Όταν ήμουνα παιδάκι  είχα μια φίλη, ας την πούμε Ιωάννα Σ. Μέσω κοινών γνωστών είχαμε γνωριστεί παρόλο που  δεν πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο . Τύχαινε όμως οι αδερφοί μας να είναι φίλοι.

Κάναμε αρκετό καιρό παρέα, βγαίναμε βόλτες λέγαμε τα νέα μας , διαβάζαμε μαζί στην τοπική βιβλιοθήκη , ανταλλάσαμε επισκέψεις , ορκιζόμασταν πίστη και αιώνια φιλία.

Κάποια μέρα, η Ιωάννα έκανε μια «κουτσουκέλα» και την ανακάλυψαν οι γονείς της, τρομαγμένη με πήρε τηλέφωνο  και μου ζήτησε να την υπερασπιστώ , μάλλον να την καλύψω.

Μιας και είχαμε ορκιστεί αιώνια πίστη και αφοσίωση η μια στην άλλη, δίχως να το πολυσκεφτώ συμφώνησα.

Μιά και δυά, σε λίγη ώρα καταφθάνουν οι γονείς της στο σπίτι μου, λογικότατο βέβαια , γεμάτοι απορίες.

Είχα πει -μεν- στη φίλη μου ότι θα την καλύψω, μα δεν είναι εύκολο πράγμα να αντιμετωπίζεις εξαγριωμένους γονείς  και μιλάω για τέσσερα άτομα ,γιατί και οι δικοί μου που πίστεψαν αυτή την ιστορία που σκαρφιστήκαμε με την Ιωάννα  , δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ρωτούσαν πράγματα και γεγονότα,  κι  μέσω ενός κώδικα που δημιουργήσαμε εκείνη τη στιγμή με την Ιωάννα ,  συμφωνούσα ή διαφωνούσα με όσα έλεγαν .

Προσπαθούσαν να ανακαλύψουν, πότε συνέβη αυτό που τους λέγαμε, μιας και όλη εκείνη την ημέρα εγώ ήμουν στο σπίτι.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω κατα πόσο το πίστεψαν , έφυγαν από το σπίτι μου λέγοντάς μας «κομμένη η παρέα σας».
Τιμωρήθηκα βέβαια από τους γονείς μου  για πολύ μεγάλο διάστημα, που "ερήμην" τους,  «είχα μπάσει ένα παιδί στο σπίτι» και  που δεν  τους ενημέρωσα για να επικοινωνήσουν με τους γονείς της να μην ανησυχούν , στο κάτω κάτω δεν θα της έπαιρναν το κεφάλι.
Μα πάλι έσπαγαν το κεφάλι τους να μάθουν πώς εισχώρησε αυτό το παιδί στο σπίτι και πού κρύφτηκε . Η μητέρα μου έλεγε «μα έγώ όλη τη μέρα γυρίζω στο σπίτι πώς δεν την είδα ...είσαι σίγουρη παιδί μου ότι ήταν έδώ;»

Περιττό να πώ ότι έκτοτε την Ιωάννα ούτε την είδα ούτε την άκουσα. Με λύπησε πολύ το γεγονός ότι παρόλο που πήρα πάνω μου όλη την ευθυνη για κάτι που δεν είχα , μα ούτε και σήμερα έχω ιδέα τί ήταν , εκείνη εξαφανίστηκε , έτσι όπως  μια μέρα μπήκε στην ζωή μου.

Δεν ήξερα αν ζούσε αν πέθανε , δεν ήξερα καν - τί στο καλό είχε συμβεί τότε που μου ζήτησε να την υπερασπιστώ. Κάποια στιγμή από τον αδερφό μου έμαθα ότι οι γονείς της την είχαν κλειδαμπαρώσει , μάλιστα για ένα διάστημα δεν την άφηναν να πάει ούτε μέχρι το μανάβη , πόσο μάλλον να μου μιλήσει ή να επικοινωνήσει. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε κινητά , ούτε σελίδες «κοινωνικής δικτύωσης» ...καλά και να υπήρχαν η μητέρα της θα της έλεγχε το κάθετί και θα τις  έκοβε τα πόδια .

Ωσπου μια μέρα,  περνώντας ο πατέρας μου από  το μαγαζί και σταματώντας να ψωνίσει έμαθε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ανοίξει τον οχετό και είχαν αφήσει να αιωρείται η μπόχα.

Σαν άντρας όμως εκείνος δεν τους φοβήθηκε ...έθεσε το ερώτημα « Θα ήταν καλύτερα κυρία μου αυτό το μικρό παιδί να γυρίζει μέσα στην πόλη νυχτιάτικα μόνο ή είναι καλύτερα που το παιδί μου του άνοιξε την πόρτα «εν αγνοία μας» και το φιλοξένησε;

Δεν ξέρω ποιά ήταν η απάντησή τους , εκείνος γύρισε καταστενοχωρημένος στο σπίτι, μα και περίφανος που το παιδί του τίμησε την φιλία

Ποτέ δεν είχα μιλήσει , δεν είχα αποκαλύψει στους γονείς μου ότι αυτό το κοριτσάκι ποτέ δεν ήρθε σπίτι μας ότι ποτέ δεν το φιλοξένησα ότι ποτέ δεν έμαθα το γιατί με έμπλεξε εμένα και την οικογένειά μου έτσι.

Ώσπου πριν λίγες μέρες περπατώντας στο δρόμο άκουσα μια φωνή  να μου φωνάζει και να μου ζητά , να σκαρφιστώ μια δικαιολογία  ..και αυτή η περιπέτεια με το κοριτσάκι στριφογυρνούσε στο μυαλό μου για ώρες  .ομως έπρεπε να υπερασπιστώ κάποιο αγαπημένο άτομο και μετά  από κάμποση σκέψη πήρα την ευθύνη  για το «δις εξ αμαρτήν» ..και .... γύρισα τριάντα χρόνια πίσω το ρολόι