Δημουλά -Oblivion Beach
Αργά κωπηλατεί ο ήχος
της θαλάσσης,
αργά μπαίνει η θάλασσα
στο κοπιώδες μέγεθός
της,
κορόιδο μέγεθος:
το πετσοκόβει η νύχτα,
μένει όσο το θέλει
η ακοή
κι όσο μια ασημένια
επωμίδα
όποτε βγει φεγγάρι.
Βουνά μπαταρισμένα
ακόμα στο άφεγγο
Σκόρπια κράνη που επιπλέουν.
Οι κορυφές, γριές καμπούρες
μακρυνότητες,
Αχνό ξεδιπλωμένο καρδιογράφημα,
Αρρυθμίες του ύψους
και της πέτρας.
Θάλασσα, βουνά και
ουρανός
Μια πηχτή ανόητη ενότης.
Και να’ θελε να υπάρξει
ορίζοντας
Σκαλί δεν θα’χε να
πατήσει.
φώτο από το google
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου