ουρλιάζει o αέρας,
ένα κορμί κοκκαλομένο πάνω στο κύμα,
το άλλο πάνω σε παγκάκι,
έχει δυο μάτια στο χρώμα του μελιού,
ενώνονται σε αναζήτηση ελπίδας,
σ' ένα ορίζοντα μακρινό
άπιαστο.
Αργεί η άνοιξη
αιώνες.
Στου ωκεανού την σκληρή ψυχοφάγα φουρτούνα εκεί που δεν βρίσκεται να σωθώ ένα νησί κι εκεί που των πόθων μου, λέω: «Χάνεται η σκούνα» ψυχοσώστης λιμάνι, ξεπροβάλεις... εσύ! (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΟΝΤΕΣΑΝΤΟΣ)
1 σχόλιο:
Στου ωκεανού την σκληρή
ψυχοφάγα φουρτούνα
εκεί που δεν βρίσκεται
να σωθώ ένα νησί
κι εκεί που των πόθων μου,
λέω: «Χάνεται η σκούνα»
ψυχοσώστης λιμάνι,
ξεπροβάλεις... εσύ!
(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΟΝΤΕΣΑΝΤΟΣ)
Δημοσίευση σχολίου