Λίμνη Τριχωνίδα

Λίμνη μου που σαν τη Θάλασσα μοιάζεις

Παναγιά- Βλαχέρνα -Ελαιόφυτο Αγρινίου

Αν είχα -Ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης

Αγησίλαγος - Δημήτρη Μπασλάμ
Αν είχα ένα κόκκινο
πουλί αν είχα ένα
ίδιο με τριαντάφυλλο
μπουμπούκι πριν ανοίξει
θα τ' αφηνα να πέταγε
Τι όμορφο που θα 'ταν...

Αν είχα ένα θαλασσί
πουλί αν είχα ένα
ίδιο σα να 'ναι ούρανος
στη θάλασσα από πάνω
θα τ' αφηνα να πέταγε
Τι όμορφο που θα 'ταν...

Μα αν είχα ένα πολύχρωμο
με χρώματα δεκάξι
ίδιο μ' ενα ανοιξιάτικο
λιβάδι μεσ' τον ήλιο
θα το 'στελνα σ' εσένανε
να το 'βλεπες λιγάκι...

---------------------------------

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη Μανώλης Αναγνωστάκης

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε

το τριαντάφυλλο.

Στίχοι: Ανδρέας Νεοφυτίδης
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης

 Όταν θα σου 'χω χαρίσει του κόσμου
όλα τα λόγια μαζεμένα.
Όταν θα σου 'χω χαρίσει όλης
όλης της γης τις φωτιές.

Όταν θα σου 'χω χαρίσει
την καρδιά μου σε σταυρό, τότε
τότε για σένα θα βρω,
το τριαντάφυλλο.

Όταν για σένα θα έχω δακρύσει
μ' όλους μαζί τους ανέμους.
Όταν για σένα θα φέρω των άστρων
των άστρων τους ποταμούς.

Όταν για σένα θα έχω ξεγράψει
το μέλλον και το παρελθόν, τότε
τότε για σένα θα βρω,
το τριαντάφυλλο.

ΧΑΜΟΓΕΛΟ Κώστας Καρυωτάκης

Χωρὶς νὰ τὸ μάθει ποτέ, ἐδάκρυσε,
ἴσως γιατί ἔπρεπε νὰ δακρύσει,
ἴσως γιατί οἱ συφορὲς ἔρχονται.

Ἀπόψε εἶναι σὰν ὄνειρο τὸ δείλι·
ἀπόψε ἡ λαγκαδιὰ στὰ μάγια μένει.
Δὲν βρέχει πιά. Κι ἡ κόρη ἀποσταμένη
στὸ μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Δὲν βρέχει πιά. Κι ἡ κόρη ἀποσταμένη
στὸ μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σὰ δυὸ κεράσια χώρισαν τὰ χείλη·
κι ἔτσι βαθιά, γιομάτα ὡς ἀνασαίνει,
στὸ στῆθος της ἀνεβοκατεβαίνει
τὸ πλέον ἁδρὸ τριαντάφυλλο τ᾿ Ἀπρίλη

Ξεφεύγουνε ἀπ᾿ τὸ σύννεφον ἀχτίδες
καὶ κρύβονται στὰ μάτια της· τὴ βρέχει
μιὰ λεμονιὰ μὲ δυὸ δροσοσταλίδες

ποὺ στάθηκαν στὸ μάγουλο διαμάντια
καὶ ποὺ θαρρεῖς τὸ δάκρυ της πὼς τρέχει
καθὼς χαμογελάει στὸν ἥλιο ἀγνάντια.