Αυτό το τραγούδι μου θυμήζει το στίχο "πριν το τέλος πως μοιαζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη"μπορεί πάλι να κάνω λάθος. Να χάνομαι μέσα στις ομίχλες και τα βήματα. Σε κείνο το χώρο όπου ψυχές καρδιές και αλήθειες ανακατεύονται περίτεχνα στο όνειρο που πλημυρίζει το νου και ξεχυλίζει από τα μάτια.

Gabriel García Márquez

Καλή Ανάσταση

Η Θλίψη για την Θυσία του Χριστού σήμερα κρύβει μέσα της την ελπίδα για ένα αύριο γεμάτο ευτυχία και αγάπη.Καλή Ανάσταση.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ


Για τους πεσόντες στην κατοχή Αγρινιώτες

Και

Για όλους τους Ρωμιούς – θύματα του ναζισμού



Του Γιάννη Ρίτσου



Τόπος ιερός, εδώ που οι αντίχριστοι ξανασταύρωσαν το Χριστό και την Ελλάδα,

κ' είταν Παρασκευή Μεγάλη, 14 του Απρίλη,

και κει που η γης ανάβρυζε κρινάκια, παπαρούνες χαμομήλια για το Πάσχα

σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες,

και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.



Κι' είταν το Αγρίνι ολάκερο ένας Επιτάφιος μ' όλα του τα κεριά σβησμένα

Κι αντίς καμπάνες απ' τον όρθρο ως το σπερνό, ντουφεκιές ακούγονταν,

κ' οι κρεμασμένοι σάλευαν σαν καβαλάρηδες του ανέμου κ' έφευγαν πάνω απ' το χρόνο

και μες στο απόβροχο, τη νύχτα της Ανάστασης, τ' άστρα που βγήκανε, λάμψη δεν είχαν

κ' είτανε τ' άστρα σα βρασμένο στάρι για τα κόλλυβα των σκοτωμένων,

στάρι πιτσιλισμένο μαύρη ζάχαρη, μαύρη σταφίδα, μαύρο ρόϊδι,

και στις αυλές, την άλλη μέρα, αντίς αρνιά να ψήνονται, τραγούδια ν΄αντηχούνε,

κ' ήλιοι τα πορτοκάλια, μες απ' τα πλυμένα φύλλα, να φωτίζουν του χορού τις δίπλες,

μουγκός ο θρήνος και μουγκή η κατάρα πνίγονταν μες στης σκλαβιάς το μαύρο φόβο,



'Αϊ, μανάδες Αγρινιώτισσες, τι μαύρο πουν' το μαύρο χρώμα,

η μαύρη νύχτα και το μαύρο σας σταυροδετό τσεμπέρι,

το κυπαρίσσι της σιωπής στο μαύρο κορφοβούνι

ως και της λεμονίτσας τ' άσπρα λουλουδάκια μαύρισαν κ' εκείνα

ως και το κόκκινο αίμα των παιδιών σας μαυρολογούσε πάνω στα λιθάρια.



'Αϊ, μανάδες Αγρινιώτισσες, μαύρος καημός που βόσκησε τα φύλλα της καρδιάς σας,

όμως το γαίμα των παιδιώνε σας βγαίνει πάνω απ' το μαύρο

κόκκινο της θυσίας, της αγρύπνιας κόκκινο,

κόκκινο της αυγής και της ελπίδας,

το κόκκινο της λευτεριάς, κόκκινο κατακόκκινο.




Βάφει τ' αυγά της νέας Λαμπρής και του μπαξέ σας τα τριανταφυλλάκια,

βάφει και τα πουκαμισάκια τους τα τρυπημένα από τα βόλια

και τα πουκαμισάκια τους πλατειές σημαίες αγερολάμνουν

κ' οι νιοι λεβέντες τα κρατούν και παν μπροστά στην ιστορία.



Και νάτοι ολόμπροστα, να ο Χρήστος, κι ο Αβραάμ, νάτος κι ο Πάνος,

Νάτος κι ο κάπταν Λίας, να κι ο Πάσχος, 19 χρονώ παλληκαράκι,

νάτοι οι 120 Αγρινιώτες μπρος στην μάντρα της Αγιά Τριάδας,

να κ' οι 55 εκεί στο σταυροδρόμι που περνάει το τραίνο Αγρίνι-Μεσολόγγι, φορτωμένο μήλα,

να κ' οι 200 της Πρωτομαγιάς στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τις αγριομολόχες,

να το προσφυγολόι της Κοκκινιάς με τα μεγάλα δαφνοκλάδια της Δημοκρατίας

να και το Δίστομο, το Κούρνοβο, και τα Καλάβρυτα με τα κομμένα σπίτια,

νάτος κι ο Γοργοπόταμος- με το γιοφύρι του σαν κόκκινο άλογο ορθωμένο,

να κ' οι αγωνιστές του21

και οι άλλοι πριν, κ' οι άλλοι μετά,

παιδιά μας, τα παιδιά μας με σημαίες μεγάλες.



Μπροστά, μπροστά, κατάμπροστα,

μέσα στο φως που πρόβαλε μεγάλο απ' τις πληγές τους,

μπροστά, μπροστά, φωνάζοντας:

εκεί που η Λευτεριά ανατέλλει απ' το αίμα μας, θάνατος δεν υπάρχει.



Λοιπόν μην κλαίτε μάνες Αγρινιώτισσες, θάνατος δεν υπάρχει

μόνο τα χέρια δώστε, αδέλφια μου, να βασιλέψει ειρήνη,

ν' ανθίσει γέλιο στις ματιές, να λάμψει ο κόσμος όλος,

κι όλος ο κόσμος μια φωνή να τραγουδήσει: Ειρήνη, Ειρήνη, Ειρήνη.



Αθήνα, 4 V 80

Γιάννης Ρίτσος

Θα 'θελα να σ' έχω στην αγκαλιά μου,
για να ξέρω αν υπάρχω
γύρνα με πίσω στην αρχή

Θέλω να πεθάνω στην αγκαλιά σου ,για να ξέρω πως υπήρξα

Να πάρει μορφή η τελευταία μου πνοή , να χαθώ σαν άστρο στο κορμί σου

Να αναστηθεί η ψυχή μου ,

θα ανάψω ένα κερί για σένα και για μένα, θάλασσά μου ..

και θα ζητήσω του,

να ζήσω όσο χρόνο μου μένει κοντά σου κι ύστερα να φύγω στην αγκάλη σου

στο δικό μας χάρτη στη δική μας πορεία

Να ζήσω όσα ονειρεύτηκα και χάσαμε όσα δεν τολμήσαμε τότε.

πλέκω έναν άλλο ουρανό...στην σκέψη..

3 Απριλίου 2011

 

 

.....κι όταν η άνοιξη... σφραγίσει το πέρασμα της...
θα να ‘μαι εκεί... και θα κρατώ... το πρώτο της λουλούδι...
με ρίζες που θα στάζουν...τον Μάρτη , Απρίλη... ζεστά χρώματα...
την πρώτη τους ανάσα... θα την κρατώ...
από ένα χαμόγελο...ανοιξιάτικης μέρας .

 

Κυριακή 3 Απριλίου 2011 5:14

με μιαν ανάσα...
φωτογράφισα...την μέρα
για να θυμάμαι όταν θα έχουμε...
στην αγκαλιά μας...
το όνειρο.....

 

Σάββατο 2 Απριλίου 2011 7:55

 

 

"...ποιά μέρα άραγε της δημιουργίας είναι αυτή; ".......Χάραξε...
πριν ο πόθος κεντήσει... μια άλλη εποχή... που επαιτεί... στην ψυχή...
την άνοιξη...το αύριο.

"...ποιά μέρα άραγε της δημιουργίας είναι αυτή; ".......που χάραξε..και
ξεκρέμασε απ' τον ουρανό... το όνειρο... στο κέντρο της γήινης ύπαρξης ... αγγίζοντας το...μονό με μια ματιά
τρυφερά σαν χάδι...

2 Απριλίου 2011

Ένα διάλειμμα...στον λήθαργο...της μέρας χάραξε προορισμό...
στην σημαία της αύρας... μιας κρυμμένης ανάσας... ότι στα χέρια μου κρατώ ταξίδια... στην καρδιά μου τα κλειδιά που δεν χάρισα... σκούπισε τα δακρυσμένα μάτια... πότισε γλείφοντας τα στεγνά χείλη...αγναντεύοντας τον Σαρωνικό
κούρδισε αδύναμους χτύπους... στην εγκαταλειμμένη καρδιά... χάρισε χαμόγελα...στην θολή Αίγινα.... στην ρίζα της μοναξιάς...

 

Τόσο μακριά και τόσο κοντά η αλήθεια της φύσης , μέσα στα ..μοναχά και τα αταίριαστα ..τα αναμιγνύει και φτιάχνει τέτοιες εικόνες ...ποιά μέρα άραγε της δημιουργίας είναι αυτή;

Χάραξε...
πριν ο πόθος...
κεντήσει...
μια άλλη εποχή...
που επαιτεί...
στην ψυχή...
την άνοιξη...

 

Παράνομες νότες... βραχνές φωνές...
κι ένα δάκρυ...
ανακατεύτηκαν με την άλμη...ακροθαλασσιάς
εκεί κάπου σε συναντώ...
μα το χαμόγελο στο αύριο γυρνά...
ρουφώ βελούδινες ανταύγειες...ήλιου φως θάλασσας γης ..χρώματα,
πλέκω έναν άλλο ουρανό...στην σκέψη..