Θaλaσσa

 

Στάθηκε ο χρόνος στην ξύλινη αποβάθρα, ίσως να ήταν ένα λιμανάκι φτιαγμένο από πέτρες. Έβλεπε στο Γαρμπή, εκεί μαζεύονται το πρωί άνθρωποι που, η μοίρα τα φερε έτσι θες, οι λάθος αποφάσεις ή ίσως, οι σωστές, οι δικές τους, των αλλονών,  να περπατούν  τα πρωινά στ’ ακροθαλάσσι. Περπατούν , συζητούν, τρέχουν, αισθάνονται, με το χάδι της θαλασσινής αύρας. Σπασμένα κύματα στα βράχια αφήνουν άσπρα ίχνη. Κι εκείνοι σκύβουν και γλύφουν την αλμύρα, κάθονται πιο κει και την κοιτούν για ώρες ατέλειωτες αναπωλώντας ίσως τα νιάτα τους, τις δυνάμεις τους που τους εγκαταλείπουν λίγο λίγο. Δεν έχει σημασία, πια, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ξεγραμμένοι. Σαν μεσημεριάσει και ο ήλιος είναι στο ζενίθ ίδρώνουν τα πρόσωπά τους, κάποιος, κάπου, βρίσκεται ένα λευκό μαντίλι, σκουπίζει τον ιδρώτα και κρύβεται σαν φυλαχτό στην τσέπη.   Κάποτε λέει, όλα χάνουν τη σημασία τους, μα γι αυτούς, το γαλανό έχει πολλά ακόμα μυστικά να τους αποκαλύψει. Το όνειρό τους το παιδικό κρύβεται στους ήχους των κυμάτων, κλείνουν τα μάτια κι αφουγκράζονται το παραμύθι του λογισμού τους , κείνο που ζήσανε και τ΄άλλο που δεν πρόλαβαν ...

 

Γερνάς και σκοτεινιάζει.Τάσος Λειβαδίτης

Γερνάς και σκοτεινιάζει.

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Ερμηνεία:Β.Παπακωνσταντίνου

Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς.

 

Το ρολόι σταμάτησε σ’ ένα όνειρο παλιού  τετραδίου,

στα άνθη μιας παράλογης μνήμης.

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες, τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου, το τραγούδι σβήνει.
Όλα χάνονται. Ησυχία...
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη.. πιο δίκαιο.

Τάσος Λειβαδίτης

Βρόχινη Κυριακή



Manuel Terán lluvia
 

 

Κείνη τη μέρα το ξημέρωμα τρεμόπαιζε κάτω από τα φώτα των δρόμων μουσκεμένο, απ΄την αιώνια βροχή που μέρες τώρα μούλιαζε την πόλη και τη ζωή μας. Οι δρόμοι ήταν άδειοι ή σχεδόν άδειοι ,ανέδιδαν μια εύθραυστη μελαγχολία.. Κάποιοι περαστικοί έβρισκαν καταφύγιο στις ομπρέλες τους, που αποτελούσαν την μοναδική χρωματιστή πινελιά στο σκηνικό.
 

Ναι, σε αυτό τον τόπο οι άνθρωποι είχαν ανέκαθεν τις πιο ξεχωριστές ομπρέλες . Οι γυναίκες δηλαδή, γιατί οι άνδρες κυκλοφορούσαν πάντα με ομπρέλες μαύρου χρώματος ή το πολύ – πολύ γκριζωπές με μπαστουνάκι. Το χερούλι συνήθως ήταν ξύλινο, αργότερα έγινε πλαστικό ή καλύφθηκε με δερματίνη. Αυτά τα χερουλάκια ήταν μικρά , κινητά έργα τέχνης, δείγμα καλού γούστου και ενίοτε κοινωνικής τάξης.  

Ο ουρανός είχε το μολυβένιο χρώμα που έχουν όλες οι μέρες σε κείνο τον τόπο απ΄το Σεπτέμβρη και μετά. Ούτε μια τόση δα αχτίνα ήλιου δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα. Μοναχικές και ξεχασμένες οι λάμπες του δρόμου παρέμεναν  αναμμένες , δημιουργώντας λάμψεις στις μικρές λακούβες του δρόμου.  Δεξιά και αριστερά φυσικοί φράχτες  φρεσκοπλυμένοι .Τα δέντρα γυάλιζαν από το τόσο νερό  , υγρασία που σου τρύπούσε τα κόκαλα. Η άσφαλτος γκρίζα και γλυστερή στις άκρες της κυλούσε αδιάκπα το νερό , μέσα σε μικρά πέτρινα αυλάκια που περιτριγύριζαν όλο το χώρο. Δυο μικρά καφετιά σκιουράκια εμφανίζονταν κάθε φορά που σταματούσε για λίγο η βροχή. έτρεχαν σαν δαιμονισμένα πάνω κάτω στα δέντρα , πέρα δώθε στο χαλικόδρομο ψάχνωντας ψιχουλάκια. Ύστερα εξαφανίζονταν ,μέσα στις φωλιές τους που μόνο αυτά γνώριζαν. 

   'Ακουσα βήματα πάνω στα χαλίκια , πρέπει να είναι δύο άτομα, δεν είναι απλός ήχος, ακούγεται σαν να προσπαθεί να ισορροπήσει κάποιος με τακούνια  στα πετραδάκια. Γυναίκα θα είναι. Μας χώριζαν ελάχιστα μέτρα , μα η στροφή του δρόμου επιτρέπει  να αισθάνομαι  την παρουσία τους μόνο με την ακοή. Το άλλο άτομο είναι σίγουρα άνδρας, έχει πάτημα βαρύ, σταθερό.   Πλησιάζοντας ακούγονται κάποιοι ψύθιροι , μιλούν σιγανά σα να μην θέλουν να διακόψουν το τραγούδι του ψιλόβροχου.

 Η γη δεν μυρίζει πια βρεγμένο χώμα, παρά βρεγμένα , σχεδόν σάπια φύλλα, είναι μια ιδιαίτερη μυρωδιά , όχι απαραίτητα άσχημη, ανακατεύεται με τα βρεγμένα ευκαλύπτια, τις λεύκες και τις χαρουπιές . Σκέφτομαι , πόσο νερό έχει τούτη η πόλη, πόση μελαγχολία απλώνεται πάνω της  και πάνω στις δικές μας ψυχές.  Τα κιτρινισμένα φύλλα,  όσα έχουν ακόμη απομείνει πάνω στα δέντρα , με το παραμικρό αγέρι ταξιδεύουν γύρω από τον κορμό των δέντρων,  μα το βάρος που έχουν αποκτήσει απ΄το νερό δεν τα αφήνει να κάνουν μακρινά ταξίδια. Εγκαταλλείπουν ετσι τις φιλοδοξίες για «σαλπάρισμα» στο αυλάκι, αφήνοντας την πνοή τους πάνω στον υπόλοιπο κίτρινισμένο σωρό , με την ελπίδα να γίνουν θρεπτικό λίπασμα για τα φυτά που απ΄τα τέλη του Μάρτη κι έπειτα θα στολίζουν το χώρο.



L.Afremov La lluvia ya se ha ido
 

 Κάποια πιο «τυχερά» πέφτουν στο αυλάκι και σαν χάρτινα καραβάκια αρχίζουν τη μακρινή διαδρομή μέσα στο πάρκο. Ίσως αν προλάβουν να καταλήξουν κάποτε στη θάλασσα ή να γίνουν παιχνίδι στις βεργούλες των μικρών επισκεπτών της Κυριακής.

Στη θάλασσα είπα; Δεν είναι Θάλασσα σαν τις άλλες , δεν είναι αλμυρή ούτε γαλανή. Είναι μολυβένια και μελαγχολική , γλυκιά κι  απέραντη , γαλήνια τις περισσότερες φορές σαν και τις γυναίκες του τόπου μου. Η «θαλασσένια» μας  είναι η λίμνη μας , εκεί καταλήγουν τα ρυάκια μας , Κάποιες φορές θυμώνει γίνεται  Θάλασσα , κυματίζει , χτυπιέται πάνω στα βότσαλα και τις καλαμιές κι ύστερα ξαναηρεμεί.  Πάντα όμως έχει το ασημοπράσινο χρώμα από τις άπειρες ελιές που την περιτριγύριζουν. Κάποιες καλαμιές πρασινοκίτρινες με τα σπαθωτά φυλλαράκια τους την προσκυνούν στο φύσημα του ανέμου. Το καλοκαίρι είναι αλήθεια μοιάζει με θάλασσα , η έκτασή της  κάνει τα βουνά που την περιτριγυρίζουν να φαίνονται μπλέ, κι έπειτα καθώς καθρεφτίζονται μέσα της αναδύουν το «θαλασσινή» της «προοπτική»  

-Καλημέρα. Χρόνια Πολλά

-Καλημέρα σας Χρόνια Πολλά

   Με έφτασαν κι όλας , είχα τόσο βυθιστεί μέσα στις σκέψεις και τις μυρωδιές. Ήταν ένα ζευγάρι, καλοντυμένο , πάνε για την εκκλησιά. Είναι Κυριακή σήμερα , γιορτή δηλαδή.

Manuel Terán Lluvia7

 

Η κυρία φοράει ένα όμορφο μπλέ μαρέν μαντώ και κρατάει μια  ομπέλα σε χρώμα ρουμπινί, υπέροχη. Ο κύριος με μαύρο κοστούμι και μαύρη ομπρέλα χαιρέτησε γέρνοντας ελαφρώς λοξά και αριστερά το κεφάλι του, αν φορούσε καπέλο σίγουρα θα το ανασήκωνε με το δεξί του χέρι. 
Γυρίζω πίσω τους κοιτάζω πώς βαδίζουν πάνω στον στρωμένο δρόμο , περπατούν με βήμα γοργό  και σίγουρο. Πόσο όμορφοι είναι κι δύο τους.!
   Σίγουρα με το τέλος της λειτουργίας , θα σταθούν σε κάποιο καφενεδάκι και το μεσημέρι θα έχουν κρέας με πατάτες στο φούρνο. Κάποιοι συγγενείς θα τους επισκευθούν να πάρουν το απογευματινό καφεδάκι.
Οι άντρες θα πάνε στο γήπεδο και οι γυναίκες θα ανταλλάζουν σχέδια για βελονιές από τα εργόχειρά τους . Θα δοκιμάζουν γλυκό φιρίκι , ύστερα θα αποχωρίσουν και εκείνη θα μείνει για λίγο μόνη ίσαμε να τελειώσει ο αγώνας.



Ana Bragado- Mujer en la ventana
 

 

 Κάπου κάπου θα ακούγονται επιφωνήματα του τύπου «Γκοοοοχι!!!!! Ρε...» θα χαμογελάει τρυφερά  , θα στέκει στο παράθυρο με  το μέτωπο στο τζάμι και θα κοιτάζει μακριά την «θαλασσένια». Ύστερα θα  θυμάται τότε που την έβλεπε και έπλεκε όνειρα για ταξίδια πίσω από τα βουνά , τότε που αναρωτιώταν τί υπάρχει πίσω από το φράχτη. Τότε που  έβλεπε κάθε βράδυ στο όνειρό της εκείνο τον άνθρωπο που την έπαιρνε μακριά από της βροχής τον τόπο.

Κλειδί στην πόρτα ακούει, σιάχνει τα μαλλιά της το μπλέ της φόρεμα σκουπίζει το διαμαντάκι απ΄την άκρη των ματιών της και τους καλοδέχεται.    

Οι Αθάνατοι Ανδρέας Εμπειρίκος

Οι Αθάνατοι Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Πίσω και γύρω από τους αθανάτους των ερήμων και των περιβολιών, τα θνητά φυτά και οι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν. Ο ουρανός είναι απύθμενος και η θάλασσα πανδέγμων. Οι άνθρωποι και τα φυτά ζουν την ζωήν των. Εκ πρώτης όψεως, τα πάντα φαίνονται αλλοπρόσαλλα, όμως μια πιο προσεκτική θεώρησις του συνόλου καταδεικνύει στα έκθαμβα μάτια των παρατηρητών ότι παντού υπάρχει μία καταπληκτική συνέπεια, μία δομή, μία αρχιτεκτονική – όχι όμως της επιστήμης, ή του ορθολογισμού, όπως εις τας λιθοδομάς, ή τα άλλα κτίσματα, μα που αποτελεί την κατά ποικίλα διαστήματα προσωρινήν όψιν μιας αείποτε εκτυλισσομένης εντελεχείας, μιας αείποτε πολλαπλασιαζομένης διαρθρώσεως και επικοινωνίας, ενός αείποτε τελουμένου μυστηρίου, που άλλοι το ονομάζουν Κόσμον, άλλοι Χάος , ή Αρμονίαν και άλλοι Θεού σοφίαν.

Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνην και τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν των και την ανυπολόγιστον βαρύτητά των. Και εντός της αδιαλείπτου παρουσίας του αναμφισβητήτου αυτού συνόλου των μικρών και τεραστίων, των ορατών και αοράτων, των λογικών και των αλόγων, οπίσω και γύρω από τους αθανάτους, που φύονται εις τους κρημνούς και ζουν τόσον εις τας ερήμους όσον και εις τας πόλεις, τα θνητά φυτά, τα ζώα και ημείς οι άνθρωποι, όλοι μαζί, εντός και πέραν του ατομικού, παρά τον θάνατον, εις αιώνα τον άπαντα υπάρχοντες ακμάζομεν.

                               

Γλυφάδα, 7.7.1960

 

Yosa Buson,Haikú

El viento de otoño sacude al espantapájaros y pasa.

Yosa Buson,

Para el que parte

Para el que se queda

Dos otoños

Yosa Buson,Haikú
(1715,16-1783)

 

 

Όνειρα απατηλά κυλούν

τις βροχερές μέρες

Υπόσχονται τα αδύνατα

 

Πάλι βρέχει~ Πάνος Φαλάρας

Πάλι βρέχει~ Πάνος Φαλάρας

Πάλι βρέχει, τα τρένα όπως πάντοτε θα φεύγουν για καινούργιες ξενιτιές
Πάλι βρέχει κοιτάζω απ' το τζάμι τις σκιές
κι εσύ απόψε όνειρο σαν χτες .
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει;

 

Πάλι βρέχει στους δρόμους όπως πάντοτε την ώρα τούτη πέφτει ερημιά
Πάλι βρέχει η νύχτα τρομαγμένη στη γωνιά
κι εσύ θλιμμένη θύμηση ξανά
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει;

Πάλι βρέχει, στην πόλη που ερήμωσε με πνίγει το τραγούδι της βροχής
Πάλι βρέχει, οι φίλοι στο καράβι της γραμμής
κι εσύ εδώ σαν όνειρο να ζεις
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει;

Βουλιάζει στη θάλασσα το όνειρο.

Bajo Lluvia

Poema en audio: Bajo la lluvia de Juana de Ibarbourou por Inda Ledesma

Bajo Lluvia~Juana de Ibarbourou

 

¡Cómo resbala el agua por mi espalda!

¡Cómo moja mi falda

y pone en mis mejillas su frescura de nieve!

Llueve, llueve, llueve.
Y voy, senda adelante,

con el alma ligera y la cara radiante.

Sin sentir, sin soñar,

llena de la voluptuosidad de no pensar
Un pájaro se baña

en una charca turbia. Mi presencia le extraña.

Se detiene... Me mira... Nos sentimos amigos...

¡Los dos amamos mucho cielos, campos y trigos!
Después es el asombro

de un labriego que pasa con su azada en el hombro.

Y la lluvia me cubre

de todas las fragancias que a los setos da Octubre.
Y es, sobre mi cuerpo por el agua empapado,

como un maravilloso y estupendo tocado

de gotas cristalinas, de flores deshojadas

que vuelcan a mi paso las plantas asombradas.
Y siento, en la vacuidad

del cerebro sin sueños, la voluptuosidad

del placer infinito, dulce y desconocido,

de un minuto de olvido.
Llueve, llueve, llueve,

y tengo, en alma y carne, como un frescor de nieve.

Juana de Ibarbourou

Templos en forma de cielo

Templos con la forma del cielo y hermosas jóvenes con uvas en los dientes

 ¡cuán propicios nos eran!
¡Aves que en lo alto abolían el peso de nuestro corazón
y vasto el azul que amamos!.

 

Odiseo Elitis  "Dignum est y otros poemas."


 

Περιμένοντας το βράδυ

 

Περιμένοντας το βράδυ - Τάσος Λειβαδίτης

Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω που, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια (...)
και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα ή περνούν μες στον καθρέπτη
πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ' ένα δρόμο ή ένα παράθυρο και ξανάρχονται
επίμονα
σαν ένα άρωμα απ' τη νιότη μας - το μέλλον είναι άγνωστο,
το παρελθόν ένα αίνιγμα,
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος,
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ' ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

Ξημέρωμα στο Σούνιο Νικηφόρου Βρεττάκου

Ξημέρωμα στο Σούνιο

Είμαι ένα σύνθεμα από ξένο μεγαλείο.
Τα όσα θωρείς στην ύπαρξή μου είναι όλα ξένα,
Κάτι απ΄τη θάλασσα, απ΄τον ήλιο κι από σένα,
κάτι απ΄του δάσους κι απ΄της νύχτας το στοιχείο.
Κι όταν πεθάνω το στοιχείο του θα πάρει
το φως, η θάλασσα, το δάσος, το φεγγάρι
κ΄ εδώ στη θέση μου θα μείνει πιά η σιγή.
Κι αυτή η ψυχή που μες στο στήθος μου είχα φέρει,
απ΄του ουρανού ψηλά σαν έπεσα τα μέρη,
θα΄χει σε αγάπη σκορπιστεί πάνω στη γη.

 

aprendizaje

criticalthinking 27 ideas prácticas



En esta guía los doctores Wesley Hiler y Richard Paul, de la Fundación para el Pensamiento Crítico, resumen en forma compacta 27 ideas prácticas para mejorar la enseñanza escolar promoviendo simultáneamente tanto el aprendizaje activo y cooperativo, como el pensamiento crítico.

Tardes raras-Tasos Livaditis

Penelope - Ligare David-1980

Tardes raras-Tasos Livaditis

Una mujer se sentaba en un banco en el parque, sola,
llevaba un paraguas, no tenía adónde ir,
hasta que se levantó y con pasos lentos, inseguros,
ascendió a los cielos.

Το κορίτσι και η αλεπού

The Girl and The Fox (2011, La niña y el zorro) Una historia mágica y emotiva que vale la pena verla y que  nos cuenta la historia de   una niña que vive con sus padres n dia decide seguir al zorro que está matando sus pocas patas. Su búsqueda será inolvidable y pronto se encorara con la impresionante vida del bosque.

Corto filmado con una gran maestría por Tyler J. Kupferer

Mέρες που φύγαν

Μέρες που καρτερούσα
ν’ αλλάξουν οι καιροί
νύχτες που σεργιανούσα
τρεμάμενο κερί.

Μέρες που συλλογιόμουν
πού να 'σαι πού γυρνάς
κι από ποια βρύση ξένη
πίνεις και ξεδιψάς.

Μέρες που φύγαν μέρες που θα 'ρθουν
χρόνια που σ' αγαπώ
η αγάπη φτάνει σαν πυροφάνι
στης νύχτας το χορό.

Μέρες που φύγαν μέρες που θα 'ρθουν
χρόνια που σ' αγαπώ
γίνομαι αγάπη, γίνομαι Απρίλης
σκύβω και σε φιλώ.

Τα χρόνια που διαβήκαν
να σβήσω δε μπορώ
οι πίκρες που μας βρήκαν
δεν έχουν τελειωμό.

Στα σύνορα της νύχτας
δοσμένη η χαρά
και μες στο φως λουσμένη
μας γλυκοχαιρετά.

Cantares... de Antonio Machado

Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
    

 

Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.

Caminante no hay camino
sino estelas en la mar...

escribo porque nadie escucha

 

escribo porque nadie escucha del fb de Fernando Carmona Ortiz

To καναρινί πουκάμισο

« Ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης, σας ζητάει ειλικρινά ,να τον συγχωρέσετε , θα πρέπει να αποσυρθεί, μέχρι νεωτέρας»

   Αυτά ήταν τα λόγια ενός όχι τόσο νεαρού κυρίου όσο έδειχνε , που μας ενημέρωνε για την αναβολή της παράστασης και την κατάσταση του αγαπημένου μας καλλιτέχνη .

Δεν είχε περάσει πολύ ώρα που μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τον είδαμε να σωριάζεται στο πάτωμα σαν ένα άδειο σακί.

Είναι Οκτώβρης μάλλον Σαββατόβραδο πιθανών, σε ένα ακριανό τραπέζι , απ΄αυτά που είναι κοντά στην έξοδο κινδύνου περιμένω την παρέα να έρθει που όπως πάντα αργεί.
   Το μαγαζί γεμίζει από τα χειροκροτήματα , στο σημείο που κάθομαι η ορατότητα είναι περιορισμένη και δεν έχω οπτική επαφή με το βάθος της αίθουσας . Μόνο κάποια τραπέζια λοξώς δεξιά μου και όσα βρίσκονται ακριβώς στην ευθεία μου  βλέπω .
   Η αίθουσα κατάμεστη.   Eίχε πολύ καιρό να εμφανιστεί ζωντανά στο κοινό του που τον «λάτρευε». Η αίθουσα μοιάζει σαν βγαλμένη από ασπρόμαυρη ταινία , εύθυμες παρέες σε τραπέζια τοποθετημένα αμφιθεατρικά, όσο γίνεται. Η πίστα, ευθεία εμπρός μου και αριστερότερά μου η ορχήστρα. Όλα τα εκλεκτά ονόματα της ελληνικής μουσικής.
Χρόνια συνεργάτες του , κοντά τους και κάποιοι νεώτεροι πολλά υποσχόμενοι μουσικοί. Όλα μας προδιαθέτουν για μια εξαιρετική βραδιά με ήχους και λόγια βαθιά ελληνικά.

    Στα μπροστινά τραπέζια διακρίνω όλη την αφρόκρεμα των καλλιτεχνών , του έντεχνου και λαϊκού ρεπερτορίου.

Ο καλλιτέχνης μας είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο στερέωμα,   για την πορεία του ,την φωνή του και μάλλον για την ταπεινωφροσύνη του . Αυτή την εντύπωση μου δίνει καθώς τον κοιτώ κάποιες φορές στα εξώφυλλα των δίκων του .

   Ο δρόμος προς τη σκηνή μακρύς και δύσκολος δεν είναι πάντα στρωμένος με ρόδα.  Από το βάθος της αίθουσας τον νιώθω να πλησιάζει. Το κοινό του, οι θαυμαστές του, που τον ακολουθούμε σε κάθε του νέα εμφάνιση , σε κάθε κυκλοφορία δίσκου του , έχουμε σηκωθεί όρθιοι και τον χειροκροτούμε καθώς προχωρά.  Δεν τον έχω δεί ακόμα μα τον ακούω να ερμηνεύει a capela εκείνο τον στίχο που τον έκανε ξακουστό στα πέρατα της οικουμένης.
   Νάτος έρχεται άγέρωχος ανάμεσα στο όρθιο πλήθος , σοβαρός όπως πάντα , σε λίγο θα ανεβεί τα τρία μακριά , στενά σκαλοπάτια και θα περάσει από μπροστά μου .  Θέλω να ειδοποιήσω την παρέα,ότι άργησαν , μα δεν τολμώ από σεβασμό στο πρόσωπο του καλλιτέχνη μου.
   Όμορφο δεν τον λες σε καμία περίπτωση , όμως σαν ανοιγει το στόμα του χίλια γλυκόλαλα αηδόνια ακόυγονται μαζί. Η φωνή του έχει τη γλύκα και το πάθος που χρειάζονται για να κάνει ένα στίχο αξέχαστο. Αυτή είναι και η γοητεία του.



Retrato Encarnita camisa amarilla por Joan Marti Aragonés

 

Μέσα στο Καναρινί του πουκάμισο( Μα ποιός του σύστησε αυτό το χρώμα;) και το λευκό του παντελόνι συνεχίζει να βαδίζει σιγοτραγουδώντας. (Ομολογώ οτι οι ενδυματολογικές του επιλογές σήμερα μου προκαλούν έκπληξη, ένα αηδόνι σε στολή καναρινιού!!)
 

Η φωνή του πάντως είναι αλήθεια ότι με τα χρόνια έχει ωριμάσει και απόψε ακούγεται αψεγάδιαστος .

Νάτος ανέβηκε τα σκαλιά και στέκεται ελαφρώς αριστερά από τη σκηνή –πίστα. Πάνω στο πάλκο, ο μαέστρος από τους καλύτερους, δασκάλος στο είδος του , είναι σε ετοιμότητα για το σύνθημα .

Απόψε η είσοδος είναι τελείως διαφορετική από τις άλλες , συνήθως εμφανίζεται αφού οι μουσικοί του έχουν κάνει μια μικρή εισαγωγή με τα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει κι εκείνος μπαίνει από την κουΐντα.

   Η φετινή αλλάγη φαίνεται ενδιαφέρουσα  και ειδικά η εκτέλεση δίχως την συνοδία μουσικής , κι εκεί που όλοι είμαστε έτοιμοι για την έναρξη εκείνος γυρίζει προς το κοινό και το βάζει στα πόδια σαν τρομαγμένο παιδί , το πρόσωπό του απ΄όσο μπορώ να διακρίνω έχει χάσει τη λάμψη των προηγούμενων δευτερολέπτων. Φεύγει και χάνεται μέσα στο αμήχανο πλήθος .

   Τα βλέμματα όλων κοιτάζουν με απορία , είναι ακόμη όρθιοι από την προηγούμενη «σκηνή» και μέχρι να αρθρωσουν μια λέξη, εκείνος ξαναεμφανίζεται . όλα τα κινητά σε θέση λήψης!  Θέλουν όλοι να τον αποτυπώσουν, ο καθένας για τον εαυτό του ,στο μικροτσιπάκι του.

Μα πια δεν είναι εκείνος , τα κινητά χαμηλώνουν σαν από μια σιωπηλή συμφωνία . Δεν είναι πια ο αγέρωχος ,λαμπερός,γοητευτικός άνδρας. Συνοδεύεται από ένα γεροδεμένο νέο άνθρωπο, που όλοι γνωρίζουμε , είναι ο βοηθός και σύμβουλός του  όλα αυτά τα χρόνια , ο αφανής ήρωας των επιτυχιών του.Έχει μάτια εκφραστικά και γλυκά , μαύρες μακριές βλεφαρίδες , είναι πολύ πιο κοντός από τον καλλιτέχνη . Το ντύσιμό του προσεγμένο. Τηρείται σε ελάχιστη απόσταση από εκείνον. «Βγήκαν να ερμηνεύσουν μαζί το τραγούδι;»

Ο αγαπημένος μας όμως δεν είναι καλά , όσο πάει και μικραίνει , μαζεύει συρυκώνεται, με δυσκολία ανεβαίνει τα τρία σκαλιά που τον οδηγούν εμπρός μας. Σαν να πηγαίνει στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εμείς να είμαστε οι δήμιοί του μοιάζει το σκηνικό. Ω !Θεέμου εμείς αυτό ποτέ δεν θα το κάναμε στον λατρεμένο μας καλλιτέχνη.

Ανεβαίνουν κι δυο τα σκαλιά , εκείνος κρατώντας το μικρόφωνο στο χέρι με βήματα τρομαγμένα σαν παιδί που πρωτοφοράει παπουτσάκια. Καθώς προχωρούν, εκείνο το τεράστιο,παληκαρίσιο κορμί λυγίζει από τα γόνατα και φτάνει στο ύψος του βοηθού του. Μέσα από το χαμηλόφως βλέπουμε ένα καναρινί πουκάμισο να γέρνει μέχρι να συναντήσει ένα άλλο λευκό.

Το μικρόφωνο συνεχίζει να είναι στα χέρια του μέσα , μα εκείνος δεν κατευθύνεται προς το πατάρι , μόνος του αποσπάται και περνά προς τα δύσκολα 5-6 πλατιά και κοντα σκαλιά που οδηγούν στην έξοδο κινδύνου.

Αλληλοκοιτάγματα των θεατών μέσα στο μισοσκόταδο , έκπληκτα γυρνούν μια προς τη σκάλα, μια προς το μαέστρο

Με πλάτη στο κοινό, ανέβηκε μόνος του στο πλατύσκαλο με τρεμμάμενα γόνατα.  Ο βοηθός του, ένα βηματάκι πιο πίσω στέκει,  κι εκείνος για πρώτη φορά έπιασε το μπάτσο του να στηριχτεί, ενώ ο άλλος με μια γρήγορή κίνηση του άνοιξε την πόρτα . Είναι μια βαριά γκρίζα πόρτα από αυτές τις πυροστεγείς , από το άνοιγμά της διακρίνω ένα μακρύ ελαφρά φωτισμένο διάδρομο. Όχι από αυτούς τους δρόμους που εκείνος βάδιζε όλα αυτά τα χρόνια.

     Κάποιοι μουσικοί και θαυμαστές του έκαναν να σηκωθούν να προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Μα ο βοηθός του σε μια στιγμή , δεν ξέρω πως να την χαρακτηρίσω , σε μια στιγμή παραφρωσύνης; , ντελίριου; τους σταμάτησε όλους κάνοντας μια κίνηση  που εξηγούσε ότι όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα υπερβολικής κατανάλοσης αλκοόλ.

Όλοι πάγωσαν για άλλη μια φορά, όχι τόσο με τον καλλιτέχνη ,αλλά με την κίνηση αμαύρωσης της φήμης από τον βοηθό του.

   Λίγα δευτερόλεπτα πριν τον οδηγήσει στο δρόμο της λησμονιάς ,εκείνος έκανε μια μεταβολή και με βλέμμα ζεστό και χαμογελαστό χάϊδεψε όλους έναν- έναν , από τους μουσικούς του και τους υπαλλήλους του μαγαζιού , μέχρι εμάς τους απλούς και πιστούς ακροατές των βινυλίων και μετέπειτα cd του . Με μια κίνηση σα να μας ευχαριστούσε για αυτή την «σταθερή σχέση» που είχαμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια.
    Εκείνος πάντα συνεπής στις ερμηνείες του, κι εμείς πιστοί στα ράντεβού μας στις εμφανίσεις του. Η φωνή του ήταν για μας οδηγός και σύντροφος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας κι εμείς το κοινό του με την σειρά μας είμαστε ο λόγος υπαρξής του. Για μας ερμήνευε τους εξαίρετους στίχους των ποιητών ,  για μας τραγουδούσε μελωδίες και ρυθμούς μέσα από τα βάθη της μουσικής μας. Μας έδεινε τη φωνή του , του δίναμε την ευχαρίστησή μας.

Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, σήκωσε το περήφανο κορμί του μέχρι τα ουράνια αυτή τη φορά , κι ύστερα σωριάστηκε μπροστά μας.

Ένα μακρόσυρτο Ιιιιιιιιι, διαπέρασε όλη την αίθουσα, κάποιες κυρίες έφεραν με τρόμο τα δάχτυλα στα χείλη και έμειναν  σαν  στήλη άλατος.

Σε χρόνο dt ένα σπαστό φορείο εμφανίστηκε και δύο άνδρες με άσπρες μπλούζες τον ακούμπησαν πάνω και τον οδήγησαν μέσα από τον μισοσκότεινο διάδρομο, όπου ακολούθησε και ο συντετριμένος βοηθός του . 
  Όλοι εμείς  κοιταχτήκαμε με απορία ανθρώπου που δεν κατάλαβε ,όχι τί έγινε; άλλα γιατί;  γιατί έγινε η κίνηση απαξίωσης από τον βοηθό του . Μια κίνηση δίχως λόγια και λόγο. (Το τί συνέβει θα το μαθαίναμε από τις εφημερίδες.)

  Σαν να υπήρχε φόβος ότι εμείς οι απλοί θαυμαστές του θα τον ακολοθούσαμε και θα «μαγαρίζαμε» με την παρουσία μας το «άβατό του». Λησμονούσε  ότι η σχέση καλλιτέχνη και κοινού είναι  «πνευματική» μέσω της καλλιτεχνικής παρουσίας και όχι  της φυσικής.  

        Αυτός, ο πιστός του σύντροφος , ο συμβουλάτορας  , το στήριγμά του όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε αντιληφθεί ότι κατείχε την πρώτη  θέση στην καρδιά του, δεν είχε αντιληφθεί   ότι   ο καλλιτέχνης  δεν είναι καναρίνι,  μα ένα ελαφρύ δροσερό πέπλο που αγκαλιάζει , φωτίζει  και ψυχαγωγεί ανωρθώνει το κοινό του.

Έτσι με  μια κίνηση σιωπηλής συνωμοσίας σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινήσαμε για την έξοδο όταν εκείνος εμφανίστηκε από την γκρίζα πόρτα με τα κόκκινα γράμματα και μας απήυθυνε αυτά  τα λόγια :

« Ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης, σας ζητάει ειλικρινά ,να τον συγχωρέσετε , θα πρέπει να αποσυρθεί, μέχρι νεωτέρας»