Μαγιάτικο πρωινό ενός Μάη σιωπηλού, που ο ήλιος δεν λέει να ζεστάνει, ριπές ανέμου σαν δάχτυλα χώνονται στο νου να ξεριζώσουν τις σκέψεις .

Περιμένω τον ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα από τις γρύλλιες του ουρανού να ξεδιαλύνει τις σκιές. Μοναχικό αγριολούλουδο σε βράχο σαν ανάμνηση που δεν θέλει να ξεχαστεί, μου διδάσκει αντοχή , καρτερικότητα κι ελπίδα.

 Ήχος φωνής, αληθινός, σαν νερό θαλασσινό  κι ανοίγουν μονομιάς  τα παραθυρόφυλλα της σκέψης,  να εισχωρήσουν  οι ψύθυροι της άνοιξης στην καρδιά, σαν μελωδία μαγικού αυλού που χέρι ανθρώπινο δεν άγγιξε.
μέσα στ’ αυγινό σύθαμπο του πελάγους
στις πρώτες αχτίδες ,
στοιβάζονται συνήθως μικρά συναισθήματα..
χωρίς ημερομηνία...
σαν μια ανάσα από βοριά...,χορευτής που χαίρεται
και κείνες κοπελιές που χορεύουν τον μπάλο