Poemas sobre el mar

SONETOS – II Octavio Paz

 

 

 

 

El mar, el mar y tú, plural espejo,
el mar de torso perezoso y lento
nadando por el mar, del mar sediento:
el mar que muere y nace en un reflejo.

El mar y tú, su mar, el mar espejo:
roca que escala el mar con paso lento,
pilar de sal que abate el mar sediento,
sed y vaivén y apenas un reflejo.

De la suma de instantes en que creces,
del círculo de imágenes del año,
retengo un mes de espumas y de peces,

y bajo cielos líquidos de estaño
tu cuerpo que en la luz abre bahías
al oscuro oleaje de los días.

 

Η θάλασσα, η θάλασσα κι εσύ, διπλός καθρέφτης

νωθρός, αργός κορμός  της θάλασσας

Κολυμπώντας στη θάλασσα, διψασμένη θάλασσα

Η θάλασσα που γεννιέται και πεθαίνει σε ένα καθρέφτισμα


Η θάλασσα κι εσύ, η θάλασσά του , η θάλασσα καθρέφτης

Βράχος που με βήμα αργό ανεβαίνει η θάλασσα

Στήλη άλατος που κατατρώγει η διψασμένη θάλασσα


Δίψα και πηγαινέλα σε μια μόλις αντάυγεια

Σ΄όλες τις στιγμές που μεγαλώνεις

Απ΄τον κύκλο των μορφών του χρόνου

Σταματώ στο μήνα των αφρών και των ψαριών

Και κάτω απ΄τον υγρό μολυβένιο ουρανό   

Το κορμί σου που ανοίγει κόλπους  φωτεινούς

Στη σκοτεινή παλίρροια των ημερών.

Ένα εξαιρετικό σονέτο συμβόλων για τη θάλασσα , όπου το εσύ και η θάλασσα επαναλαμβάνονται τόσο συχνά ωστε γίνονται ένα . Η θάλασσα είσαι εσύ κι εσύ εισαι η θάλασσα., ένας διπλός καθρέφτης ,
εσύ κολύμπάς μέσα της κι εκείνη σε σένα , εσύ διψάς κι εκείνη διψασμένη ,
η θάλασσα το φως που ανοίγει δρόμο στο σκοτάδι.Η θάλασσα ανθρωποποιημένη , Εν τέλη θάλασσα -ζωή