Αλισάχνη
Το εύθρυπτο στρώμα λεπτού αλατιού που μένει στα κοιλώματα των βράχων όταν εξατμίζεται το θαλασσινό νερό και η πολύ αλμυρή γεύση: το φαγητό έγινε αλισάχνη.
Η λέξη προέρχεται από το αλ(ός)-ι (γεν. της αρχαίας λέξης άλς = αλάτι) + αρχ. άχνη ( = αφρός).
Τη φράση αλός άχνη τη συναντούμε στην Οδύσσεια: είλυτο δε πανθ' άλός άχνη (Ε 403) και στην Ιλιάδα: Ως δ΄ ότε κύμα θαλάσσης. μεγάλα βρέμει, αμφί δε τ`άκρας κυρτόν εόν κορυφούται, αποπτύει δ' αλός άχνην (Δ 426) http://www.asprilexi.com/
Πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη, δεν ξέρω το γιατί;
Πρέπει να ήμουνα στην Τετάρτη Δημοτικού όταν μας την είχε πεί ο αείμνηστος δάσκαλός μου ο Θανάσης Τασιόπουλος, !πόσες φορές σε θυμάμαι δάσκαλε!.
όταν μας την είχε πρωτοπεί και μας την είχε εξηγήσει , είχα κατενθουσιαστεί, ίσως τότε να άρχισε κι ο έρωτάς μου για την θάλασσα .
Έκτοτε κάθε φορά που πήγαινα στη Θάλασσα προσπαθούσα να βρώ την αλισάχνη, την είχα φανταστεί ακριβώς έτσι' σαν ένα σύννεφο αλατιού ανακατεμένο με υδρατμούς , που ο άνεμος το περνούσε γλυκά και απαλά πάνω από την επιφάνεια του νερού, μέχρι να φτάσει να φωλιάσει στις σχισμές των βράχων.
Στα μπάρκα μου κάθε φορά έβγαινα στην κουβέρτα και προσπαθούσα να δώ την νύμφη της θάλασσας, έτσι την φανταζόμουνα, προσπαθούσα να την νιώσω και να την γευτώ, γινότανε κι αυτό , δεν με απογοήτευε, η αλισάχνη, !τι ωραία λέξη! Μου αρέσει ο ήχος της , και η γεύση της !.
Μου φέρνει στο νού νεραϊδούλες με λευκά ,να πετούν , σχεδόν να γλυστρούν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, λες και είναι οι σκέψεις των αγαπημένων προσώπων, που κατευθύνονται να βρούν τους ταξειδευτές , να τους συντροφεύσουν , να τους προστατεύσουν .
