Τους ανθρώπους της ζωής μου.....

Όμορφη πόλη από ψηλά να φτάνει το μάτι ως τον ορίζοντα. Περιπλανήθηκα, μέρα ήλιόλουστη, ήσυχη σχετικά, στα ύψη και στα βάθη μια εκκωφαντική σιωπή.

Πέρασα από το σπίτι όπου κάποτε έμενα, παλιά γειτονιά, πέρασα και από της καθηγήτριάς μου, μ'έπιασε θλίψη, εγκατάληψη στο χώρο... σαν να φύγαν όλοι.

Σαν κυνηγημένοι...γυρεύοντας ποιός ξέρει τί.   Πάει λιγος καιρός που είχα ακούσει ότι τα αφήνει όλα πίσω,  δεν ξέρω αν τελικά γύρισε στην πατρίδα της.

Προσπάθησα άπειρες φορές να επικοινωνήσω, ο χρήστης δεν υπάρχει.

Δεν ήταν και άνθρωπος της τεχνολογίας έτσι τα διαδυκτιακά ψαξίματα κατέληξαν δίχως αποτέλεσμα,  θετικό ή αρνητικό...

Ένιωσα ένα κενό για κείνο το άτομο που τόσα και τόσα μου'χε μάθει, τόσο με αγαπούσε σαν φοιτήτρια και μου στεκόταν στις δυσκολίες ...βλεπόμασταν κάπου- κάπου μα πάει τώρα κάμποσος καιρός που δεν έχω νέα της.
Πίκράθηκε ίσως πληγώθηκε  ..με όσα της καταμαρτυρηρούν

την τελευταία φορά ..μέσα απ' ένα τηλεφώνημα ....

οι άνθρωποι οι κοντινοί της την πληγώσαμε.

Το μόνο που μπόρω να αρθρώσω  είναι,  ήταν, ότι γνωρίζω, μα εμένα δεν με πειράζει,  ...αυτά που κείνη έκανε για μένα τίποτα δεν τα σβήνει.

Μέσα σε μια βδομάδα και μια παραπανήσια ώρα...όλα τα συναισθήματα να στριφογυρνούν σαν τον πεινασμένο που γυρεύει μια μπουκιά ψωμί.

Ορμώμενη από το ποιήμα του Λειβαδίτη, στη νοσταλγική θύμηση της απουσίας της, έκανα τις ανασκαφές μου,  μέσα στα σοκάκια του μυαλού και στα υπόγεια των συναισθημάτων, ότι βρήκα μου ΄δωσε ένα χαμόγελο στα χείλη μετά απο πολύ καιρό.

Γιατί ακόμα και αν εκείνη έχει γυρίσει πιά στη μακρινή και πένθημη Έλβετία, με τις βροχές και τις ομίχλες της, ακόμα κι αν είναι εδώ και τριγυρνάει ανάμεσά μας..μου έχουν μείνει τα λόγια της, οι συμβουλές της, τα μαλώματά της ..... η αγάπη του δασκάλου που είχε μια αγκαλιά τεράστια και μέσα στις λευκές φτερούγες της έβαζε όλους εμάς.
 ..χωρούσαμε όλοι....
μας χαμογελούσε με την καρδιά της ....και συγχωρούσε οποιαδήποτε διακιολόγημένη ή αδικαιόλόγητη πράξη μας.

Γιατί μας αγαπούσε...μας ένωνε η αγάπη για τη θάλασσα και τα μακρινά ταξίδια ...μεγαλώσαμε ... (κάποιες φορές της πήγαινα να δει τα παιδιά μου ..τα έλεγε ...καπετανόπουλα... τον μικρό μάλιστα σαν τον έβλεπε ....που της διηγούταν τις περιπέτειες του Καπετάνιου Κουστώ....τον καμάρωνε).

Δεν είχε δικά της και μας είχε όλους μικρούς μεγάλους σαν κλωσσόπουλα, έλεγε πως είμαστε το πιό σημαντικό για κείνη.

Θα της έλεγα ότι για μας ή καλύτερα για μένα υπάρχει , ακόμη κι αν ποτέ δεν ξανασυνατηθούμε θα είναι πάντα μέσα στο όνειρο.

Κι ότι δεν θα πάψω να την ψάχνω στις θάλασσες του νου.

Τάσος Λειβαδίτης-Το υπόγειο

Τάσος Λειβαδίτης

Μια μέρα σαν και την σημερινή έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο

Το    υπόγειο

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος, μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω ― α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου, βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας. Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του.

(από την Ποίηση. Tόμος Πρώτος 1950-1966, Kέδρος 1985)

Το υπόγειο κλείνει μέσα του τη    θύμιση,  εκείνων των ανθρώπων,  που προσπάθησαν να ζήσουν δίχως αφέντες και ηγεμόνες , με όραμα την αυτοδιαχείριση και συλλογικότητα.

 

…την έβλεπα οργισμένη..ουρανοθέμελα βουβή..
να δέρνει με αφρούς…να βροντά και να ηχάει…
λες και ζητούσε να νιώσω τον αφρό της επάνω Μου…
σε ώρες…που η πένα μουλιάζει στο μελάνι των γραπτών μου ,
σε κείνη την αχτίδα κόκκινου χαμόγελου
Πρίγκιπας φωτεινός, Ηλιάτορας ντυμένος στα κόκκινα καλπάζει γυρεύοντας να φυλάξει τα όνειρα που του ‘πλεκε μια αλλοτινή Αριάδνη….
 

..δεν θυμούνται…, μα το λένε ουρανό,
και στέκει δηλώνοντας απερίφραστα, χωρίς να συνθηκολογεί με χρονολογίες ,
ή γεγονότα κρίσεως,μες απ’ τα νύχια των εδώ ηγεμόνων…
Μεσουρανεί με Ήλιο Ηλιάτορα όπου η Φωτιά του
είναι απλούστατο Φως σε Θάλασσα ,
του Αιγαίου !27/10/11
πέρα απ’ τις μορφές της καθημερινότητας ,
που καινούργιες προβάλλουνε…
γεννιώνται, μεσοπέλαγα μνήμες θέλησης..
αυτό που δεν θυμούνται… , μα το λένε Ουρανό,
Ήλιο Ηλιάτορα,Θάλασσα,Φως,Ελλάδα 27/10/11

26/10/11
δυο σταγόνες απλότητας και αλήθειας μαζί..!

περνώντας απ’ τις κόκκινες και γαλάζιες φλέβες σου
οι σκέψεις μου τωρα κατεβαίνουν τη ραχοκοκαλιά της θύμησης ,
εκείνου του πρωινού...με μιά κ α λ η μ έ ρ α

25/10/11μετρώ τις ανάσες της σε κάθε σταγόνα
ο λόγος της γίνεται ένα με τον τόπο
και ο τόπος ένα με τη σκέψη…
κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να αγγίξω,
θα ναι το χάδι σαν πνοή ανέμου...με βροχή....

25 Οκτωβρίου 2011

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
(Οδ.Ελύτης)

 

A λ φ α

A λ φ α -Λία Νικολαϊδη

 Σ ένα Α συρρικνώθηκε η ζωή μου.
Στο Αγαπώ ,
στην Απουσία,
στο Α στερητικό.
Ακόμα και τ’ όνομά μου
ένα Α που το Αρνήθηκα
πεισματικά από παιδί.

Αρκούμαι.

Αρνιέμαι.
Απορρίπτω,
Απορρίπτομαι.

Ρήματα σε παθητική

ή ενεργητική φωνή
που απελπιστικά
Aπερημώνουν το εντός μου

....ένιωσε να τον πλημμυρίζει αβάσταχτο μίσος για τον Γιαούρτερ τον Γερμανό,
που μαστίγωνε τον αλυσοδεμένο Στορμ, γιατί δεν τον αναγνώριζε για αφεντικό.

Τραγική ειρωνεία.

Τραγική Ειρωνεία η εκ των προτέρων γνώση του θεατή γι’ αυτά που θα συμβούν.

η Αλήθεια του καθένος

να ειπωθεί της πρέπει της αλήθειας ._

De un viajerobloguero

 

 

De un viajerobloguero

 

22 Οκτωβρίου 2011

τα βαλς του ουρανού αρραβώνιασαν
Βραδυνιά Θάλασσα με Τόπο...
πιθανότητα αλλαγής δεν υπάρχει
γιατί τα αληθινά κομμάτια είναι εδώ…

 

….μενεξεδένιες σου στιγμές
γλυκές αναμνήσεις χαρωπές ζουν στο μυαλό μου ζωντανές
καθώς η μέρα οδεύει αργά, αδιάφορα προς το τέλος της….

ότι δεν έχουμε διασώζεται μέσα μας,
τα χρώματα χρυσανθέμου πρωινού
δεν είναι χρυσάνθεμα, που στα χέρια κρατώ….

Είναι μνήμη.. λέξεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν
το νόημα αυτής της προσχεδιασμένης παρουσίασης εικόνας….
στην άβυσσο του νου.

 

Πέρασαν χρόνια...κι ακολουθούσα βουβός...λιγοστά χνάρια...
κεντούσα μέσα μου στιγμές...δεν ξεχνούσα... και έντυσα τα κύτταρα
στο γαλάζιο...πορτοκαλοκόκκινου πρωινού μασώντας κομμάτια
απ' τον ουρανό...του τόπου μου

 

 

 

21 Οκτωβρίου 2011

ντύνω τα κύτταρα του λιμανιού με κάβους στο γαλάζιο...
μασώντας κομμάτια απ' τον μόχθο κοντά του...
μην νιώθοντας ούτε το κλάμα των παιδιών μας,
και με πινελιές αφρών κυμάτων...πλάθω στη σκέψη…
...το πρέπει…
αφήνοντας υγρές ανάσες..στα σκόρπια είδωλα των ματιών μου
που μέσα τους αποκαθηλώνεται ολόγυμνη η ψυχή μου..

σταγόνες ενός ουράνιου βουτιές χωρίς ανάσα ,βραδιά βυθισμένη σε αρώματα από πανσέδες λιμανιού του τόπου μου με τις Ανεμότρατες να πλέκουν έναν ιστό σαγηνευτικό ετοιμες να σαλπάρουν…δελεάζουν μυαλό με αύρα που φυσά νοτισμένη απ’ τη μέρα…. και με όνειρα που ντύνω εσαεί…

21 Οκτωβρίου 2011

…προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μία λογική σειρά, εκείνες, ανυπάκουες και άτακτες.. εκεί, μέσα στη μοναξιά εμφανίζουν μια ελπίδα..
Ένα όνειρο..εικόνα πρωινού στο τόπο Μου

Debtocracy

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά

.Από το βιβλίο «Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα»

17 Οκτωβρίου 2011

…και ξαφνικά καταλαβαίνεις…
τώρα που δεν ξέρουν τι πρέπει να πούνε ,
τώρα που δεν έχουν τι άλλο να πούνε πια….
για ποια θάλασσα ,για ποιο καημό να μιλήσω
για κείνους που ταξιδεύουν.....
σε προσδοκίες που δεν ερμηνεύονται και που δεν έχουνε,
ούτε μπορούν να περιμένουν, τίποτα πια.
Πέτρωσε το βλέμμα μου
ταξίδι σταματημένο στο λιμάνι… νυχτιάτικα

18/10/11

Σ' αυτές τις παραλίες, πάντα, περπατώ.
Κι ανάμεσα δειλινού και σκέψης…. που σβήνει τα χνάρια μου
ο άνεμος σκορπίζει τον αφρό της
κ’ η θάλασσα στη σκέψη μένει πάντα….

 

 

Κι αν τύχει και Κι αν τύχει (Zωντανά)... όχι δεν έτυχε .... Κι αν τύχει ---------ν`αλλάξει θα φύγω για τα μυστικά και τα ωραία και θα χαθώ. .δεν ξέρω αν έτυχε .... Κανείς δε θα με δει ξανά θα φύγω για τα μυστικά και τα ωραία και θα χαθώ αν τύχει =======ν`αλλάξει.

αν πάιρνω αποφαση και μετανιώνω..... Προτού η μέρα να χαράξει δε θα πνιγώ ξανά στα βυσσινιά σου χείλια και θα χαθώ. θα φύγω για τα μυστικά κανείς δε θα με δει ξανά μεσ`απ`του φόβου μου την ξεχασμένη γρίλια και θα χαθώ αν τύχει η αγάπη σου ν`αλλάξει. τί νόημα έχει πια... δεν είμαι πια.... Και στης καρδιάς σου το μετάξι θα μπω να υφάνω όση λησμονιά σου αξίζει και θα χαθώ γιατί το αίμα δεν ξεχνά ούτε τα μάτια τα υγρά το βήμα σου .... η σκέψη σου... ξεχνάν αυτά τα μυστικά και τα ωραία και θα χαθώ αν τύχει η αγάπη σου ν`αλλάξει κι εχω γίνει ο φόβος σου και δεν το θέλω......ονειράκι μου!!!!!!

..έλουσα και έντυσα τα κύτταρα της νυχτιάς...
σε γαλήνη στις άκρες των σκέψεων...
που τ' άστρο του βορά με οδηγούσε ...
σ’ άνεμο που φυσούσε νοτισμένος απ τη θάλασσα
στο άηχο ...μιας Καληνύχτας..14 Οκτωβρίου 2011

Σαββατιάτικο πρωινό ακούραστα με κοιτά μελαγχολικά
στη θύμηση του καιρού τη σιωπή τη μορφή που ο ίσκιος του,
γέρνει και σκυφτά ακουμπά την καρδιά τα όνειρα…
είναι τα σύννεφα που βαραίνουν τον ουρανό
θωρώντας την μοναξιά της θάλασσας ,...
ή..η ζεστασιά της στέγης του κόσμου..
τα λόγια μου θαρρώ ξεστράτισαν σε τούτη
την Κ α λ η μ έ ρ α

 

16 Οκτωβρίου 2011

..όποιος φέρνει τὴ θάλασσα στὴν ἀγκαλιά της σκέψης του και στην ματιά του …ειναι σὰ νὰ κρατάει ὁλάκερες γραμμές οριζόντων μέσα στὸ βλέμμα…
κι αφήνομαι να κοιταζω
σ’ένα μισανοιχτο παραθυρο άσπρα πανιά μικρών παιδιών
άφθαστη αθωότητα στον άνεμο που ταξιδεύουν

 

 

sin fronteras

Πώς γίνεται; Μα πώς γίνεται;.... να ....μαντεύω.....τις λέξεις.... το γράμμα.... το φωνήεν ... το σύμφωνο..... όλα τα μπορείς όταν Θέλεις .... Τίποτα δεν μπορείς .... σαν αυτό που θές ...είναι ..... γήινο..... βρίσκεις εμπόδια .... βάζεις τείχη βάζεις φράγματα... κόβεις ..... κόβεις ......

Άνθρωπο γυρεύω.

Συνέχισε να είσαι Άνθρωπος..... Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.......

 

οι πορτοκαλοκόκκινες αντάυγιες τάχα να προϋπαντούν …
ή κάτι να προλάβουν;… στην απροσδόκητη ανάγκη να σφίξουν το χέρι ,
που κάποτε κρατούσα…..
λυγίζοντας από το βάρος νοημάτων…. σκορπίζοντας σκέψεις Καλημέρας κάπου εκεί στον τόπο Μου viajero

το βουβό καρτέρεμα πρωινού κάποιας παράμονής του ….
πήρα απ’ τη σιωπή…της εικόνας την αφροντισιά κ’ έντυσα την σκέψη
σε κρυψώνες των αφίλιωτων ανέμων του τότε…και σε μια,
Κ α λ η μ έ ρ α

 

....άλλα λόγια δε θες

Κοιτάς μ' ένα βλέμμα φωτιά να χάνεις τα τρένα τα όνειρα γίναν σιωπές βαγόνια αραγμένα Δεν είναι που όλα πήγαν στραβά, τη μοναξιά δε φοβάσαι Τα λόγια που πίστεψες δε θες να θυμάσαι Τα λόγια κομμάτια,......καπνός οι στιγμές

Τα λόγια θα μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δε θες Γυρεύεις στο σκοτάδι ένα φως, η ανάσα σου τρέχει Σε πνίγει του κόσμου η βουή που τέλος δεν έχει Μαζί του σε παίρνει ο καιρός, οι εικόνες αλλάζουν Στα χείλη παγώνει η φωνή κι οι λέξεις διστάζουν

…στο πλατύσκαλο της αυλόπορτας...νέας μέρας εκεί που φλετάρουν χρώματα του Ηλιάτορα…κι ανθομανά πάνω στα ξερόβραχα του τόπου μου…και του στολίζει τη φτώχια του και του γλυκαίνει τους καημούς οραμάτων,αισθήσεων...πόθων...χωρίς πλαστές συναλλαγές...σε μια ευχή….Καλή Μέρα!

Ποτέ δεν κάνει η χαρά αυτά που κάνει ο πόνος

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός Τα δάκρυα που τρέχουνε είναι κι ας μην το λένε οι πόνοι που δεν έχουνε τόπο κρυφό να κλαίνε Ποτέ δεν κάνει η χαρά αυτά που κάνει ο πόνος γιατί η χαρά έχει φτερά κι ο πόνος μένει πόνος Τα δάκρυα που φαίνονται κι εκείνα που στεγνώνουν είναι κεριά που καίγονται όμως ποτέ δε λιώνουν Ψάχνω και βρίσκω μια χαρά και κάνω πως τα σβήνω μα πιο πολλά τα δάκρυα απ'το νερό που πίνω

Ποτέ δεν κάνει η χαρά αυτά που κάνει ο πόνος γιατί η χαρά έχει φτερά κι ο πόνος μένει πόνος

άνεμος

Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ κι όπως θα φεύγω φως μου, θα ερωτευτώ τους πέντε άνεμους. Μ' αυτούς θα ξεχαστώ και δεν θα ξαναρθώ...... εκεί θά πρεπε να είχα μείνει...στην άκρη .... δεν ξέρω πάλι....

Θα περάσουν και οι υπόλοιπες μέρες... μια χαρά κάθε πρωινό θα ζωγραφίζει στον ουρανό, τον άδειο,το φθινοπωρινό , το χειμωνιάτικο, μια χαρά που θα σβήνει.... καθώς το όνειρο θα διαλύεται στην άχλη του πρωινού καφέ.... σαν πιάσει η βροχή ,αμίλητα θα μένουν τα πουλιά .... καθώς στα δέντρα θα κυλούν τα δάκρυα των θεών....των προφητών.... ψηλά ,εκεί βλέπει...η ψυχή λες και πέρασε ένας αιώνας , αυτά τα μουσκεμένα φύλλα,στασίδια , ξαπώσταμα ....στη ρίζα της ζωής.... Ποιός θεός παράγειλε να ρθεί το καλοκαίρι;....

μια γέφυρα χρόνου.δίχως αντοχές .... να έρθει μια άλλη .... να μείνουν πάλι άλαλα τα αηδόνια..... στερεψε τό νερό. ..δεν έχει χώμα..... λευκά πουλιά,στο αντάμωμα, δεν νοιάζονται γι αυτό που κιόλας, αντικρύζοντας την θλιβερή αποξένωση...... ύπνος.....μαγικός ...προβα αποχαιρετισμού

fotos by Vladimir Volegov Beyond the sea /on the lake

το κρινάκι της άμμου

26 Σεπτεμβρίου 2011 …περιδιαβαίνοντας τις παραλίες του τόπου  κάπου εκεί συναντησα σαν θυμιαμα θαλασσινούς κρίνους… σχεδόν μυθικό το κρινάκι της άμμου το κρινάκι του Αγίου Νικολάου