φθινόπωρο

 

"Καθισμένος στα βράχια σε ακούω...μάνα θάλασσα... δεν σε καταλαβαίνω ....μαντεύω στα τυφλά ότι κάτι θέλεις να μου πεις ... μα να με πάς εκεί που θα θελα δεν μπορείς.....απεραντοσύνη δίχως κέντρο ...τον ανθρωπινό μου λόγο δεν καταλαβαίνεις ...μάνα Θάλασσα ...πόσο θα μου πάρει να επιστέψω στη γενέτειρά μου;"
(Gabriel Celaya)

Πάλι ήρθε το αγαπημένο μου φθινόπωρο, πνίγομαι στην μελαγχολία του, νιώθω την αρχή του,νιώθω το τέλος. Μυρίζω βρεγμένο χώμα, μόνο αυτό με ηρεμεί, κατεβαινω στην αυλή και ρίχνω νερό στο χώμα ....όπως κείνη τη μέρα..... κατακαλόκαιρο ήταν .... και μόνο η μυρωδιά της βρεγμένης γης με έσωσε..... Τώρα συνεχίζω στην ψευδαίσθηση... κι αυτή μου δίνει μια στάλα δύναμης... το ξέρω πια δεν είναι τίποτα το ίδιο. Τρόμαξες σα μικρό γατάκι .... και για μένα δεν έχεις την ίδια όψη ..... έχεις μικρύνει πολύ από τοτε που σε θαύμαζα...παιδάκι θά μου να και σε θεωρουσα γίγαντα σιγά σιγά σε είδα να φτάνεις εκεί που ήμουνα και τώρα σε βλέπω να μικραίνεις .... αδύναμο πλασματάκι.... φοβισμένο τρομοκρατημένο .... να κρύβεσαι σαν παιδάκι την π΄ρωτη μέρα στο σχολείο σε κείνη τη φούστα της μάνας-... Μη φοβάσαι... θα είμαι εδώ...αν χρειαστείς κάπου να πεις , να δακρύσεις για όσα έχασες για  όσα βρηκες ..όσα στερηθηκες και όσα γευτηκες ..... κι αν απ αυτό το φθινόπωρο βγούμε νικητές θα τ'αντιμετωπίσουμε όλα ...κι αν χάσουμε... θα είναι μόνο αιτία για κάτι καινούργιο....Δε φοβάμαι να χάνω τρέμω μήπως έχεις μάθει μόνο να κερδίζεις.....

29 Σεπτεμβρίου 2011 ...ένας μικρός κόκκος απ' το απέραντο ενός τόπου ..κόκκος ταξιδιού.... Ελάχιστες ευωδιές σ’ένα κομμάτι ουρανού …Πορτάρα , πού οδηγεί στις καρδιές των κατοίκων του νησιού της …στο ημίφως μιας ακτίνας Φεγγαριού ή μιας αναλαμπής πρόλογος μιας έναρξης ...μιας αυγής που θα ξημερώσει…