.

Πέρασαν χρόνια πολλά η κορούλα τους είχε γίνει ήδη μια πανώρια ,ευγενική και άξια κοπέλα με αμέτρητες χάρες όπως η μητέρα της. Ποτέ δεν μίλησε στην κόρη της για τον καθρέφτη από φόβο μην τυχόν και η μικρή κομπάζει για την ομορφιά της.

Έτσι σχεδόν όλοι ξέχασαν εκείνο τον καλοκρυμμένο και καλοφυλαγμένο καθρέπτη
Μια μέρα, η μητέρα αρρώστησε βαριά και παρά τιε περιποιήσεις και τις φροντίδες του συντρόφου της και της κορούλας της  εκείνη χειροτέρευε μέρα με την μέρα. Η μητέρα κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος της . Τότε κάλεσε την κόρη της και της ζήτησε να της φέρει το κουτάκι όπου φυλούσε τον καθρέπτη και της είπε:

-Καλή μου κόρη , ξέρω ότι σύντομα θα πεθάνω, αλλά να μην λυπηθείς. Όταν εγώ δεν θα είμαι κοντά σας , υποσχέσου μου ότι θα κοιτάζεις αυτόν τον καθρέπτη καθημερινά. Θα με βλέπεις μέσα του και θα καταλάβεις ότι αν και θα είμαι πολύ μακριά σου, πάντα θα προσεύχομαι για σένα..

Σαν πέθανε  η μητέρα, η κόρη άνοιξε το κουτάκι με τον καθρέπτη. Από τότε κάθε μέρα, όπως το είχε υποσχεθεί , τον κοίταζε και έβλεπε το πρόσωπο της αγαπημένης της μητέρας  τόσο όμορφο και τόσο χαμογελαστό όπως ήταν πριν εκείνη αρρωστήσει. Άρχισε να μιλάει μαζί της διαρκώς, της εκμυστηρευόταν τις θλίψεις και τις χαρές της  και παρόλο που η μητέρα δεν απαντούσε  της φαινόταν κάθε φορά ότι βρισκόταν δίπλα της  , περιποιητική και συμπονετική.
Μια μέρα ο πατέρας είδε την κόρη του να κοιτάζεται και να μιλάει με τον καθρέπτη, έκπληκτος  ρώτησε να μάθει τί της συμβαίνει και η μικρή του απάντησε:

-Πατέρα , κάθε μέρα κοιτάζω αυτόν τον καθρέπτη και βλέπω την αγαπημένη μου μανούλα , μιλώ μαζί της. Δεν είναι χλωμή και κουρασμένη όπως τότε που ήταν άρρωστη μα φαίνεται  νέα και χαμογελαστή.
Και του μίλησε για την υπόσχεση που είχε δώσει στην μητέρα της, πριν εκείνη ξεψυχήσει και ότι δεν παρέλειπε ούτε μια μέρα που να μην εκπληρώνει την επιθυμία της.

Ο πατέρας εντυπωσιασμένος και συγκινημένος από την απλότητα και την στοργική πίστη της δεν τόλμησε ποτέ να της αποκαλύψει ότι η γυναίκα που έβλεπε μέσα στον καθρέπτη ήταν αυτή η ίδια και που ίσως εξ’ αιτίας της δύναμης της αγάπης  της ,είχε μετατραπεί σε ένα πιστό αντίγραφο της πανέμορφης και ευγενικής μητέρας  της.

(Για όλους αυτούς που αν και είναι μακριά μας πιά,  συνεχίζουν να είναι κοντά μας με  χίλιους διαφορετικούς τρόπους , σε χίλιες δυό ζωές, με χίλιες δυό μορφές)

φώτο από το google

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής


Εγώ κ' εσύ - πολύ μακριά μέσα στη νύχτα -
Σκοτεινοί είμαστε σα δυο παράθυρα της πυκνής βροχής
Άφησε να κοιτάξω Γιώργος Θέμελης


Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα


Ελύτης Οδυσσέας

κομματάκι ...Ζωή ....μας

ένα κύβο ξύλινο είχαμε,που άνοιγε και μέσα του είχε άλλα μικρά κυβάκια, που όλα μαζί συμπληρωναν την έννοια του κυβικού μέτρου.
Κάποια μέρα το ένα κυβάκι χάθηκε δεν ξέρω πώς και γιατί... ήταν εκείνο το ζιζάνιο , ο πλακατζής ..... ....πάει το μάθημα της γεωμετρίας κι έκτοτε το κυβικό μέτρο έπαψε να είναι το ίδιο , άλλαξε όνομα. το είπαμε "χαρά" χαρά που έρχεται και χαρά που φεύγει

Μια Δευτέρα ξαναφάνηκε έτσι όπως εξαφανίστηκε κι αυτό συνεχιζόταν χρόνια....
  κάθε που το κυβάκι χάνονταν έπεφτε σιωπή ....
όταν εμφανιζόταν, αχόρταγα ρουφούσαμε τις γνώσεις

  έτσι γινόταν και με το πάζλ της τάξης μας ,έμπαινε στην τάξη σαν σίφουνας ,άρπαζε ένα κομματάκι και η εικόνα δεν τελειώνε ποτέ.....
κάποιες φορές το βρίσκαμε και λαίμαργα ορμούσαμε πάνω στην εικόνα
  να την τελειώσουμε, να την θαυμάσουμε, να την ευχαριστηθούμε ...
κι έτσι τον είπαμε "βοριά αντάρτη"
κείνο το μικρό πειραχτήρι
  που είχε βρει τον τρόπο να μας αναστατώνει τη μέρα ,
με τα καμωματά του
μα το  λατρεύαμε όλοι μικροί μεγάλοι
γιατί συμπλήρωνε μοναδικά τον κόσμο μας,
  γιατί έβαζε πάντα τον ήλιο στη μέρα,
  το άστρο των Χριστουγέννων στο δέντρο,
  το χαμόγελο στη ζωή μας τη χαρά στην ψυχή μας .


Υ/Γ ίσως η συνοδευτικιή φωτογραφία να μοιάζει παράταιρη  μα ....

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Μενέλαος Λουνέμης


 22 Ιανουαρίου 1977
Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας
 -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:

«Ἔρωτα μὴ σὲ...
Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ...
ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Σκοτεινός Πρίγκιπας



Έκανε την εμφάνιση γύρω στα ξημερώματα
τυλιγμένος σε μια μαύρη κάπα
τρύπωσε στον κόσμο μου
 από τη γνωστή χαραμάδα



μια φαρδιά τριγωνική κουκούλα
μισοσκέπαζε  το κεφάλι
τα μαλλιά σα να είχε παλέψει με τον άνεμο....
.....που ηθέλημένα σαν υπόσχεση άφησα...
....η διάθεση εχθρική
......στην προσμονή.....
....το πρόσωπο γνώριμο



δίχως κουβέντα προσπάθησε
να κλέψει ,να αρπάξει μια ψυχή
αυτή τη φορά όμως
δεν ζητούσε την ψυχή για να πετάξουν



 πρόθεση  η αφαίρεση ανάσας
 πρόσθεση ο θάνατος
-Γιατί;



Ο λόγος  πιό βαθύς



Ουρλιαχτό



η αφορμή
ήταν η επίκληση για θεία προστασία
κι όμως ήταν
καρδιακή
προψές  στην εκκλησιά

οδυρμός

Μια ταυτότητα
έγραφε 1979 Νοέμβρης
Λαμπροπούλου.
και ανάμεσά μας τα Μ.α.τ
γιατί
εδώ και αιώνες δεν ζω σε αυταπάτες
η λαχτάρα φρενάρει την αγάπη
κυνήγι
καφές στα όρθια
μπάτσοι παντού
στο μέτωπο ανάκατα γκρίζα τσουλούφια



Ποτέ δεν θα προσευχόσουν
παρα μόνο με το νου



στο θρανίο πάνω η ξανθιά Σαλώμη
πιανού το κεφάλι θα ζητήσει σήμερα;
Μη με κοιτάς Μικρή μου!



Γι αυτό και δεν πίστεψες τη δική μου



Κρέας στο τσιγκέλι
άλλος  ......




 όλα είναι όμορφα όταν το βλέμμα
που τα θωρεί είναι αληθινά γλυκό
κι αυτό δεν το πίστεψες
άφησα ορθάνοιχτα
από ελπίδα από ψυχής



 -Μη  το κάνεις αυτό!!!!
Ουρλιαχτό
διέλυσε το σύννεφο
ξαναπέφτω
με ξεσκισμένη ψυχή
εν αναμονή της πραγματοποίησης



Δεύτερη ευκαιρία
κι αυτό έκανα
για μένα
......το πρωί .....
....ηχοί...
χάρηκα τα λέμε
ανθρώπινος θρήνος


Tengo un mar de amor por ti


Dicen que la distancia es el olvido
Pero yo no concibo esa razón
Porque yo seguiré siendo el cautivo
De los caprichos de tu corazón

Supiste esclarecer mis pensamientos
Me diste la verdad que yo soñé
Ahuyentaste de mi los sufrimientos
En la primera noche que te amé

Hoy mi playa se viste de amargura
Porque tu barca tiene que partir
A cruzar otros mares de locura
Cuida que no naufrague en tu vivir

Cuando la luz del sol se esté apagando
Y te sientas cansada de vagar
Piensa que yo por ti estaré esperando
Hasta que tú decidas regresar.

μάτια Αγκαλιά
ανάσα Δροσιά

 λέξη Γλυκιά
 όν Aόρατο
Συντροφιά

Δίχως αποσκευές
Δίχως απαιτήσεις
χίλιαδες παλλόμενα
κρύσταλλα


Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Οταν η αγάπη σε καλεί


Βραδυνή πορεία



Δραπέυτευσαν τα όνειρά μας

Από μια χαραμάδα

Σε θάλασσα βραδυνή

Σκορπίσαμε τη σκόνη  μας

Σαν άστρα

με χνώτο αλμύρο
Πόσους αιώνες άραγε μου πήρε να φτάσω ως εδώ;

Δίκτυο Εθελοντισμού και Αλληλεγγύης για την Παιδεία

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Πανελλήνιου Συλλόγου Πτυχιούχων Ισπανικής Φιλολογίας
http://paspif.gr/tutorpool/
και του Συλλόγου Καθηγητών Ιταλικής γλώσσας.
http://www.inital.gr/Άρθρα-Γενικού-Ενδιαφέροντος/7441-ΕΝΑ-ΚΙΝΗΜΑ-ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗΣ-ΣΤΗΝ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΜΕΣΩ-ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ
http://tvxs.gr/news/kala-nea/ena-kinima-allileggyis-stin-paideia-meso-diadiktyoy
Πρόκειται για ένα  κίνημα αλληλεγγύης στην Παιδεία  με εθελοντές καθηγητές και πτυχιούχους
ώστε να δίνονται ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές.

Για τους Δασκάλους: tutorpoolthetutors@gmail.com Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. ,

Για τους Μαθητές: tutorpoolthestudents@gmail.com Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. ,

Για τους Εθελοντές: tutorpoolpeople@gmail.com Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
 

αύρα αλλαγής




 από έρωτα για τον ήλιο
ξεχύλισε,
δραπέυτευσε μες
το παγωμένο
πρωινό
σε μια μάταιη προσπάθεια
αναγγελίας της
άφταστης άνοιξης.


Στο δρόμο



Τα όνειρα που σε κάνουν να ξυπνάς γελαστός

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Ταξίδι στα Κύθηρα


Καλημέρα, για όλα αυτά που ονείρευτηκαμε , για τις υποσχέσεις που δωσαμε και δεν τηρησαμε για ότι προδωσαμε για οτι μας πρόδωσε, για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε ,για ....ότι έμεινε στα Κύθηρα

Balada de Otoño




Περιμένω την βροχή.. να έρθει.. να μουσκέψει το χώμα , να ποτίσει τα δεντρα..... να ξεπλύνει.....το δρόμο, το μυαλό .... να απαλύνει.....

ήρθε πάλι το Φθινόπωρο

Πάλι ήρθε το αγαπημένο μου φθινόπωρο, πνίγομαι στην μελαγχολία του νιώθω την αρχή του,νιώθω το τέλος. Μυριζω βρεγμένο χώμα μόνο αυτό με ηρεμεί κατεβαινω στην αυλή και ρίχνω νερό στο χώμα όπως κείνη τη μέρα..... κατακαλόκαιρο ήταν .... και μόνο η μυρωδιά της βρεγμένης γης με έσωσε..... τωρα συνεχίζω στην ψευδαίσθηση... κι αυτή μου δίνει μια στάλα δύναμης... το ξέρω πια δεν είναι τίποτα το ίδιο. τρόμαξες .... και για μένα δεν έχει την ίδια όψη ..... έχεις μικρύνει πολύ από τοτε που σε θαύμαζα...παιδάκι θά μου να και σε θεωρουσα γίγαντα σιγα σιγα σε είδα να φτάνεις εκει που ήμουνα και τώρα σε βλέπω να μικραίνεις .... αδύναμο πλασματάκι.... φοβισμένο τρομοκρατημένο .... να κρύβεσαι σε κείνη τη φούστα της μάνας-γης-θάλασσας αγάπης ...
Μη φοβάσαι ο κύκλος της ζωής είναι αυτός κι αν απ αυτό το φθινόπωρο βγουμε νικητές θα τ'αντιμετωπίσουμε όλα ...κι αν χάσουμε... θα είναι μόνο αιτία για κάτι καινούργιο....
Δε φοβάμαι να χάνω
τρέμω μήπως έχεις μάθει μόνο να κερδίζεις.....

Έλα στ' όνειρό μου




Έλα στ' όνειρό μου
Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Το φως των ματιών σου





Το φως των ματιών άρπαξε ο άνεμος μια νύχτα το σκόρπισε πάνω στη γη
και γέμισαν οι ρεματιές μικρές πυγολαμπίδες

Τηλεφωνική εικασία- Έλλη Γιαννοπούλου

Τηλεφωνική εικασία
Θέλω να σε ακούω πότε πότε


γιαυτό επισκέπτομαι εκείνο το αίθριο


της εξομολόγησης, που ξέχασες εσύ


τη φωνή σου, όπως άλλοι ξεχνάνε


την κάρτα τους στη συσκευή.


Εκεί βόσκει και η δική μου φωνή


στο σιωπητήριο γρασίδι.


Έτσι


σακούω εγώ και χωρίς να με καλέσεις


μ’ ακούς κι εσύ χωρίς να διαταράσσεται

 

το νόημα της ουσίας.


Απερινόητη συνουσία.

Η Έλλη Γιαννοπούλου γεννήθηκε στο Αγρίνιο όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ζει στην Αθήνα. Συνταξιούχος του Δημοσίου (Υπουργείο Οικονομικών). Παρακολούθησε σεμινάρια λογοτεχνίας με τον Νίκο Φωκά (ΧΕΝ) και στο Κολλέγιο Αθηνών, σημειολογία με τον Δημήτρη Τσατσούλη και λογοτεχνία με τους Σπύρο Τσακνιά και Στέφανο Ροζάνη.


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Μακριά εσύ μακριά  εγώ θάλασσα μας χωρίζει
μόνο μελάνι και χαρτί μας επαρηγορίζει

Καντάδα Ευθραίας Μ.Ασίας.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Καλή Κυριακή



Αρμύρα στα χείλια για να ταξιδεύει ο νους

και η ψυχή στα όρτσα

για μέρη αγιασμένα με νερό θαλασσινό.



H
αυγή σφυρίζει στην κοχύλα της
μια πλώρη έρχεται αφρίζοντας “
Oδυσσέας Ελύτης





ψωτογραφίες google