Πάλι ήρθε το αγαπημένο μου φθινόπωρο, πνίγομαι στην μελαγχολία του νιώθω την αρχή του,νιώθω το τέλος. Μυριζω βρεγμένο χώμα μόνο αυτό με ηρεμεί κατεβαινω στην αυλή και ρίχνω νερό στο χώμα όπως κείνη τη μέρα..... κατακαλόκαιρο ήταν .... και μόνο η μυρωδιά της βρεγμένης γης με έσωσε..... τωρα συνεχίζω στην ψευδαίσθηση... κι αυτή μου δίνει μια στάλα δύναμης... το ξέρω πια δεν είναι τίποτα το ίδιο. τρόμαξες .... και για μένα δεν έχει την ίδια όψη ..... έχεις μικρύνει πολύ από τοτε που σε θαύμαζα...παιδάκι θά μου να και σε θεωρουσα γίγαντα σιγα σιγα σε είδα να φτάνεις εκει που ήμουνα και τώρα σε βλέπω να μικραίνεις .... αδύναμο πλασματάκι.... φοβισμένο τρομοκρατημένο .... να κρύβεσαι σε κείνη τη φούστα της μάνας-γης-θάλασσας αγάπης ...
Μη φοβάσαι ο κύκλος της ζωής είναι αυτός κι αν απ αυτό το φθινόπωρο βγουμε νικητές θα τ'αντιμετωπίσουμε όλα ...κι αν χάσουμε... θα είναι μόνο αιτία για κάτι καινούργιο....
Δε φοβάμαι να χάνω
τρέμω μήπως έχεις μάθει μόνο να κερδίζεις.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου