Τάσος Λειβαδίτης-Το υπόγειο

Τάσος Λειβαδίτης

Μια μέρα σαν και την σημερινή έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο

Το    υπόγειο

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος, μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω ― α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου, βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας. Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του.

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)

Το υπόγειο κλείνει μέσα του τη    θύμιση,  εκείνων των ανθρώπων,  που προσπάθησαν να ζήσουν δίχως αφέντες και ηγεμόνες , με όραμα την αυτοδιαχείριση και συλλογικότητα.

 

…την έβλεπα οργισμένη..ουρανοθέμελα βουβή..
να δέρνει με αφρούς…να βροντά και να ηχάει…
λες και ζητούσε να νιώσω τον αφρό της επάνω Μου…
σε ώρες…που η πένα μουλιάζει στο μελάνι των γραπτών μου ,
σε κείνη την αχτίδα κόκκινου χαμόγελου
Πρίγκιπας φωτεινός, Ηλιάτορας ντυμένος στα κόκκινα καλπάζει γυρεύοντας να φυλάξει τα όνειρα που του ‘πλεκε μια αλλοτινή Αριάδνη….
 

..δεν θυμούνται…, μα το λένε ουρανό,
και στέκει δηλώνοντας απερίφραστα, χωρίς να συνθηκολογεί με χρονολογίες ,
ή γεγονότα κρίσεως,μες απ’ τα νύχια των εδώ ηγεμόνων…
Μεσουρανεί με Ήλιο Ηλιάτορα όπου η Φωτιά του
είναι απλούστατο Φως σε Θάλασσα ,
του Αιγαίου !27/10/11
πέρα απ’ τις μορφές της καθημερινότητας ,
που καινούργιες προβάλλουνε…
γεννιώνται, μεσοπέλαγα μνήμες θέλησης..
αυτό που δεν θυμούνται… , μα το λένε Ουρανό,
Ήλιο Ηλιάτορα,Θάλασσα,Φως,Ελλάδα 27/10/11

26/10/11
δυο σταγόνες απλότητας και αλήθειας μαζί..!

περνώντας απ’ τις κόκκινες και γαλάζιες φλέβες σου
οι σκέψεις μου τωρα κατεβαίνουν τη ραχοκοκαλιά της θύμησης ,
εκείνου του πρωινού...με μιά κ α λ η μ έ ρ α

25/10/11μετρώ τις ανάσες της σε κάθε σταγόνα
ο λόγος της γίνεται ένα με τον τόπο
και ο τόπος ένα με τη σκέψη…
κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να αγγίξω,
θα ναι το χάδι σαν πνοή ανέμου...με βροχή....

25 Οκτωβρίου 2011

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
(Οδ.Ελύτης)