Για ένα μικρό κομμάτι πορτοκαλιού παραμυθιού στο γαλάζιο το απέραντο της μνήμης.

 

η μέρα που τον ήχο δεν θα ακούω φτάνει, η ώρα που θα απελευθερωθεί απ΄ τα δεσμά του εκεί που αγάπησε , στο χρώμα που λάτρεψε, στον ήχο που ονειρεύεται, σαν ανοίξεις το κουτί με της ψυχής το κοχυλάκι στο γαλάζιο το άφταστο της θαλασας και του ουρανού , θα ξέρεις πως η αιτία που καθένα μαζεύτηκε με επιμέλεια και προσοχή κι έτσι η φήμη και η υστεροφημία σου θα σε ακολουθούν ο βράχος του μεσημεριού στον ιδρώτα του ήλιου και στα λόγια ενός ατέλειωτου παραμυθιού μέσα στα βελούδινα αγγίγματα του ανέμου μέσα στις μυρωδιές ενός συννεφιασμένου ουρανού κείνη τη μέρα όλοι θα μιλούν για σένα και τότε κείνο το πλεούμενο πραγματικά θα σ'εχει σημαδέψει.

Για ένα μικρό κομμάτι πορτοκαλιού παραμυθιού στο γαλάζιο το απέραντο της μνήμης. .