Ο Γιαπωνέζικος καθρέφτης

Ο Γιαπωνέζικος καθρέφτης

Λαϊκό Γιαπωνέζικο παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό στην Matsuyama  μια Ιαπωνική πόλη της επαρχίας  Echigo,ζούσε ένα νεαρό ζευγάρι αγροτών με την μικρή τους κόρη. Μια μέρα ο σύζυγος έπρεπε να ταξιδέψει στη πρωτέυουσα για δουλειά , καθώς όμως το ταξίδι ήταν μεγάλο και κουραστικό έφυγε μόνος του αφήνοντας πίσω τις δυό αγαπημένες «γυναίκες» της ζωής του. Για να τις παρηγορήσει , τους υποσχέθηκε πως γυρίζοντας θα τους έφερνε δώρα και καλούδια από την πόλη.

Αφού πέρασε αρκετός καιρός που της φάνηκε αιώνας  , εκείνος μια μέρα επιτέλους επέστρεψε στο σπίτι από τα ξένα . Άρχισε να εξιστορεί τις περιπέτειες του ταξιδιού του. Στο κοριτσάκι χάρισε μια πανέμοφη κουκλίτσα.

-Για σένα  -είπε στην σύζυγό του- σου έφερα ένα παράξενο δώρο. Κοίταξέ το και πες μου τί βλέπεις μέσα.

Μέσα σε ένα μικρό άσπρο κουτάκι υπήρχε ένα στρογγυλό λευκό αντικείμενο διακοσμημένο με λουλούδια και πουλιά από την μια πλευρά, ενώ από την άλλη ήταν σαν ασημένια πλάκα  λεία και γυαλιστερή. Η γυναίκα δεν είχε  ξαναδεί ποτέ κάτι παρόμοιο άρχισε να το περιεργάζεται έκπληκτη. Είδε μια νέα και όμορφη άγνωστη  κοπέλα να την κοιτάζει κατάματα. Ο σύζυγος άρχισε να γελά σαν είδε την έκπληξη την γυναίκας του.

-Λοιπόν τί βλέπεις; Την ρώτησε.

- Βλέπω μια όμορφη νέα γυναίκα να με κοιτάζει και να κουνάει τα χείλη της , σα να θέλει να μου μιλήσει.

-Αγαπημένη μου –της είπε εκείνος -, αυτό που βλέπεις είναι το πρόσωπό σου που αντικατοπτρίζεται σε αυτή την πλάκα από κρύσταλλο. Το ονομάζουν καθρέφτη και στην πόλη είναι ένα αντικείμενο πολύ συνηθισμένο.

Η γυναίκα ευχαριστημένη με αυτό το εκπληκτικό δώρο το φύλαξε προσεχτικά σε ένα κουτάκι σαν να ήταν κάτι ιερό και μόνο , κάπου κάπου το έβγαζε για να κοιταχτεί.

Πέρασαν χρόνια πολλά η κορούλα τους είχε γίνει ήδη μια πανώρια ,ευγενική και άξια κοπέλα με αμέτρητες χάρες όπως η μητέρα της. Ποτέ δεν μίλησε στην κόρη της για τον καθρέφτη από φόβο μην τυχόν και η μικρή κομπάζει για την ομορφιά της.

Έτσι σχεδόν όλοι ξέχασαν εκείνο τον καλοκρυμμένο και καλοφυλαγμένο καθρέπτη

Μια μέρα, η μητέρα αρρώστησε βαριά και παρά τιε περιποιήσεις και τις φροντίδες του συντρόφου της και της κορούλας της  εκείνη χειροτέρευε μέρα με την μέρα. Η μητέρα κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος της . Τότε κάλεσε την κόρη της και της ζήτησε να της φέρει το κουτάκι όπου φυλούσε τον καθρέπτη και της είπε:

-Καλή μου κόρη , ξέρω ότι σύντομα θα πεθάνω, αλλά να μην λυπηθείς. Όταν εγώ δεν θα είμαι κοντά σας , υποσχέσου μου ότι θα κοιτάζεις αυτόν τον καθρέπτη καθημερινά. Θα με βλέπεις μέσα του και θα καταλάβεις ότι αν και θα είμαι πολύ μακριά σου, πάντα θα προσεύχομαι για σένα..

Σαν πέθανε  η μητέρα, η κόρη άνοιξε το κουτάκι με τον καθρέπτη. Από τότε κάθε μέρα, όπως το είχε υποσχεθεί , τον κοίταζε και έβλεπε το πρόσωπο της αγαπημένης της μητέρας  τόσο όμορφο και τόσο χαμογελαστό όπως ήταν πριν εκείνη αρρωστήσει. Άρχισε να μιλάει μαζί της διαρκώς, της εκμυστηρευόταν τις θλίψεις και τις χαρές της  και παρόλο που η μητέρα δεν απαντούσε  της φαινόταν κάθε φορά ότι βρισκόταν δίπλα της  , περιποιητική και συμπονετική.

Μια μέρα ο πατέρας είδε την κόρη του να κοιτάζεται και να μιλάει με τον καθρέπτη, έκπληκτος  ρώτησε να μάθει τί της συμβαίνει και η μικρή του απάντησε:

-Πατέρα , κάθε μέρα κοιτάζω αυτόν τον καθρέπτη και βλέπω την αγαπημένη μου μανούλα , μιλώ μαζί της. Δεν είναι χλωμή και κουρασμένη όπως τότε που ήταν άρρωστη μα φαίνεται  νέα και χαμογελαστή.

Και του μίλησε για την υπόσχεση που είχε δώσει στην μητέρα της, πριν εκείνη ξεψυχήσει και ότι δεν παρέλειπε ούτε μια μέρα που να μην εκπληρώνει την επιθυμία της.

Ο πατέρας εντυπωσιασμένος και συγκινημένος από την απλότητα και την στοργική πίστη της δεν τόλμησε ποτέ να της αποκαλύψει ότι η γυναίκα που έβλεπε μέσα στον καθρέπτη ήταν αυτή η ίδια και που ίσως εξ’ αιτίας της δύναμης της αγάπης  της ,είχε μετατραπεί σε ένα πιστό αντίγραφο της πανέμορφης και ευγενικής μητέρας  της.

(Για όλους αυτούς που αν και είναι μακριά μας πιά,  συνεχίζουν να είναι κοντά μας με  χίλιους διαφορετικούς τρόπους , σε χίλιες δυό ζωές, με χίλιες δυό μορφές)

φώτο από το google