Aeropuerto

de blog
 

Κίτρινα αμάξια ξεπροβάλλουν με το άνοιγμα της γύαλινης πόρτας.  Ο αέρας είναι ζεστός , αποπνικτικός σχεδόν . Κορίστια με γκρι σκουρα παντελόνια  και γαλάζια πουκάμισα κατεβαίνουν από ένα λεωφορείο, κάποιες κρατούν στο χέρι ένα τσιγάρο που το καπνίζουν βιαστικά ,σχεδόν συνομωτικά  , αν δεν ήταν λεπτές γραμμές στα μάτια γύρω  θα έλεγε κανείς πως  κρύβονται. Παπούτσια φλάτ σχεδόν αντρικά. Κάποιο σακίδιο στην πλάτη με την φίρμα της εταιρείας που εργάζονται . Λένε μεταξύ τους ελάχιστες κουβέντες ,κάποιες χαμογελούν ελαφρά τραβούν μια γερή τελευταία ρουφιξιά τόσο δυνατή που αντηχεί στ’ αυτία μου ο ήχος της. Το πετούν κάτω , το πατούν και τρέχουν να μπουν στη γυάλινη πόρτα. Πάνε να ζήσουν την ψευδαίσθηση .

Στέκομαι για λίγο και τις παρατηρώ , οι ηλικίες τους , η κορμοστασιά τους ποικίλει , μα όλες κάνουν ακριβώς την ίδια κίνηση, απελπισμένης απόλαυσης.

 Ύστερα βγαίνουν οι άλλες λεπτές , ψηλές , περιποιημένες , φορούν σικάτα ταγεράκια. Μιλούν ακατάπαυστα σέρνοντας τις μαύρες τους βαλίτσες . Μοσχοβολούν eau de perfume.. Κρατούν  τσαντούλες , φορούν άνετα μα κομψά παπούτσια σηκώνουν με χάρη το χέρι και μπαίνουν στο κίτρινο αμάξι. Δίπλα τους γοητευτικοί άνδρες καλοντυμένοι , με κορμοστασιά αγαλματένια ,σέρνουν κι αυτοί όμοιες βαλίτσες ,μοσχοβολούν aftershave κατά πάσα πιθανότητα γαλλικής μάρκας.έρχονται από την  ψεδαίσθηση.

Σε  τίποτα δεν μοιάζουν στα αγόρια που κατέβηκαν κι αυτά απ΄το λεωφορείο. Με τις ίδιες αγωνιώδεις κινησεις , τα ίδια και απαρράλαχτα ρούχα με κείνες τις κοπέλες. Στα σακίδια τους μεταφέρουν τα μπωλάκια με το κολατσιό τους  ότι μπορεί να γεμίσει ο πενηχρός μισθός τους. Πρόσωπα μελαγχολικά , καθαρά όμως περιποιημένα . Πάνε να ζήσουν την ψευδαίσθηση

Κι όμως μοιάζουν σε όλα.