Ο πόνος σαν έρθει απλώνεται παντού σαν μαύρο πέπλο και σκεπάζει πρώτα απ' όλα τα βλέφαρα κι απ΄εκεί κατηφορίζει στα μάγουλα που τρέμουν , στο στόμα που προσπαθεί να ψελλίσει, μα δεν τα καταφέρνει, διασχίζει το λαρύγγι όπου κατακαίει τα πάντα...έτσι που και να θες οι λέξεις να μην βγαίνουν. Αφού ήδη σου έχει σμπαραλιάσει το μυαλό.
Ήρθε μια κατά τ' άλλα πανέμορφη μέρα να διαλύσει, να εξοντώσει με τα δίκαια μα και υπερβολικά αιτήματά της, να σε στήσει στον τοίχο.
Ύψωσε το χέρι και σκόπευσε...δίχως μια στάλα συμπόνια , δίχως μια στάλα καρδιά.
Ίσως τελικά να ισχύει 'κεινη η κουβέντα "ότι στα δύσκολα κανείς πορεύεται μονάχος"
