...την είδα πριν λίγο να περνά, δεν άντεξα, έτρεξα και την ρώτησα αν κάτι σοβαρό της συμβαίνει. Κι εκείνη αφού με ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον μου είπε "Κόρη μου να προσέχεις, να βλέπεις μόνο με τα μάτια της καρδιάς και όχι με τ'αυτιά σου.
Μου 'πε πως όσοι της είχαν υποσχεθεί πως θα ΄ταν  στα δύσκολα κοντά της, λακίσανε σαν ποντικοί στην πρώτη δυσκολία κι ότι πολύ την πείραξε η αδιαφορία.
Λυπήθηκε μου είπε ,που σε άλλους, σχεδόν άγνωστους ανθρώπους, συμπαραστέκονται, ακόμα και φιλανθρωπίες κάνουν, τους στηρίζουν, κι αυτή που ήταν υποτίθεται η ζωή τους όλη ,την άφησαν να σέρνεται.
Πως κάποτε τρoμάξανε και λίγο την κοιτάξαν μα ήταν κοίταγμα λοξό κι αφού εσιγουρευτήκανε πως προσπαθεί να ζήσει επέστρεψαν στην αδιαφορία τους , γιατί ψυχή στ΄αληθεια δεν είχαν, παρά μόνο ένα άδειο κουτί..εγώ όρκο δεν παίρνω μα ,έτσι μου είπε αυτή που στα τυριά μπροστά δακρύζει, σε κείνα που την μάθανε ....