Τους ανθρώπους της ζωής μου.....

Όμορφη πόλη από ψηλά να φτάνει το μάτι ως τον ορίζοντα. Περιπλανήθηκα, μέρα ήλιόλουστη, ήσυχη σχετικά, στα ύψη και στα βάθη μια εκκωφαντική σιωπή.

Πέρασα από το σπίτι όπου κάποτε έμενα, παλιά γειτονιά, πέρασα και από της καθηγήτριάς μου, μ'έπιασε θλίψη, εγκατάληψη στο χώρο... σαν να φύγαν όλοι.

Σαν κυνηγημένοι...γυρεύοντας ποιός ξέρει τί.   Πάει λιγος καιρός που είχα ακούσει ότι τα αφήνει όλα πίσω,  δεν ξέρω αν τελικά γύρισε στην πατρίδα της.

Προσπάθησα άπειρες φορές να επικοινωνήσω, ο χρήστης δεν υπάρχει.

Δεν ήταν και άνθρωπος της τεχνολογίας έτσι τα διαδυκτιακά ψαξίματα κατέληξαν δίχως αποτέλεσμα,  θετικό ή αρνητικό...

Ένιωσα ένα κενό για κείνο το άτομο που τόσα και τόσα μου'χε μάθει, τόσο με αγαπούσε σαν φοιτήτρια και μου στεκόταν στις δυσκολίες ...βλεπόμασταν κάπου- κάπου μα πάει τώρα κάμποσος καιρός που δεν έχω νέα της.
Πίκράθηκε ίσως πληγώθηκε  ..με όσα της καταμαρτυρηρούν

την τελευταία φορά ..μέσα απ' ένα τηλεφώνημα ....

οι άνθρωποι οι κοντινοί της την πληγώσαμε.

Το μόνο που μπόρω να αρθρώσω  είναι,  ήταν, ότι γνωρίζω, μα εμένα δεν με πειράζει,  ...αυτά που κείνη έκανε για μένα τίποτα δεν τα σβήνει.

Μέσα σε μια βδομάδα και μια παραπανήσια ώρα...όλα τα συναισθήματα να στριφογυρνούν σαν τον πεινασμένο που γυρεύει μια μπουκιά ψωμί.

Ορμώμενη από το ποιήμα του Λειβαδίτη, στη νοσταλγική θύμηση της απουσίας της, έκανα τις ανασκαφές μου,  μέσα στα σοκάκια του μυαλού και στα υπόγεια των συναισθημάτων, ότι βρήκα μου ΄δωσε ένα χαμόγελο στα χείλη μετά απο πολύ καιρό.

Γιατί ακόμα και αν εκείνη έχει γυρίσει πιά στη μακρινή και πένθημη Έλβετία, με τις βροχές και τις ομίχλες της, ακόμα κι αν είναι εδώ και τριγυρνάει ανάμεσά μας..μου έχουν μείνει τα λόγια της, οι συμβουλές της, τα μαλώματά της ..... η αγάπη του δασκάλου που είχε μια αγκαλιά τεράστια και μέσα στις λευκές φτερούγες της έβαζε όλους εμάς.
 ..χωρούσαμε όλοι....
μας χαμογελούσε με την καρδιά της ....και συγχωρούσε οποιαδήποτε διακιολόγημένη ή αδικαιόλόγητη πράξη μας.

Γιατί μας αγαπούσε...μας ένωνε η αγάπη για τη θάλασσα και τα μακρινά ταξίδια ...μεγαλώσαμε ... (κάποιες φορές της πήγαινα να δει τα παιδιά μου ..τα έλεγε ...καπετανόπουλα... τον μικρό μάλιστα σαν τον έβλεπε ....που της διηγούταν τις περιπέτειες του Καπετάνιου Κουστώ....τον καμάρωνε).

Δεν είχε δικά της και μας είχε όλους μικρούς μεγάλους σαν κλωσσόπουλα, έλεγε πως είμαστε το πιό σημαντικό για κείνη.

Θα της έλεγα ότι για μας ή καλύτερα για μένα υπάρχει , ακόμη κι αν ποτέ δεν ξανασυνατηθούμε θα είναι πάντα μέσα στο όνειρο.

Κι ότι δεν θα πάψω να την ψάχνω στις θάλασσες του νου.