τις  ώρες τις μοναχικές ,

στο βυθό των αναμνήσεων βουτήξαμε ,

και όσα λεηλατήσαμε μας στοιχιώσαν ,

στου Μάρτη  τη μεταφυσική παρουσία,

επινοήσαμε  την ανυπαρξία,

μα  βρήκε χαραμάδα το φως,

της σελήνης  και εισήλθε ,

κι ας έκλεισες τις πόρτες,

χλωμές σκιές πεταξαν , στης μνήμης τα   μακρινά πελάγη,

στην υγρή άμμο που προσκυνήσαμε η  άμπωτη κοχύλια έφερε  
και χάρτινα καράβια που μου’μαθες να φτιάχνω


"Μα πάλι θαρρώ τις γνωστές βλακείες μου λέω"