νιτσεράδα

Σ’ένα απομακρυσμένο νησάκι , από αυτά που τα λέν βραχονησίδες και ζούνε πάνω δυο κατσίκες και πέντε-έξι ψαράδες , αποφάσισαν να ζήσουν ένας νέος και μια νέα.

Όμορφα παιδιά και οι δύο και πολύ αγαπημένα. Σπιτάκι  είχανε μικρό και ασπρισμένο που τίποτα δεν του λειπε.

Έτσι ζούσαν αυτά τα δυό μα και όλο το χωριό , άνθρωποι ήτανε απλοί,  σπουδαίοι όμως μέσα απ΄την ζωή.

Τη βάρκα έπαιρναν πρωί- πρωί,  χωρίς καλά- καλά να φέξει και σάλπαραν για τ’ ανοιχτά τα δύχτια τους να ρίξουν

 Κι ήταν φορές που είχανε καλή ψαριά  και στήνανε το γλέντι, άλλες φορές το ψάρι δεν τσιμπούσε-  ήτανε θές ο άνεμος; ήταν η καταιγίδα; - στο σπίτι πίσω γύριζαν με αδειανά καΐκια.

Μα δεν γκρινιάζανε ποτέ γιατί είχανε αγάπη,  περισσή .

Εκείνη ήταν ευθραυστη,  σαν από πορσελάνη, για αυτό κι ο νέος μας ποτέ,  δεν της εξιστωρούσε,   για το πελώριο θεριό που σαν εμανιάζε  τίποτα δεν το σταματούσε.

Απ΄έξω απ΄το νησάκι τους υπήρχε μία ξέρα ,μαύρη σιωπή την τύληγε σαν έπιανε Πουνέντης , κίνδυνος για τα σκαριά , μα και για τους ψαράδες.

Αν τύχαινε καμιά φορά,  μες την κακοκαιρία να ταξιδεύει ο  ναυτικός , ένα σινιάλο έβλεπε  που του ‘κανε  μια μορφή,  φορώντας  νιτσεράδα
και άλλαζε την πορεία του
κι έτσι σώος και αβλαβής  στη φαμελιά γυρνούσε.

Πέρασαν χρόνια όμορφα , πολλά ,
χειμώνες –καλοκαίρια,  και μιαν ημέρα μίλησε στους άλλους τους ψαράδες για κείνο το φανάρι που πάντοτε τον έσωζε.
Εκείνοι του αποκρίθηκαν πως το φανάρι εκείνο χρόνια τώρα είναι σβηστό ΄ κανείς δεν το φροντίζει.
Επήγε λοιπόν ο ναυτικός ως το ψηλό το φάρο , φωνή δεν ακουσε καμιά , ψυχή δεν κατοικούσε , μόνο που βρήκε ήτανε , κάποιο  μικρό λυχνάρι.

Πηγαίνοντας στο σπιτικό ' στάθηκε στο κατώι κι εκεί στον μπόγο  ψάχνωντας,  την νιτσεράδα βρήκε.