Κάθε Σάββατο του Λαζάρου θυμάμαι τον αδερφό μου και την αδερφή μου να φτιαχνουν το «Λάζαρο» και να βγαίνουν να «τα πουν» εγώ ήμουν μικρή και δεν με έπαιρναν μαζί και έτσι δεν έχω προσωπική ανάμνηση.

Από την προηγούμενη μέρα έψαχναν να βρουν τα πιο όμορφα λουλόυδια συνήθως έβαζαν «χιονάκι" που ήταν φουντωτό και γέμιζε, πρόσθεταν  και πασχαλιές αν είχαν ανθίσει και καμιά φορά ,κάποιο  κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο Λάζαρος ήταν ένα καλαμένιο στεφάνι με σταυρό στο κέντρο. Αφού έδεναν τα λουλουδια κρεμούσαν και μια κουδούνα για να τρομάξουν το Χάρο με το σαματά.

http://deltio11.blogspot.com/2010/03/t.html

Η αδερφή μου στόλιζε , πάντα με την βοήθεια της μάνας μας, ένα καλάθι με χερουλάκι με λουλούδια , γινόταν «Λαζαρίνα» δηλαδή , φορούσαν συνήθως παραδοσιακές στολές του τόπου μας και πρωί πρωί ξεκινούσαν να «τα πουν»

Θυμάμαι να χτυπάνε τα παιδιά τις  κουδούνες τους   ή τα κυπριά* (ανάλογα το "ηχητικό " μέσο   προέρχονταν,  από πρόβατα ή από γίδια)  ...γινόταν κάτι σαν άτυπος διαγωνισμός ποιός θα έχει το μεγαλύτερο..... Σε αυτό το σημείο συνήθως τα παιδιά των βοσκών υπερτερούσαν μιας και έπαρναν από το μεγαλύτερο κριάρι την κουδούνα και την κρεμούσαν στο Λάζαρο. 

ellinvn paradosi.

Τον   ήχο αυτό  χρησιμοποιούσαν από τα άρχαία χρόνια για να ξορκίσουν ξωτικά, τα κακά πνεύματα, για να προστατέψουν ζώα και ανθρώπους από ασθένειες και το κακό το μάτι

Επίσης στον τόπο μας τα "Λαζάρια" συνδέονται με την πολιορκία του Μεσολογγίου και την προσπάθεια του αποπροσανατολισμού των Τούρκων με τον ήχο των κουδουνιών.

Ήταν τα πιό όμορφα κάλαντα, επειδή τα παιδιά ήταν συνήθως ντυμένα με χαρούμενα χρώματα .
Κάτι σαν «Νίκη της ζωής επί του θανάτου», συμβολίζαν τον ερχομό της Άνοιξης και τη γονιμότητα της γης.
Την Κυριακή των Βαϊων πηγαίναμε στην εκκλησία και παίρναμε Βάγια απ΄τον παππά ,τα οποία τα είχαμε στο σπίτι όλο το χρόνο .

Ήταν η Κυριακή που τρώγαμε ψάρια, μιας και λόγω της Σαρακοστής δεν επιτρεπόταν να φάμε κρέας ή ψάρι άλλη μέρα  

Όλη η εβδομάδα  περνούσε μέσα στην απόλυτη νηστεία,τον εκκλησιασμό και τις Πασχαλινές εργασίες όπως , τα κουλουράκια την Μ.Τετάρτη,  το μεσημέρι στην εκκλησία γινόταν το ευχέλαιο.
 Οι γυναίκες πήγαιναν αλεύρι στην εκκλησία  Εκεί ο παπάς άναβε  το καντήλι με το λάδι και 7 κεριά που τα άναβαν κατα την διάρκεια της ανάγνωσης των  7 ευαγγελίων του Ευχελαίου . Μύρωνε τους πιστούς και οι γυναίκες έπαίρναν το αλεύρι στο σπίτι για να κάνουν το  πρόσφορο της επόμενης .
Την Μ.Πέμπτη αφού τελείωνε η Λειτουργία επιστρέφαμε στο σπίτι και βάφαμε τα αυγά που τα είχαμε τυλίξει με πέταλα λουλουδιών.
Το βράδυ  πηγαίναμε να παρακαλουθήσουμε την ακολουθία του  Εσταυρωμένου και κάναμε ολονυχτία στολίζοντας τον Επιτάφιο...

 Την Μ.Παρασκευή- που μου φαινόταν η μέγαλύτερη μερα απ΄όλες - συνήθως όλη μέρα ο ουρανός ήταν μουντός ή έβρεχε , το βράδυ στην περιφορά του επιταφίου - κράταγε .
Στην πλατεία γινόταν συγκέντρωση όλων των επιταφίων , ήταν για μένα η πιο τρομαχτική νύχτα , με φόβιζαν πολύ τα χαλκούνια.
Το επόμενο πρωί του Μ.Σαββάτου  με την πρώτη Ανάσταση βγάζαμε ένα κόκκινο στρώσιδι και σπάγαμε κάτι πήλινο , (αυτό μάλλον ήταν έθιμο από τα Επτάνησα μιας και η γιαγιά είχε κάποια σχέση και μας το είχε μεταφέρει) .
Το βράδυ προσπαθούσαμε να είμαστε στην ώρα μας να πάμε στο Χριστός Ανέστη.
Μάλιστα όταν πιά είχα μεγαλώσει ακρετά μου άρεσε να μένω  μέχρι το πέρας της λειτουργίας κι ας έφευγαν όλοι μου, άρεσε εκείνη η ατμόσφαιρα στην εκκλησία με τα λιγοστά άτομα και το φως από τις λαμπάδες. Βέβαια όταν απέκτησα παιδιά ήταν αδύνατο να μείνουμε μέχρι το πρωί  .