Οδυσσέας Ελύτης Εκ του πλήσιον
Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε,
Ούτε το δέρμα της ηλικίας..
Ο Ξενοφών τυγχάνει εξάδελφός μου
Και η μικρή Ασία ομοεθνής.
Κατά τ'άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο
Για να ξημερώσει και γράφω ποιήματα
Ώστε να ερωτεύομαι σωστά .
Α !να 'χα ένα δικό μου αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο,Που
η κάθε του
ρώγα να τρίζει στο κύμαΚαι ο οίνος του να 'ναι Μυρτώος ή και Καρ-
πάθιος .
Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος.
Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μη ματώνει ποτέ
η ευλάβεια.
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. κι
είναι οι δυο αυτές
αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι,
μπορεί να ξαναγρα-
φτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.
Στις κυκλάδες οι μικρές
εκκλησίες αφθονούν και λάμπουν όπως τα βότσαλα. Αλλού
πουθενά χριστιανοί δεν εφάνηκαν ποτέ τόσο ειδωλολάτρες. Kαι είναι με το μέρος
τους ο Θεός.
Από τ’ αποτυπώματα του ανέμου πάνω σου καταλαβαίνεις αν πέρασε
κόρη με δυ-
νατούς γλουτούς και συνείδηση διάφανη.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου