Γυναίκες με θλιμένα μάτια

Η κυρία Αναστασία είχε θυμάμαι τα πιό χαρούμενα μάτια σε όλο τον ντουνιά. Ακόμα κι όταν δεν γελούσε εκείνα κλείναν σα να είχε γελάσει με την καρδιά της. Σ΄εβλεπε και σου 'σφιγγε το χέρι από καρδιάς και το πρόσωπό της το φώτιζε μια αχνή λάμψη, "φεγγαρένια μου" την φώναζε  ο κύρης της.

Παιδούλα σαν ήτανε είχε περάσει πολλά, μα εκείνο το φώς ποτέ δεν σκοτείνιασε. Χαμογελούσε σαν έπεφτε και ξανασηκωνόταν, χαμογελούσανε τα μάτια της, σαν  ο δάσκαλος την ρωτούσε κι εκείνη πάντα γνώριζε την απάντηση. Έφηβη σαν ήτανε , τα ματάκια της σα δυο μικρές φωτεινές κουμπώτρυπες εξαφανίζονταν μέσα στα ροδομάγουλά της σαν γελούσε με την καρδιά της στα νεανικά τιτιβίσματα με τις φιλενάδες της.

Στην δουλεία της αργότερα όλοι τό είχανε να κάνουν με τα χαμογελαστά ματάκια της , κι εμείς την βλέπαμε κι αναρωτιώμαστε από ποού αντλεί τόση δύναμη αυτή η γυναίκα. Οι φίλες της, οι φίλοι της, οι φίλες των φίλων όλοι απολάμβαναν την παρέα και την αγάπη της ...γιατί η κυρία Αναστασία μας για όλους είχε. Είχε ένα χαμόγελο δεμένο με μια καλή κουβέντα με ένα γλυκό φιλί για τις φίλες της και ένα χτύπημα στην πλάτη για τους φίλους.

Τα χρόνια που περνούσαν φώτιζαν την ζωή της , και κάθε δυσκολία την δυνάμωνε σαν να έκρυβε μέσα της το μαγικό λυχνάρι των ευχών.

Πριν λίγες μέρες η κυρία Αναστασία πέρασε μπροστά μας, δίχως να μας χαιρετίσει, την κοιτάξαμε παραξενεμένες , κατεθύνθηκε προς τον πάγκο των τυριών στάθηκε εκεί και δίχως να πει κουβέντα  άρχισε να δακρύζει. Κανείς μας δεν μπόρεσε να αρθρώσει μια συλλαβή. Η κυρία Αναστασία  αγόρασε  μέσα σε λυγμούς την συνηθησμένη της ποσότητα τυριού και εξαφανίστηκε. Σαν να μην μας είχε δει καν. Έκτοτε όταν την συναντώ τα μάτια της έχουν μια σκοτεινιά, σαν ουρανός μολυβιασμένος λίγο πρίν την καταστροφή, κι εκείνη βαδίζει αμίλητη.