Ένοικοι της ματαιότητας -Τάσος Λειβαδίτης

........«γιατί ήρθαμε;» ρώτησε κάποιος, αλλά πέρασαν αιώνες και δεν του
απάντησαν ακόμα και τις νύχτες συναντάμε στη σκάλα πρόσωπα για τα οποία δε θα
μάθουμε ποτέ κι άλλα πράγματα σκοτεινά και αιώνια — λοιπόν, τι σημασία έχει
ποιό δρόμο θα πάρεις;

Μόνο, Θεέ μου, να μην ξεχάσουμε εκείνον τον παιδικό θρύλο κι ώ φτωχά μας αισθήματα, που σας προδίνουν οι λέξεις — φριχτό πανάρχαιο έγκλημα που το πρωτόειδαν οι τυφλοί.
Και κάθε μέρα όλο και μεγάλωνε αυτή η υποψία, ότι το πιο σπουδαίο το είχα αφήσει να μου ξεφύγει, χρονολογίες που στοίχειωσαν με τα χρόνια — και καμιά φορά η ομίχλη είναι το άλλο πρόσωπο μας, λέξεις θριάμβου ειπωμένες χαμηλόφωνα σε νικημένα βράδια ή τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται

αναδύεται το άλλο σπίτι, εκεί που ζήσαμε παιδιά χωρίς κανείς να το ξέρει

κι η θεία Ρόζα είχε χάσει τώρα τη μνήμη της κι έψαχνε μες στους υάκινθους.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.