Ο παλιάτσος

Ο παλιάτσος που κλαίει ,γελάει , ανάλογα με τις διαθέσεις σας

Στο πράσινο καπελάκι του χωράνε τα όνειρά σας.

Πράσινο ,χρώμα , ελπιδοφόρο λέει

Ρούχα φαρδιά, χρωματιστά για να χωρά η αστερόσκονη που γέλιο στα μάτια σας θα σκορπάει.

Χοροπηδά , σκοντάφτει κι εσείς γελάτε , τις έγνοιες σας ξεχνάτε

 

Φοράει γάντια λευκά ..γιατί οι άνθρωποι φοβούνται ...

δεν θέλουν τις ψυχές τους κανείς να αγγίζει....

 

Καθώς το βλέμμα του πλανιέται στο κοινό ..

σκέκει για λίγο....για να δω....

τα μάτια τα βαμμένα βυθίζει σε δυό ματάκια μελαγχολικά

.....και με μια κίνηση απαλή τραβάει όλο το γκρίζο και

στην τσέπη του το βάζει ,

κι ύστερα πιάνει το στρουμπουλό χεράκι, δισταχτικά και λίγη οστρακόσκονη του δίνει

"να τη φυλάς κι όταν λυπάσαι να την ακουπάς κι όλα θα γίνονται χρωματιστά" του λέει

Κι ύστερα πάλι χοροπηδηχτός απομακρύνεται

πλανιέται μέσα στο πλήθος

που  του φωνάζει ..... «κάνε μας να γελάσουμε»

Με το μισό χαμογελάκι του ,ροδοπέταλα τους δίνει ,να γίνουν όνειρα χρωματιστά κι ο κόσμος να μυρίζει ...

και χάνεται ξανά πίσω απ΄την κουρτίνα τη βελουδένια

Παίρνει τα γάντια τα λεύκα ,αυτά που αγγίζει τις ψυχές στις παραστάσεις προσκέφαλο τα κάνει

Τα όνειρα τα γκρίζα , πήρε πάλι αυτό το βράδυ  και τά ‘κανε γλυκά  έτσι που ...θλίψη καμιά να μην μας ακουμπά