Στο σταθμό μιας επαρχιακής πόλης ,ίσως πάλι να ήταν στον ξύλινο μώλο,
είχες ένα όνομα μιας νεράιδας που δεν θυμάμαι,
ίσως νά ήταν το όνομά σου αυτοκρατορικό και άγιο,
για μένα είπες "έχεις τ΄όνομα που η ψυχή γυρεύει"
μας χώριζαν 7 χρόνια,
στα εικοστέσσερα εσύ , δεκαεπτά εγώ,
κάπνιζες αριμανίως θυμάμαι,
Καθήσαμε στα σκαλάκια της εισόδου ,
επόμενο δρομολόγιο,
για σένα ο βορράς για μένα ο νότος,
ελάχιστες στιγμές αναμονής,
άπειρες εξομολογήθησεις ανείπωτων ονείρων, στόχων και φιλοδοξιών.........
ήρθε η ώρα ,
φεύγοντας ,
μισητή σιωπή
-"γειά χαρά"
-"buena suerte" και μην ξεχνάς το μύθο του Θησέα.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου