Στο ξημέρωμα μιας μακριάς μέρας ,

καπνίζει κι αφήνεται να τυλιχτεί μες στον καπνό της θύμησης

καφέ της νοσταλγίας πίνει, αιώνες τώρα ,

συλλογιέται ζωές που

με μάτια κλειστά ζει

ακούει το κοτσύφι να προμηνύει την έλευση της νέας μέρας

απόψε το φεγγάρι ήταν ασημί σαν δίσκος ολοστρόγγυλο

πέρασε τη νύχτα κοιτάζοντας το

πότε ήταν η τελευταία φορά που το είδαμε;

το αιώνιο υπάρχει;

ή μήπως να είναι εκείνη η στιγμή

που ανοίγεις τα μάτια και αντικρύζεις

μια προσευχή για σένα

μια ευχή για να είναι η μέρα σου

φωτεινή μελωδική

σε κείνη τη στιγμή τη μαγική του ονείρου

που μοιράζεσαι

στα μακρινά φωτάκια των σπιτιών

που καθρεφτίζονται

στα μάτια σου