(για κείνους που δίχως να το θέλουν δεν θυμούνται)

Ταξιδεύει η σκέψη

στη ζώνη των νηνεμιών

τόσο σίγουρα ανασφαλής
η άλλη όχθη

Μάης θα ήτανε και τότε  
 που η μοναχική ψυχή
ξαναρίχτηκε  στη σκοτεινή θάλασσα
της λησμονιάς

(για κείνους που δίχως να το θέλουν δεν θυμούνται)

ASPE: Talleres de Varia Lecto

ASPE: Talleres de Varia Lecto: Acabamos de recibir la siguiente información sobre dos talleres organizados por Varia Lecto  en varias ciudades de Grecia para principios de...

Το όνειρο  Jorge Luis Borges

Αν ήταν τ’ όνειρο καθ’ώπος λένε μια ανακωχή

του μυαλού ανάπαυλα

Τότε γιατί αν σε ξυπνήσουν ξαφνικά

Νιώθεις ότι σου έχουν κλέψει  μια περιουσία;

Κοιτώντας τη

 θυμήθηκε τη μέρα που αντίκρυσε,

τρεχαντήρι στη θάλασσα

κάλεσέ με θα σε ταξιδέψω , πυξίδα οι στίχοι

ψυθίρισέ μου , θα σε ανακαλύψω ,

λιμάνι ελπίδας ,τόπος γαλήνης,

απάγγιο, θαλασσινή σπηλιά ,  ήρθες

μ’ αστρόσκονη έντυσες  τρυφερά τα όνειρα

στην απουσία μου  θαρρώ πως ομορφαίνεις

δίχως το μπλέ σου δεν κάνω,

 καραβάκι είμαι ,

πλασμένο το λοιπόν να ταξιδεύω.

Αποστήθηση ονείρου –Έλλη Γιαννοπούλου

Αποστήθηση ονείρου –Έλλη Γιαννοπούλου

Πιο ζωντανό κι από ζωντανό εκείνο τ’όνειρο

Που σ’ έφερε στον ύπνο μου αύτανδρο

Μάταια πάσχισα να σε κρατήσω

Άδικα.

Όπως σ’ όλη μου τη ζωή προσπάθησα η πείσμων , το ακατόρθωτο

Ανώφελη σκιαμαχία , αφού στην πόρτα εμφανίστηκε  ο μεγάλος αδερφός

Με το δάκτυλο υψωμένο έτοιμος να δείξει τον ένοχο

(το’ χεις ξαναπεί αυτό , πρόσεχε).

Ανώφελη σκιαμαχία με το υπερπέραν

Και να μαι τώρα εγώ απ΄την πλευρά των ζωντανών

Ολομόναχη.

Μη φύγεις όνειρο ηδονικό, μείνε μαζί μου

Τώρα που η μοναξιά είναι όντως

Και η απουσία είναι του θανάτου



από τη συλλογή

Μεθεόρτια της λύπης, 2008

Σε κάθε άνοιγμα των ματιών, απουσία , λευκή αναμονή

Σε κάθε αποχαιρετισμό ένα κομμάτι ψυχής φεύγει μαζί του

Όταν το πλοίο απομακρύνεται μικραίνει στον ορίζοντα

κι όσο χανεται τόσο πιο μεγάλη είναι η μοναξιά

Μη φεύγεις , μη φεύγεις σε παρακαλώ ,

μη φεύγεις ακόμη και η κιθάρα μου κλαίει καθως σου λέει αντίο

Μαντίλι σιωπής για την ώρα του αποχωρισμού

να μην ειπωθούν οι λέξεις που πληγώνουν

Los Del Rio - Algo se muere en el alma.

Un pañuelo de silencio a la hora de partir,

El barco se hace pequeño cuando se aleja en el mar,

Y cuando se va perdiendo que grande es la soledad.

Porque hay palabras que hieren y no se deben decir.

no te vayas todavía, no te vayas por favor

no te vayas todavía que hasta la guitarra mía

llora cuando dice adiós.

Ταλάντευση  σε δυο χρόνους  εισιτήριο aller retour,

επιτρέπεται η πρόσβαση στην άσφαλτο της θλίψης ,

σε χωματόδρομο χαράς  αζήτητα τα δώρα  της,

το   μπλέ της νύχτας χάνεται , στη αρρυθμία του ονείρου

 δέντρο  αποφασίζει να πεθάνει, για να ζήσει η ζωή

Ισορροπία στο συρματόπλεγμα μεταξύ του τίποτα και του ελάχιστου ,

μικρά κομμάτια καθρέφτης ζωής  φτερουγίσματα θαλασσοπουλιών

έτσι μαθαίνουμε να ζούμε ,φτιάχνωντας τις δικές μας εικόνες  μνήμης

στο χθες στο σήμερα ,σ’αντιφέγγισμα κεριού  σε ζυμωμένα μ’ αλμύρα όνειρα

πνοή  ανθισμένου θυμαριού στον ψίθυρο του ανέμου , ισορροπία  στιγμών.

βούτηξε στο λόγο του, κι άρχισε να κολυμπά  με μια αγωνία μην τελείωσει,

με μια λαχτάρα παιδική,

σε άλλου κόσμου τέχνη στάλες έπεσαν πάνω στον καμβά ,

κοραλλένιες  χάντρες  στο κατώφλι που ατενίζει το γαλάζιο πεντάγραμμο της ζωής.

ανάμνησης -ελπίδα

γυαλί ανάσα  

Τόπος  αλμυρός

λατρείας βράχος 

στίχος στα χείλη

σε τόπους  που σεργιανίζω  τ' απομεσήμερα

Πρώτη εμπειρία λευκός ανθός στα χείλη

Χαμόγελο της ζωής σε ένα σεντούκι

μοσχοβολάν κανέλλα όλες οι στάλες της αιωνιότητας

Σε κάθε σκοτάδι υπάρχει ένα φως

στην έρημο μια όαση

Σε κάθε αποτυχία ένας καινούριος δρόμος

στο λάθος μια εμπειρία

Σε κάθε θλίψη μια χαρά

στη βροχή ένας ανθός

σε κάθε ορίζοντα μια στεριά που περιμένει

αρκεί μόνο να έχεις το κουράγιο να ..σαλπάρεις

Μαγιάτικο πρωινό ενός Μάη σιωπηλού, που ο ήλιος δεν λέει να ζεστάνει, ριπές ανέμου σαν δάχτυλα χώνονται στο νου να ξεριζώσουν τις σκέψεις .

Περιμένω τον ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα από τις γρύλλιες του ουρανού να ξεδιαλύνει τις σκιές. Μοναχικό αγριολούλουδο σε βράχο σαν ανάμνηση που δεν θέλει να ξεχαστεί, μου διδάσκει αντοχή , καρτερικότητα κι ελπίδα.

 Ήχος φωνής, αληθινός, σαν νερό θαλασσινό  κι ανοίγουν μονομιάς  τα παραθυρόφυλλα της σκέψης,  να εισχωρήσουν  οι ψύθυροι της άνοιξης στην καρδιά, σαν μελωδία μαγικού αυλού που χέρι ανθρώπινο δεν άγγιξε.
μέσα στ’ αυγινό σύθαμπο του πελάγους
στις πρώτες αχτίδες ,
στοιβάζονται συνήθως μικρά συναισθήματα..
χωρίς ημερομηνία...
σαν μια ανάσα από βοριά...,χορευτής που χαίρεται
και κείνες κοπελιές που χορεύουν τον μπάλο

 Τα πάθη της βροχής -Κική Δημουλά.

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

όταν ο ουρανός μελαγχολεί

Τρομαγμένο κελάηδημα σταγόνες μελαγχολίας ,κύμματα  ανάμνησης μέρας μοναδικής μ’ ένα ουράνιο τόξο κρυμμένο κάπου εκεί.
…στάλες δροσιάς κυλούν,αφήνοντας σημάδια,
  ..όταν ο ουρανός μελαγχολεί
κ’ οι σκέψεις για τα καθημερινά, φθαρτά πράγματα
γεννούν συναισθήματα άγνωστα στον κόσμο μας
- αγάπη, φόβος, μοναξιά, ελπίδα -
τότε ο « άνθρωπος γίνεται άνθρωπος »
και το πρωινό αναζητά τ’απομεινάρια του..
 

ένας κλώνος λεβάντας είμαι στο προσκέφαλό σου  να  προστατεύει να ηρεμεί  τον ευαίσθητο ύπνο σου να διατηρεί ζωντανά τα όνειρά σου και τις «χειμωνιάτικες αναμνήσεις σου» ως το μέλλον

Μαζεύοντας τα μάλλινα και τοποθετώντας λεβάντες  που διώχνουν το «κακό»,

Το γελιο σου Πάμπλο Νερούδα

.....Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ' αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ' αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου μου το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω....

Στην ζέστη του κατακαλόκαιρου μια εκκλησιά

Λιμάνι –απάγκιο ψυχής  - που αγγέλοι φτερουγίζουν

Απ΄τ’ ανοιχτό παράθυρο  ατενίζοντας τον παράδεισο .

Ευχές και όνειρα έκλεισα σε μπουκάλι, την ώρα της ανατολής σε ρόδινο ακλογιάλι

να ταξιδέυει η ψυχή  στου ήλιου την ανάσα

Απ’ όλα τ’ άνθη του αγρού που έχω μαζεμένα

ένα μονάχα αγαπώ, γιατί θυμούμαι εσένα!

Δεν είναι τριαντάφυλλο, δεν είναι ανεμώνη

είναι λουλούδι ταπεινό: το λέν’ «μη με λησμόνει!»

Η παράδοση αναφέρει ότι, όταν ο Θεός έπλασε τα λουλούδια, χάρισε στο καθένα τ’ όνομά του.  Ελησμόνησε όμως ένα που βρισκόταν στην όχθη ενός ρυακιού. Το λησμονημένο γαλανό λουλουδάκι φώναξε :

«Μεγάλε Πατέρα, σ’ όλα τα λουλούδια χάρισες ένα όνομα. Εμένα γιατί με ξέχασες; Χάρισέ με στην αγάπη».

Εκείνος τότε αποκρίθηκε:

« Έχεις δίκιο, δεν πρέπει να λησμονηθείς και από τώρα θα σε λένε
‘Mη με λησμόνει’».

Ένας άλλος ξένος θρύλος μνημονεύει ότι στις όχθες κάποιου ποταμού, όπου είχε φυτρώσει έναγαλάζ ιο λουλουδάκι, περπατούσε ένα ερωτευμένο ζευγαράκι. Ξαφνικά η κοπέλα αντίκρισε το όμορφο λουλουδάκι στους γκρεμούς της όχθης και το πόθησε.

Ο νέος χωρίς να πει τίποτε έτρεξε να της το φέρει. Το έκοψε, αλλά γλίστρησε κι έπεσε στονερό του ποταμού. Παρά τις προσπάθειές του δεν μπόρεσε να σωθεί. Η κόρη με λαχτάρα και θρήνους αγνάντευε το χαμό του. Κι ο νέος που πνιγότανε κατόρθωσε να πετάξει στην αγαπημένη του το γαλάζιο λουλουδάκι που κρατούσε στα χέρια του, με τα στερνά του λόγια «Mη με λησμόνει!».

Hoy me gusta la vida mucho menos,
pero siempre me gusta vivir...César Vallejo

Η ζωή σήμερα μου αρέσει λιγότερο

μα πάντα μου αρέσει να ζω....

Σέζαρ Βαγιέχο

Αχ και να 'μουν  Θάλασσα, που ονειροπολούν οι   ποιητές και οι  ζωγράφοι,  θυμωμένα να φιλάω τα βράχια ,  στη διάφανη , αρυτίδωτη ηρεμία μου να φαίνονται τα βοτσαλάκια μου 

Να καλοδέχομαι τα πλοία, με καπετάνιο τον καπταν –Οδυσσέα , το βασιλιά , τον ποιητή, να τα ταξιδεύω σε  μακρινά λιμάνια φορτωμένα  φρέσκο, καθαρό αέρα και  παραμύθια της γιαγιάς χαρούμενα,  αισιόδοξα.
Παραμύθια που  θα λένε για φουρτούνες και γαλήνες, πειρατές και μαχητές γενναίους.  

Κι όταν θα  φεύγουνε οι άνθρωποι μακριά μας , μια βάρκα να  τους παίρνει να τους ταξιδεύει σ' έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό , ν’ αρμενίζουν οι ψυχούλες μέχρι το μακρινό ορίζοντα.
Σαν πέφτει η νύχτα  να γίνονται αστέρακια που αναβοσβήνουν  στον ουρανό,  σαν φωτάκια αστρόπλοιων.
Εκεί μέσα θα μπαρκάρω κι εγώ  μια μέρα,  σ΄ένα  ταξίδι απ΄τη γή στη θάλασσα κι από κεί στα ουράνια να βλέπω από ψηλά το γαλανό που αγάπησα .

Γαλήνη - Διονύσιος Σολωμός

Δεν ακούεται ούτε ένα κύμα

εις την έρημη ακρογιαλιά.

Λες κι η θάλασσα κοιμάται

εις της γης την αγκαλιά...

Ψυχή και σώμα ,νερό κι αλάτι, αφρός και βράχος στην απειροελάχιστη σταγόνα μέσα μας η ίδια η ζωή.

Ένα δάκρυ κύλησε στο καλντερίμι,   σαν άστρο   που βουτάει  στο πέλαγος της σκέψης,  το φωτίσε,  , πρόλαβα να κάνω μια ευχή πριν χαθεί στην άβυσσο απουσίας    να μένει η μορφή  στα μάτια   

Τις  λεξούλες σου μάζεψα γραμματάκι - γραμματάκι κι ο άνεμος τις έπλεξε  στιχάκι  Τον ήχο της φωνής  σου από το σύμπαν  κελαηδούν στα κλαδιά τα πουλάκια αφήσες τα  ίχνη σου στην άμμο , τα μάζεψα κόκκο - κόκκο ,δεμένα σε μαντήλι   να το κρατήσεις μάτια μου και το χορό να σύρεις.

   ίχνη  ελπίδας  λουλούδια  σε πεζουλάκι,

λευκά χειροτεχνήματα της φύσης   ,

   αύρα μιας έφηβης ψυχής

που δεν λυγάει , δεν ταπεινώνεται

μόνο τραβάει μπροστά

στη ακτή που σε πρωτόδα τη μοναχική

ένα  ποτάμι  που σε σένα οδηγούσε

με   ανησυχία νεανική καθοριστική  

στα όνειρα το πεπρωμένο  ισορροπούσε

 Η ελπίδα στο κακό της  το χάλι

 λογαριασμό μου ζήτησε χρόνια μετά

καθώς τρεμόσβηνε σ’ εκείνο τ’ ακρογιάλι

απ΄άσπρα κοχυλάκια και βότσαλα μικρά

"  όνειρα θαλασσινά και πληγωμένα"