Εσύ ,εσύ εσύ
Ομορφιά στα μάτια μου
Βήμα στα πόδια μου,
Σκέψη στο νου μου, κρυμμένη , ξεχασμένη,
στα πολυδαίδαλά του σοκάκια
Κρυφή θε να μένει.

ανυπόδητες στιγμές σεβόμενες την ηρεμία της νύχτας…
στους διαδρόμους της σιωπής,
αγγίζει από μακριά..στεριές ..
τα είδωλά της… σπέρνοντας στη μνήμη της ψυχής ,
του ονείρου ενός βαρκάρη ταξιδευτή του νου…
που αποξεχάστηκε κάπου εκεί στα βράχια της πειραϊκής
στους ατραπούς της σιωπής…

Χωροφύλακας του νου μου

Nα μιλώ,θέλω , δεν μπορώ
Να νιώθω ,θέλω , δεν μπορώ
Να σκέφτομαι,θέλω , προσπαθώ.

θες να με δεις να κλαίω;
Χωροφύλακας του νου μου ,
Χρόνια τώρα....
Οριοθετείς , υπαγορεύεις ....
Κάθε ανεπαίσθητη κίνηση ελέγχεις.
Μαριονέτα....θά ΄πρεπε να λέγομαι.....
Πού να μιλήσω;
Σε ποιόν ουρανό,
Δεν μου μένει τίποτ’ άλλο μόνο η σκέψη.
Μη μου τη φυλακίζεις
όνειρα θέλω να κάνω μη μου τα στερείς,
απέχουν απ' την πραγματικότητα....

Nα μιλώ,θέλω , δεν μπορώ
Να νιώθω ,θέλω , δεν μπορώ
Να σκέφτομαι,θέλω , προσπαθώ.

θες να με δεις να κλαίω;
Χωροφύλακας του νου μου ,
Χρόνια τώρα....
Οριοθετείς , υπαγορεύεις ....
Κάθε ανεπαίσθητη κίνηση ελέγχεις.
Μαριονέτα....θά ΄πρεπε να λέγομαι.....
Πού να μιλήσω;
Σε ποιόν ουρανό,
Δεν μου μένει τίποτ’ άλλο μόνο η σκέψη.
Μη μου τη φυλακίζεις
όνειρα θέλω να κάνω μη μου τα στερείς,
Είναι αργά για να γίνουν πραγματικότητα.

απέραντη μοναξιά

μερικές φορές αισθάνομαι αυτή την απέραντη μοναξιά ...

ίσως έτσι να είναι η ζωή....

αυτή που κάποτε ονόμασα

Μ.Θ

 

Σε καιρό δημοκρατίας!

σε θαλασσινά περάσματα

…κι αν μέρα τη μέρα ταξιδέψε...σε θαλασσινά περάσματα σε ρότα πλοίων φλογισμένη...σε ώρες..σε χρόνο.. το αδύνατο έσμιγε με το δυνατό... σαν παράπονο...που δεν μετατοπίστηκε στο απροσδόκητο μιας ελπίδας....ότι δεν θέλησα να πάρει ο άνεμος την ανέγγιχτη στιγμή μου ...στη κόχη των δικών μου παλμών....

Σε κόκκινα σεντόνια ξάπλωσε...η Κ α λ η μ έ ρ α
εκεί σκόρπισαν τα γράμματά Της...στον τόπο Μου τρυφερά λες κι ήταν ...
το όνειρο...που ονειρεύτηκα κι αποκοιμήθηκε μες το δικό μου...14 Ιουλίου 2011

 

 

Ξύπνα κι ο έρωτας περνά

Ξύπνα κι ο έρωτας περνά
από τη γειτονιά σου, ζουμπούλι μου.
Χρυσή κορδέλα σου κρατεί
να δέσεις τα μαλλιά σου, ζουμπούλι μου.

Στο βορεινό παράθυρο
στο γιασεμί 'πο κάτω,
μου 'πεσε το μαντήλι μου
χαιρετισμούς γεμάτο.

Πού είσαι διαμάντι και ρουμπί
κι ανθέ του μαλαμάτου,
που έχω δυο λόγια να σου πω
του παραπονεμάτου.

Ήθελα να 'μαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όμορφό σου πρόσωπο
περίπατο να πιένω.

Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ,
ένα των πονεμένων
και τ' άλλο στη συνάντηση
των πολυαγαπημένων.

Φεύγεις και σφίγγω τη καρδιά,
το δάκρυ μη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά
όταν γυρίσεις πάλι.