Εν πλώ και εν όρμω

Ψάχνω μια  εργασία που είχα κάνει πέρυσι, ανοίγω το πορτάκι της βιβλιοθήκης , εκεί μέσα κρύβονται τα πάντα.

Έχω την συνήθεια να συσσωρεύω ,να κρύβω , πολύτιμα για μένα πράγματα εκεί που ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι . Ξέρω ότι κάπου εκεί τα έχω , αλήθεια , μπορώ να σου βρώ το τετράδιο εκθέσεων της Πρώτης Δημοτικού , δεν πετώ , μέχρι και σημειωσούλες , σε χαρτομάνδηλα. 

Γυρεύοντας το φυλλάδιο έπεσα πάνω στο τεράδιο  , όμορφο μπλέ κλασσικό , μάρκας Σούπερ φύλλων ογδόντα  και στην ετικέτα τίποτε άλλο παρά το όνομά μου  .

Αν εξαιρέσεις την κιτρινάδα από τα χρόνια , καλά κρατιέται!!  Δεν θυμάμαι τί περιέχει το τετράδιο μα κάτι κάνει την καρδιά μου να χτυπάει. Συνήθως σε αυτά τα ξεχασμένα τετράδια ανακαλύπτω  δώρα ανεκτίμητα του χαρακτήρα μου ως μαθήτριας , από τον τρόπο που διάβαζα , το όνομα ενός καθηγητή , το ωρολόγιο πρόγραμμα  των μαθημάτων , εως κάποιες  μουτζούρες μα και ζωγραφιές συνήθως στις τελευταίες σελίδες ....(ποτέ δεν έφτανα μέχρι την τελευταία σελίδα ...)

Σημειώσεις  και επισημάνσεις με αστερίσκους  , επεξηγήσεις  μέσα σε συννεφάκια , δεμένες με στίχους ποιητών... και  τραγουδιών... υπογραφές συμμαθητριών  και συμμαθητών , τρίλιζα ..σος...:) Ναι ναι και από αυτά , Ολοζώντανες εικόνες μιας αίθουσας , με την τάξη και την αταξία της.

Αναρωτιέμαι τί κρύβει ετούτο -που δεν έχει θέμα , ούτε ονοματεπώνυμο , παρά το χαϊδευτικό μου με κεφαλαία (μεγάλη ιδέα είχα).

Ανοίγω το εξώφυλλο και διαβάζω στο πάνω περιθώριο  μια  ημερομηνία,  σφίγγεται το στομάχι και εκεί που έλεγα πως η ζωή  με είχε συμπαρασύρει σαν τσουνάμι στην καθημερινότητά της  , στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της . 

Μιά φωνή μου τραγουδάει  ένα τραγούδι , σαν σλόγκαν της εποχής τότε. Γραμμένο με πλαγιαστά γράμματα , κλεισμένο σε εισαγωγικά. Παρακάτω στο τέλος της σελίδας ακολουθεί το στίγμα.
 Εκεί, εκεί που θά θελα η στάχτη μου να σκορπιστεί.  
Ίδιος στίχος  μια μέρα πρίν, λίγο πιο Νότια ,σε κάποιο άλλο πέρασμα , γραμμένα πίσω από μια φωτογραφία.    Χρόνια περασμένα ξεχύνονται  σαν ποταμός,  σκέψεις της εποχής ,  τολμώ να προχωρήσω  , πονάνε οι λέξεις .

Ταξιδεύω  δειλά, στο κέρασμα της νιότης  , εβδομήντα σελίδες μαθήματα..... βουτιά και γνώση , Νόμος του Kepler , Παράλληλος κλίσεως , πιό κάτω ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία , σφαιρικά τρίγωνα και αντοχή σύρματος 1-2% και κάβου 15-20%.... τίποτε άλλο  που να ταράσσει την ηρεμία ενός μαθητή , φτάνω  στην τελευταία σελίδα,  δυο ζωγραφιές αδέξιες .

 Δυο ζωγραφιές , μια γροθιά σ' ένα μαχαίρι , μια γροθιά σ’ ένα τραπέζι.

Θυμήθηκα το άτομο το οποίο συμβόλιζαν για μένα αυτά τα σκίτσα . Ο Ρομπέν των αδυνάμων με  λόγια γροθιά στο κατεστημένο, στο βόλεμα , με λόγια υπεράσπισης στους αδύνατους και τους κατατρεγμένους , να  μην δειλιάζει να πατήσει στα σπασμένα γυαλιά. Γλυκιά νοσταλγία για το πρότυπο,  Την Παντιέρα, το Σύμβολο . Ο δικός μου ήρωας .