Καλη χρονια

La Hortelana DeL MaR

La Hortelana DeL MaR ----Rafael Alberti

Descalza, desnuda y muerta,

vengo yo de tanto andar.

i Soy la hortelana del mar!

Dejé, mi Niño, mi huerta,

para venirte a cantar:

¡Soy la hortelana del mar...

y, mírame, vengo muerta!

ένα καράβι που το λένε ......

Θα'θελα τούτες οι γιορτές να 'ταν διαφορετικές, να μοιάζαν με ένα καράβι, όμορφο στολισμένο με σημαιούλες και πολλά φώτα, να έχει καταστρώματα πολλά και όμορφα σαλόνια να΄χει το χρώμα του ουρανού το δειλινό.
 Νά'χει για φορτίο ,την αγάπη, την ελπίδα, το χαμόγελο και τη χαρά, παντού να αντηχεί το παιδικό γελάκι.
  Να 'χει το όνομα όλων των αγαπημένων ανθρώπων που δεν είναι κοντά μας πια, νά'χει τα φιλιστρίνα ανοιχτά να μπει η αγάπη του Χριστούλη, να γεμίσει με την αύρα του νέου έτους

Θά'θελα τουτες τις γιορτές το πλοίο να σαλπάρει χωρίς ούτε ένα δάκρυ.

mi barquito de papel

Δεν έχω τίποτε παρα μόνο ένα χάρτινο καράβι , κείνο το μικρό καράβι που έφτιαξα παιδί στην ακρογιαλιά  ένα πορφυρό δειλινό στο δρομο για τα Κύθηρα.

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε, δε γνωριζόμαστε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε, χαθήκαμε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Καινούριους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Εκδίκηση-
Τάσος Λειβαδίτης

Φτύστε με
χτυπήστε με
ποδοπατήστε με
εγώ
κάθε βράδι
σας εκδικούμαι
καθώς
γυρίζοντας αργά
σπίτι μου
πιωμένος
ταπεινωμένος
πλαγιάζω αγκαλιά
μ’ ένα αηδόνι.

Γιατί πολύ σ΄αγάπησα

βότσαλα στη θάλασσα

έφτιαξα αεροπλανάκι χάρτινο

Έγραψα με μαγικό μελάνι

Το έκρυψα στων ονείρων μου τα φτερά

Κι άρχισε να πετά

Οι λέξεις είναι χάρτινα καραβάκια

Ταξιδεύουν

Απ΄τα χείλη σου στα χείλη μου

Απ τα όνειρά σου

Στα όνειρά μου

Οι λέξεις μοιάζουν με πουλιά

Στέκονται καθημερινά

Στο μπαλκόνι σου

Και σου κελαηδούν

Σου μαρτυρούν τα ανείπωτα

Και τα απλά

Οι λέξεις είναι πετράδια πολύτιμα

Αν είσαι τυχερός τα βρίσκεις

Οι λέξεις είναι βότσαλα

Που ψιθυρίζουν στο νερό

Τους κύκλους της ζωής.

Για μια Άννα

Σκιές ονείρου

  ο ήλιος πια   έχει μεταναστεύσει,
 κι  απλώθηκε  το μαυροσέντονο,

μέσα του καθρεφτίζεσαι ,
 σκιές αορίστου σκεπάζουν τον ενεστώτα
μα πού να πήγε ο ήλιος μου;

Μα πού να πήγε η ζωή μου;
σε τυλίγει μικρέ μου πρίγκιπα....
σε χωροχρονικό ταξίδι.
Θα ξημερώσει;

Φεύγει ο ήλιος για να ξανάρθει;ρωτάνε τα  μικρά παιδιά

-Στιγμιαίες ελπίδες,
απραγματοποίητες υποσχέσεις, 

στο σημείο εξάτμισης-

-Να προσέχεις.

-μη!
-Να ντύνεσαι καλά
-μη !
-να κοιμάσαι οχτώ ώρες
μη !
-Θα σ'άγαπώ  για ....
μη πεις τη λέξη!
-...πάντα....

με τη μνήμη οδηγό , έρχεται,
σε τούτη την πλευρά του φεγγαριού
-μια αμίλητη συνομιλία-
μα γιατί λιώνει;
μήπως για να μείνει
το σκοτάδι; εδώ;

Αστέρια που γελάνε

  Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ, Ο Μικρός Πρίγκιπας

"Για όλους τους ανθρώπους τα αστέρια δεν είναι τα ίδια.

 Για εκείνους που ταξιδεύουν τα αστέρια είναι οδηγοί.

Για καποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια.

 Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα.

Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι.

 Όμως όλ' αυτά τ 'αστέρια σωπαίνουν.

 Εσύ θα έχεις τ' αστέρια που δεν έχει κανένας...

Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα,

αφού εγώ θα μένω σ' ένα από αυτά,

αφού εγώ θα γελάω σ' ένα απ' αυτά,

θα είναι για σένα λοιπόν σαν να γελάνε όλα τ' αστέρια.

Εσύ θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε."

Το κοράκι Edgar Allan Poe

Για κείνο που φεύγει ,
 το αληθινό,
για τη λύπη που μυρίζει αγριολούλουδο,
για ότι αγαπιέται αιώνια.

Το δάκρυ του ουρανού.

Στο τζάμι του παραθύρου οι σταγόνες της βροχής άρχισαν να χτυπούν σαν πατουσάκια που θαρρείς κρατούσαν ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμό. 

Βρισκόταν στο κατώφλι κοίταξε τον ουρανό του θύμησε έναν άλλο ουρανό σε κάποιο άλλο σημείο τούτης της πόλης.

Ένα νεαρό κορίτσι ντυμένο με μια ελαφριά θαλασσί ζακέτα και μια κόkκινη ομπλέλα προχωρούσε βιαστηκά στο δρόμο ,χοροπηδώντας πάνω από τις μικρές λιμνούλες που η βροχή είχε δημιουργήσει.

 Έφερε στο νου του κάποια χρόνια ίσως αρκετά πριν τον εαυτό του να προχωρά προς την χαρά. Κάποιο άλλο κορίτσι έτρεχε χοροπηδώτας πάνω από τις λακούβες κρατώντας μια ομπρέλα βιαστικό με ροδοκόκκινα μάγουλα από το κρύο να τον συναντήσει. Μαζί να αγωνιστούν μαζί, να κατακτήσουν τον κόσμο.

Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή που ο ουρανός δάκρυζε από χαρά, τούτη τη φορά , η αιτία ήταν άλλη. Γιατί να κλαίει άραγε ο ουρανός;

Πέρασε τα τρεμμάμενα δάχτυλα πάνω στα μελαγχολικά ρυάκια του τζαμιού. Ακούστηκε ένα πνιχτός ήχος, σαν ξεκούρδιστο βιολί ακούμπησε το αυτί στο κρύσταλο να μάθει τί μαντάτο του έφερναν οι στάλες.

Η βροχή δυνάμωνε  σχεδόν δεν έβλεπε έξω μόνο διέκρινε την κόκκινη  βιαστική ομπρέλα, αναρρώτήθηκε αν και τούτο δω το πλάσμα είχε την ίδια μοίρα. Τη μοίρα της βροχής.

Τι όμορφες που δείχνουν οι γυναίκες στη βροχή, σαν προσπαθούν να μη λερώσουν τα παπούτσια τους!

Ήθελε να βγεί να ακολουθήσει με το βλέμμα μα δεν είχε τη δύναμη.... θαρρείς τα δάκρυα του ουρανού κατέβηκαν στο δικό του σώμα.

Έκλεισε τα μάτια κι ονειρεύτηκε. Πόση ελπίδα,πόσα όνειρα δειλά, έκανε κάτω απ΄τη βροχή. Ήθελε να μπει στην κάψουλα του χρόνου, να αποφάσιζε αλλιώς με γνώμονα την κόκκινη ομπρέλα.

Κι έβλεπε μπροστά του λιβάδια λουλουδιασμένα, παιδιά γελαστά , γέροντες σοφούς ευτυχισμένους. Ανθρώπους τίμιους,ξεκάθαρους, δίχως γιρλάντες και χαρτοπόλεμους με λατρεία για τον τόπο και το διπλανό. Ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα ως αντάλλαγμα , παρά μόνο το γλυκό ήχο της βροχής στο τζάμι.

Σκέφτηκε πως ίσως εκείνος πιά δεν μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο μα θα άλλαζε αυτός΄ ... κατέβηκε στο δρόμο δίχως να τον νοιάζει η βροχή που μούσκευε το κοστούμι...ήταν πια χαρούμενος ήταν κι αυτός ένα με τούτα τα παιδιά της βροχής....  και ήταν όλοι τους εκεί περιμένοντάς τον....

Δε Γυρεύω Ξένο

 Δε Γυρεύω Ξένο - Χατζόπουλος Κωνσταντίνος

Δε γυρεύω ξένο, δε ρωτάω κρυφό,
δε γυρεύω χάρη.
Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή
κάτι μου 'χουν πάρει.

Και δεν ήταν ούτε ξωτικιά
και δεν ήταν χέρια
κι ήταν ένα βράδυ που 'παιζαν θολά
στο γιαλό τ' αστέρια.

Κι ήρθε ένας αγέρας κι ήρθ' ένας βοριάς
κι ήρθ' ένα σκοτάδι,
-ω αδερφή, χαμένο κάποιο θησαυρό
που θρηνούμ' ομάδι.

Μες στο κύμα ανοίγει δρόμο μυστικό
δείχνει το φεγγάρι...
Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή,
κάτι μου 'χουν πάρει.

Για τους ταξιδευτές μας

Του Αη Νικόλα σήμερα, καλοτάξειδες και καλοτάξειδοι να είναι
 όσοι καταφέρνουν να μας ταξειδεύουν με τα πλοία των ονείρων μας.

  'Οσοι μπορούν να ταξιδεύουν και να εξερευνούν τόπους,
μακρινούς και κοντινούς, παλιούς προορισμούς
και απάτητους δρόμους,
που πάντα καταφέρνουν κάθετί να το κοιτούν
με τη θωριά του άγουρου,
 του αμούστακου
 ανακαλύπτοντας νέους τρόπους
να αντιλαμβάνονται και να ονειρεύονται
όσα ο νους τους χωράει κι ακόμα παραπάνω.

Μυστικά σημάδια...

2 Απριλίου 2011

...βραχνές φωνές...τιτιβίσματα μυστικά σημάδια...
στων δρόμων μια αρχή...πλησίασαν το βλέμμα μου...
ξεκούμπωσαν λευκά όνειρα...
τύλιξαν την σκέψη... εκεί κάπου σε συναντώ...Απρίλη του 2011
καθώς ανακατεύτηκες με την βροχή...

Μυστικά σημάδια... ξόδεψαν την ζωή τους...
Μυστικά σημάδια...
οδήγησαν την δική μου

μικροί ιπτάμενοι μετανάστες ..πάντα βρίσκουν το δρόμο για τις ζεστές εστίες.

Πρώτη Δεκέμβρη ημερολόγιο ψυχής .

O χρόνος λένε κυλάει γρήγορα, δεν ξέρω , ίσως. Σαν όμως ο χρόνος κυλάει έχοντας χάσει κάτι, οτιδήποτε , από κάποιο αγαπημένο σου άτομο, μέχρι τη δουλειά, το σπίτι, τα δικαιώματά σου, μετά την πρώτη θλίψη, τη  στενοχώρια, την οργή ίσως, για το συχνά απρόσμενο αυτό γεγονός , για αυτή την σημαντική απώλεια ή και σημαντική αλλαγή στη ζωή ,τότε τα συναισθήματα σε κατακλύζουν.
Από την πλήρη  απελπισία,  την μη αποδοχή της απώλειας , την "σκοτεινή" ελπίδα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, μέχρι την άρνηση της συνέχισης της ζωής.
Διανύουμε μια εξαιρετικά τραγική και δύσκολη για όλους τους γύρω μας, αλλά και για μας τους ίδιους περίοδο, μέχρι να καταφέρουμε,αν ποτέ το καταφέρουμε να αποδεχθούμε το γεγονός. Ψάχνουμε ένα ψέμα να κρεμμαστούμε πάνω του,  να αρνηθούμε το γεγονός. Ανάλογα με το πόσο σημαντική και υπό ποιές συνθήκες συνέβει  αυτή η απώλεια, τα συναισθήματά μας ποικίλουν σε ένταση και βαρύτητα 

Χάνοντας κάτι αιφνιδιαστικά οι πληγές είναι μεγάλες και ανεπανόρθωτες συχνά,  και η διαδικασία  επαναδραστηριοποιησης φαντάζει μια ουτοπία, ίσως μάλιστα κι ένα μέρος του εαυτού μας  να πεθαίνει σε κάθε  σημαντική απώλεια ,    κάνει προσπάθειες να ζωντανέψει μα αυτό δεν είναι δυνατό και θα πρέπει να το αποδεχθούμε ...
....κανονικά έτσι θα έπρεπε μα τούτο δεν είναι εύκολο. Τα μαλλιά σου ασπρίζουν με τη μια , τα μάτια σου γεμίζουν ρυτίδες,  το δέρμα σου ξεραίνεται...Το ξαφνικό σοκ σου κόβει τα πόδια, σε καταβάλλει , καταρρέεις , θρήνος  βουβός, εύχεσαι να μην είναι τίποτα αλήθεια , απογοητευέσαι πρώτα απ΄όλα με τον εαυτό σου, μετά φοβάσαι , νομίζεις ότι δεν αξίζεις , δεν θέλεις να αποδεχθείς ακούς τη λέξη ανανέωση και νομίζεις ότι πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο...
....δεν θες να φας, δεν θες να κοιμηθείς, δεν θες να μιλησεις, ούτε καν να πλυθείς. 

 Θες να ελέγξεις τα πράγματα, μα δεν μπορείς, είναι πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου , Κλαις βουβά δεν θες να λυπείς τους γύρω σου, όσα πριν σου δίναν χαρά τώρα είναι αδιάφορα, θες να τελειώνεις μα ξέρεις πως δεν πρέπει.

Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς , μην σωριαστείς, να μην γκρεμοτσακιστείς, το σκέφτεσαι συχνά και παίρνεις ένα μολύβι κι ένα χαρτί ή ίσως ένα πληκτρολόγιο, μιλάς με έναν άλλο εαυτό για ότι πολύ αγαπάς  κι εκεί που γράφεις,, βρίσκονται δυο τρεις άγνωστοι άνθρωποι που διαβάζουν όσα λες και δίχως να σε ξέρουν σου λένε μια κουβέντα που σε ξυπνά από το λήθαργο....
.... δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, μα εγώ σήμερα πρωτομηνιά λέω, να σας ευχαριστήσω, όσους δίχως να το ξέρετε μου δώσατε μια κλωστή να κρατήθω ..


κάθε φορά που φτάνεις, όπου φτάνεις
είναι μονάχα για να βεβαιώσεις πως τούτος ο τόπος
είναι ο τόπος σου η αληθινή πατρίδα σου.....τ.τ.ν