To καναρινί πουκάμισο

« Ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης, σας ζητάει ειλικρινά ,να τον συγχωρέσετε , θα πρέπει να αποσυρθεί, μέχρι νεωτέρας»

   Αυτά ήταν τα λόγια ενός όχι τόσο νεαρού κυρίου όσο έδειχνε , που μας ενημέρωνε για την αναβολή της παράστασης και την κατάσταση του αγαπημένου μας καλλιτέχνη .

Δεν είχε περάσει πολύ ώρα που μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τον είδαμε να σωριάζεται στο πάτωμα σαν ένα άδειο σακί.

Είναι Οκτώβρης μάλλον Σαββατόβραδο πιθανών, σε ένα ακριανό τραπέζι , απ΄αυτά που είναι κοντά στην έξοδο κινδύνου περιμένω την παρέα να έρθει που όπως πάντα αργεί.
   Το μαγαζί γεμίζει από τα χειροκροτήματα , στο σημείο που κάθομαι η ορατότητα είναι περιορισμένη και δεν έχω οπτική επαφή με το βάθος της αίθουσας . Μόνο κάποια τραπέζια λοξώς δεξιά μου και όσα βρίσκονται ακριβώς στην ευθεία μου  βλέπω .
   Η αίθουσα κατάμεστη.   Eίχε πολύ καιρό να εμφανιστεί ζωντανά στο κοινό του που τον «λάτρευε». Η αίθουσα μοιάζει σαν βγαλμένη από ασπρόμαυρη ταινία , εύθυμες παρέες σε τραπέζια τοποθετημένα αμφιθεατρικά, όσο γίνεται. Η πίστα, ευθεία εμπρός μου και αριστερότερά μου η ορχήστρα. Όλα τα εκλεκτά ονόματα της ελληνικής μουσικής.
Χρόνια συνεργάτες του , κοντά τους και κάποιοι νεώτεροι πολλά υποσχόμενοι μουσικοί. Όλα μας προδιαθέτουν για μια εξαιρετική βραδιά με ήχους και λόγια βαθιά ελληνικά.

    Στα μπροστινά τραπέζια διακρίνω όλη την αφρόκρεμα των καλλιτεχνών , του έντεχνου και λαϊκού ρεπερτορίου.

Ο καλλιτέχνης μας είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο στερέωμα,   για την πορεία του ,την φωνή του και μάλλον για την ταπεινωφροσύνη του . Αυτή την εντύπωση μου δίνει καθώς τον κοιτώ κάποιες φορές στα εξώφυλλα των δίκων του .

   Ο δρόμος προς τη σκηνή μακρύς και δύσκολος δεν είναι πάντα στρωμένος με ρόδα.  Από το βάθος της αίθουσας τον νιώθω να πλησιάζει. Το κοινό του, οι θαυμαστές του, που τον ακολουθούμε σε κάθε του νέα εμφάνιση , σε κάθε κυκλοφορία δίσκου του , έχουμε σηκωθεί όρθιοι και τον χειροκροτούμε καθώς προχωρά.  Δεν τον έχω δεί ακόμα μα τον ακούω να ερμηνεύει a capela εκείνο τον στίχο που τον έκανε ξακουστό στα πέρατα της οικουμένης.
   Νάτος έρχεται άγέρωχος ανάμεσα στο όρθιο πλήθος , σοβαρός όπως πάντα , σε λίγο θα ανεβεί τα τρία μακριά , στενά σκαλοπάτια και θα περάσει από μπροστά μου .  Θέλω να ειδοποιήσω την παρέα,ότι άργησαν , μα δεν τολμώ από σεβασμό στο πρόσωπο του καλλιτέχνη μου.
   Όμορφο δεν τον λες σε καμία περίπτωση , όμως σαν ανοιγει το στόμα του χίλια γλυκόλαλα αηδόνια ακόυγονται μαζί. Η φωνή του έχει τη γλύκα και το πάθος που χρειάζονται για να κάνει ένα στίχο αξέχαστο. Αυτή είναι και η γοητεία του.



Retrato Encarnita camisa amarilla por Joan Marti Aragonés

 

Μέσα στο Καναρινί του πουκάμισο( Μα ποιός του σύστησε αυτό το χρώμα;) και το λευκό του παντελόνι συνεχίζει να βαδίζει σιγοτραγουδώντας. (Ομολογώ οτι οι ενδυματολογικές του επιλογές σήμερα μου προκαλούν έκπληξη, ένα αηδόνι σε στολή καναρινιού!!)
 

Η φωνή του πάντως είναι αλήθεια ότι με τα χρόνια έχει ωριμάσει και απόψε ακούγεται αψεγάδιαστος .

Νάτος ανέβηκε τα σκαλιά και στέκεται ελαφρώς αριστερά από τη σκηνή –πίστα. Πάνω στο πάλκο, ο μαέστρος από τους καλύτερους, δασκάλος στο είδος του , είναι σε ετοιμότητα για το σύνθημα .

Απόψε η είσοδος είναι τελείως διαφορετική από τις άλλες , συνήθως εμφανίζεται αφού οι μουσικοί του έχουν κάνει μια μικρή εισαγωγή με τα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει κι εκείνος μπαίνει από την κουΐντα.

   Η φετινή αλλάγη φαίνεται ενδιαφέρουσα  και ειδικά η εκτέλεση δίχως την συνοδία μουσικής , κι εκεί που όλοι είμαστε έτοιμοι για την έναρξη εκείνος γυρίζει προς το κοινό και το βάζει στα πόδια σαν τρομαγμένο παιδί , το πρόσωπό του απ΄όσο μπορώ να διακρίνω έχει χάσει τη λάμψη των προηγούμενων δευτερολέπτων. Φεύγει και χάνεται μέσα στο αμήχανο πλήθος .

   Τα βλέμματα όλων κοιτάζουν με απορία , είναι ακόμη όρθιοι από την προηγούμενη «σκηνή» και μέχρι να αρθρωσουν μια λέξη, εκείνος ξαναεμφανίζεται . όλα τα κινητά σε θέση λήψης!  Θέλουν όλοι να τον αποτυπώσουν, ο καθένας για τον εαυτό του ,στο μικροτσιπάκι του.

Μα πια δεν είναι εκείνος , τα κινητά χαμηλώνουν σαν από μια σιωπηλή συμφωνία . Δεν είναι πια ο αγέρωχος ,λαμπερός,γοητευτικός άνδρας. Συνοδεύεται από ένα γεροδεμένο νέο άνθρωπο, που όλοι γνωρίζουμε , είναι ο βοηθός και σύμβουλός του  όλα αυτά τα χρόνια , ο αφανής ήρωας των επιτυχιών του.Έχει μάτια εκφραστικά και γλυκά , μαύρες μακριές βλεφαρίδες , είναι πολύ πιο κοντός από τον καλλιτέχνη . Το ντύσιμό του προσεγμένο. Τηρείται σε ελάχιστη απόσταση από εκείνον. «Βγήκαν να ερμηνεύσουν μαζί το τραγούδι;»

Ο αγαπημένος μας όμως δεν είναι καλά , όσο πάει και μικραίνει , μαζεύει συρυκώνεται, με δυσκολία ανεβαίνει τα τρία σκαλιά που τον οδηγούν εμπρός μας. Σαν να πηγαίνει στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εμείς να είμαστε οι δήμιοί του μοιάζει το σκηνικό. Ω !Θεέμου εμείς αυτό ποτέ δεν θα το κάναμε στον λατρεμένο μας καλλιτέχνη.

Ανεβαίνουν κι δυο τα σκαλιά , εκείνος κρατώντας το μικρόφωνο στο χέρι με βήματα τρομαγμένα σαν παιδί που πρωτοφοράει παπουτσάκια. Καθώς προχωρούν, εκείνο το τεράστιο,παληκαρίσιο κορμί λυγίζει από τα γόνατα και φτάνει στο ύψος του βοηθού του. Μέσα από το χαμηλόφως βλέπουμε ένα καναρινί πουκάμισο να γέρνει μέχρι να συναντήσει ένα άλλο λευκό.

Το μικρόφωνο συνεχίζει να είναι στα χέρια του μέσα , μα εκείνος δεν κατευθύνεται προς το πατάρι , μόνος του αποσπάται και περνά προς τα δύσκολα 5-6 πλατιά και κοντα σκαλιά που οδηγούν στην έξοδο κινδύνου.

Αλληλοκοιτάγματα των θεατών μέσα στο μισοσκόταδο , έκπληκτα γυρνούν μια προς τη σκάλα, μια προς το μαέστρο

Με πλάτη στο κοινό, ανέβηκε μόνος του στο πλατύσκαλο με τρεμμάμενα γόνατα.  Ο βοηθός του, ένα βηματάκι πιο πίσω στέκει,  κι εκείνος για πρώτη φορά έπιασε το μπάτσο του να στηριχτεί, ενώ ο άλλος με μια γρήγορή κίνηση του άνοιξε την πόρτα . Είναι μια βαριά γκρίζα πόρτα από αυτές τις πυροστεγείς , από το άνοιγμά της διακρίνω ένα μακρύ ελαφρά φωτισμένο διάδρομο. Όχι από αυτούς τους δρόμους που εκείνος βάδιζε όλα αυτά τα χρόνια.

     Κάποιοι μουσικοί και θαυμαστές του έκαναν να σηκωθούν να προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Μα ο βοηθός του σε μια στιγμή , δεν ξέρω πως να την χαρακτηρίσω , σε μια στιγμή παραφρωσύνης; , ντελίριου; τους σταμάτησε όλους κάνοντας μια κίνηση  που εξηγούσε ότι όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής κατανάλοσης αλκοόλ.

Όλοι πάγωσαν για άλλη μια φορά, όχι τόσο με τον καλλιτέχνη ,αλλά με την κίνηση αμαύρωσης της φήμης από τον βοηθό του.

   Λίγα δευτερόλεπτα πριν τον οδηγήσει στο δρόμο της λησμονιάς ,εκείνος έκανε μια μεταβολή και με βλέμμα ζεστό και χαμογελαστό χάϊδεψε όλους έναν- έναν , από τους μουσικούς του και τους υπαλλήλους του μαγαζιού , μέχρι εμάς τους απλούς και πιστούς ακροατές των βινυλίων και μετέπειτα cd του . Με μια κίνηση σα να μας ευχαριστούσε για αυτή την «σταθερή σχέση» που είχαμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια.
    Εκείνος πάντα συνεπής στις ερμηνείες του, κι εμείς πιστοί στα ράντεβού μας στις εμφανίσεις του. Η φωνή του ήταν για μας οδηγός και σύντροφος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας κι εμείς το κοινό του με την σειρά μας είμαστε ο λόγος υπαρξής του. Για μας ερμήνευε τους εξαίρετους στίχους των ποιητών ,  για μας τραγουδούσε μελωδίες και ρυθμούς μέσα από τα βάθη της μουσικής μας. Μας έδεινε τη φωνή του , του δίναμε την ευχαρίστησή μας.

Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, σήκωσε το περήφανο κορμί του μέχρι τα ουράνια αυτή τη φορά , κι ύστερα σωριάστηκε μπροστά μας.

Ένα μακρόσυρτο Ιιιιιιιιι, διαπέρασε όλη την αίθουσα, κάποιες κυρίες έφεραν με τρόμο τα δάχτυλα στα χείλη και έμειναν  σαν  στήλη άλατος.

Σε χρόνο dt ένα σπαστό φορείο εμφανίστηκε και δύο άνδρες με άσπρες μπλούζες τον ακούμπησαν πάνω και τον οδήγησαν μέσα από τον μισοσκότεινο διάδρομο, όπου ακολούθησε και ο συντετριμένος βοηθός του . 
  Όλοι εμείς  κοιταχτήκαμε με απορία ανθρώπου που δεν κατάλαβε ,όχι τί έγινε; άλλα γιατί;  γιατί έγινε η κίνηση απαξίωσης από τον βοηθό του . Μια κίνηση δίχως λόγια και λόγο. (Το τί συνέβει θα το μαθαίναμε από τις εφημερίδες.)

  Σαν να υπήρχε φόβος ότι εμείς οι απλοί θαυμαστές του θα τον ακολοθούσαμε και θα «μαγαρίζαμε» με την παρουσία μας το «άβατό του». Λησμονούσε  ότι η σχέση καλλιτέχνη και κοινού είναι  «πνευματική» μέσω της καλλιτεχνικής παρουσίας και όχι  της φυσικής.  

        Αυτός, ο πιστός του σύντροφος , ο συμβουλάτορας  , το στήριγμά του όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε αντιληφθεί ότι κατείχε την πρώτη  θέση στην καρδιά του, δεν είχε αντιληφθεί   ότι   ο καλλιτέχνης  δεν είναι καναρίνι,  μα ένα ελαφρύ δροσερό πέπλο που αγκαλιάζει , φωτίζει  και ψυχαγωγεί ανωρθώνει το κοινό του.

Έτσι με  μια κίνηση σιωπηλής συνωμοσίας σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινήσαμε για την έξοδο όταν εκείνος εμφανίστηκε από την γκρίζα πόρτα με τα κόκκινα γράμματα και μας απήυθυνε αυτά  τα λόγια :

« Ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης, σας ζητάει ειλικρινά ,να τον συγχωρέσετε , θα πρέπει να αποσυρθεί, μέχρι νεωτέρας»