ένα κύβο ξύλινο είχαμε,που άνοιγε και μέσα του είχε άλλα μικρά κυβάκια,
που όλα μαζί συμπληρωναν την έννοια του κυβικού μέτρου.
Κάποια μέρα το ένα κυβάκι χάθηκε δεν ξέρω πώς και γιατί...
ήταν εκείνο το ζιζάνιο , ο πλακατζής .....
....πάει το μάθημα της γεωμετρίας
κι έκτοτε το κυβικό μέτρο έπαψε να είναι το ίδιο , άλλαξε όνομα.
το είπαμε "χαρά"
χαρά που έρχεται και χαρά που φεύγει
Μια Δευτέρα ξαναφάνηκε έτσι όπως εξαφανίστηκε
κι αυτό συνεχιζόταν χρόνια....
κάθε που το κυβάκι χάνονταν έπεφτε σιωπή
....
όταν εμφανιζόταν, αχόρταγα ρουφούσαμε τις γνώσεις
έτσι γινόταν και με το πάζλ της τάξης μας
,έμπαινε στην τάξη σαν σίφουνας
,άρπαζε ένα κομματάκι και η εικόνα δεν τελειώνε ποτέ.....
κάποιες φορές το βρίσκαμε και λαίμαργα ορμούσαμε πάνω στην εικόνα
να την τελειώσουμε, να την θαυμάσουμε, να την ευχαριστηθούμε
...
κι έτσι τον είπαμε
"βοριά αντάρτη"
κείνο το μικρό πειραχτήρι
που είχε βρει τον τρόπο να μας αναστατώνει τη μέρα ,
με τα καμωματά του
μα το λατρεύαμε όλοι μικροί μεγάλοι
 |
γιατί συμπλήρωνε μοναδικά τον κόσμο μας,
γιατί έβαζε πάντα τον ήλιο στη μέρα,
το άστρο των Χριστουγέννων στο δέντρο,
το χαμόγελο στη ζωή μας
τη χαρά στην ψυχή μας .
Υ/Γ ίσως η συνοδευτικιή φωτογραφία να μοιάζει παράταιρη μα ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου