Αυτός ο ήχος με συντρόφεψε όλη μου την ζωή, προσπαθούσα και ακόμα προσπαθώ να αναλύσω κάθε του μήνυμα. Δύσκολη δουλειά η αποκρυπτογράφηση χρειάζεται φαντασία , αγάπη και να κλέισεις τα μάτια . Ναι όταν τα μάτια κλείνουν, το μυαλό δραπετεύει σώζεται η ψυχή και το σώμα.
Αχ, και να μπορούσα να γράφω έτσι που τα γράμματα να γίνονται λέξεις και οι λέξεις προτασούλες δίχως κόμα και τελεία δίχως θαυμαστικά και ερωτηματικά. Να μπουν όλες μαζί σε ένα μπαλόνι σ' ένα αερόστατο και να αρχίσουν να πετούν να ανεβαίνουν ψηλά να φτάσουν όσο ψηλά ονειρεύεται η ψυχή και ύστερα να πιάσει μια βροχή από λέξεις να πέφτουν όλες πάνω στα κεφάλια μας να ξεγλυστρούν στις υδροροές, να ταξιδεύουν σαν καραβάια καμωμένα από χαρτί στα μικρά ρυάκια διπλα στα πεζοδρόμια , να φωνάζουν , οι λεξούλες μου και χαρούμενες που θα έχουν ακουστεί να ξεκινούν για κείνο το μακρύ ταξίδι στους ωκεανούς, «μα εγώ γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουν κλάμματα»
foto de google.
3 σχόλια:
…πάντοτε μας αφήνουν μια γεύση παράξενη «φλοίσβιζε μελαγχολικώς φωσφορίζον το κύμα»…καρπίζοντας μέσα μου,ανάβοντας βλέμματα αλλοτινά …θροΐζοντας αγγίγματα, στις θημωνιές της μνήμης …
ότι υπήρξε μια φορά δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει..κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί η μνήμη τρέφει το παρόν.
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους. Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ -Οδυσσέας Ελύτης
ξαναγράφω το σχόλιο που από λάθος απέσυρα
τα καλοκαίρια- για τα οποία γράφτηκε ο στίχος - εμένα πάντα μου αφήνουν μια γεύση γλυκόπικρη,ιδιαίτερα όσο περνούν τα χρόνια , παρότι οι στίχοι μόνο ευχάριστα και αισιόδοξα συναισθήματα γεννούν, διαβάζοντας το σχόλιό σου μου ήρθε στο νού κείνος ο στίχος που πριν λίγες μέρες απήγγειλε στο σχολειό του κάποιο μικρό παιδάκι. Στίχοι που σαν πήγαινα σχολειό κι εγώ, με κάναν να δακρύζω
"για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.....
...... για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…"
Μόνο για τούτα τα παιδιά –του κόσμου όλου- που τους φέραμε τον κόσμο τους άνω- κάτω με τις όποιες μας μικρές ή μεγάλες ευθύνες,και για κανέναν άλλο- μόνο για τούτα πρέπει να ελπίζουμε και να αντέχουμε
Δημοσίευση σχολίου