Δεν κλαίω

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος Μουσική: Μάριος Τόκας

Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη
και πότε θα σε ξαναβρώ
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' ένα κατάφωτο σταυρό
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' ένα κατάφωτο σταυρό

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει
για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.

Στη τρυφερή σου την παλάμη
κουρνιάζουν τα χρυσά πουλιά
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου χουν λείψει τα φιλιά
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου χουν λείψει τα φιλιά

Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει
για αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.
            

   ^_^  ^_^  ^_^  ^_^  ^_^  ^_^ 

Μη ψάχνεις άλλο κάθετι έχει την όψη σου, το λόγο σου, την μυρωδιά σου

30/05/11…η μοναξιά έγινε φως και ταξιδεύει σ’ άλλη ρότα τη σκέψη  μια νότα σιωπής ,
θύμηση στην αντανάκλαση φως φαναριού  και στα σκόρπια είδωλα των ματιών μου....
είδα τον Δον Κιχώτη να κυνηγά κύματα  και τον ζήλεψα....…

η μοναξιά έγινε φως και ταξιδεύει στο άπειρο της σκέψης με αύρα που φυσά νοτισμένη απ’ τη υγρή μέρα…. και με όνειρα που ντύνω εσαεί… με τον παφλασμό που θα έκανε νερό θαλασσινό..αν υπήρχε….

27 Μαΐου 2011

 

 
..η… θάλασσα λαμπυρίζει ..μεσημέρι, το κύμα σκάει λίγο πιο πέρα απαράλλαχτα αιώνες τώρα, στιγμή όπου αγγίζεται η τρυφερή επιφάνεια ..λίγο πριν λίγο μετά …σε σερνάμενα στοιχεία ονείρων μιας εικόνας εσταυρωμένου πλεούμενου…. αίμα χτυπάει, πάνω στο νερό που δεν υπάρχει.. γέρνοντας σε μια καμπύλη ρότα.. ανάμνησης… ότι αισθάνθηκα…..

 

25 Μαΐου 2011 μια στάλα φως...
έναν κόκκο...
στο σκοτεινό μισοφέγγαρο...
σε μια εύθραυστη στιγμή...
χωρίς υποσχέσεις... ...
χωρίς όρκους...
χωρίς δεσμεύσεις..
που παραακολουθεί ασφυκτικά την ζωή μου...

 

25 Μαΐου 2011

 

Τώρα που ξεκινά για τα καλά το καλοκαίρι… ακόμα κι αν πλέον δίπλα μου δεν έχω εκείνους που αποζητούσα…. αποφάσισα έστω και μια φορά την εβδομάδα να ξαναγίνομαι Ναυαγός και Αγναντεύοντας να φωλιάζω σε τούτη εδώ τη γωνιά…

 

 23 Μαΐου 2011

 

...σαν τη λάμψη του κεριού όταν τρεμόπαιζε της νυχτιάς ο αγέρας αναμνήσεις σκηνοθετούσε το μυαλό Σκηνές στης ατέρμονης μοναξιάς τη σιωπή…Ατελείωτα όνειρα παρέσερνε το απαλό αεράκι .Τώρα που το φως κι ο αγέρας ζητά την ψυχή μας να την αποθέσει στους ορίζοντες μιας νησιώτικης ανοιχτωσιάς…Και τώρα, που το «τώρα» μας νικάει,με τι ν’ αντιπαλαίψεις το σκοτάδι;

Κυριακή 22 Μαΐου 2011  10:55μ.μ

 

 

Δυο σταγόνες θάλασσας έκλεψα με τον νου χωρίς να περπατήσω στο γαλάζιο της
χωρίς να αγγίξω καν τον βυθό της....
Aγγιξα χείλη αλμυρά ...στην άκρη της ακτής...σφράγισα τα μάτια και μέθυσα...
απολαμβάνοντας ένα ίχνος αίσθησης...
κι αν η ύλη... ...
ταξίδευε απ' τη επιθυμία...
αποβάλλοντας νωπούς πόθους...
πλάθοντας ανεξέλεγκτες φαντασιώσεις...
σταμάτησα...
έκλεψε δυο σταγόνες...
χωρίς να αγγίξω καν τον βυθό της....

 

22 Μαΐου 2011

 

 

Τι να στερήσω απ' το άπειρο της... που αναπαράγεται στην απεραντοσύνη...
τι να χορτάσω απ' το ελάχιστο...που έσβησε στο τελευταίο χαμόγελο...
της δύσης...
κι η θύμηση θα βασανίζεται...απ' την συνάντηση...
της στιγμής......
Αύριο...
θα έχουν χαθεί...τα αποτυπώματα μου...
που χάραξα...
καθώς πλησίαζα...
την ζωή......

 

13 Μαΐου 2011

με όνειρα ντύνω το πρωινό
χαμογελώ στη μέρα που υπάρχει...
χαμογελώ με τον παφλασμό που θα έκανε
το νερό θαλασσινό αν υπήρχε….

 

9 Μαΐου 2011

 

Αγκαλιάζοντας...την μορφή της ,μέσα μου... ανατέλλω...
με μια Κ α λ η μ έ ρ α
στην ψυχή μου...
Φιλώντας...έντονα τις ακτές...σκέψεων απ' τα μάτια...
σκουπίζω... ...
την γεύση...αλμυρή
στα χείλη...
υγρή...
ανάσα...

8 Μαΐου 2011

 

ο μέσα μου ο χρόνος….ανάμεσα στα πλήκτρα computer και τον χρόνο…
....μια θάλασσα….
που τα μάτια μου ακόμα κοιτάζουν το πέλαγος...
Θάλασσα νησιώτικου λιμανιού σε θωριά γλυκιάς θύμησης…
στην ψυχή μου..

ο άνεμος λιγωμένος από τα δικά της στα δικά μου στήθη…. γυρεύει να βρεί ανάσα στα δάκρυα τ’ ουρανού, κι ανάσανα βαθιά, σε ρότα πυρωμένη….Πόρο Τσελεβίνια … τι χρώμα αποκτά ο ουρανός στα μάτια εκείνου που ελπίζει ; αφήνοντας κάθε αγωνία, κάθε δισταγμό….

θύμησες..

…όνειρα κεντημένα πάνω στης θύμησης την δαντέλα
του τότε.. στρατολογούνε πάλι την μνήμη στην Αίγινα..
ντυμένες όλες στα επίσημα φορέματα του Πουνεντομαϊστρου…με μια αχτίδα άλμης…χαμόγελου…σ’ ένα δακρυσμένο ουρανό…

Κυριακή 8 Μαΐου 2011 12:46

..έλουσα και έντυσα τα κύτταρα της νυχτιάς...
σε γαλήνη στις άκρες των σκέψεων...
και τ' άστρο του βορά με οδηγούσε ...
σ’ άνεμο που φυσούσε νοτισμένος απ τα Κύθηρα
στο άηχο ...μιας Καληνύχτας..

 

…μέσα από το χρώμα και τον ήχο Της …
και από πανδαισία χρωμάτων βαπορίσια ..
οι μέρες μαζί σου..
και οι νύχτες ,
μικρά καθημερινά ζεστά αγγίγματα …θύμησες..
χτυπούν ..μαζί με την καρδιά μου…

 

 Σάββατο 7 Μαΐου 2011 11:13

πλάι σ’ ανοιχτό παράθυρο Θαλασσινό… στάθηκα λίγο εκεί που το φως
του ήλιου κι αλμύρα… σε μέρες Άνοιξης
έκλεισαν λέξεις που καμιά δεν σε χωρά…
σε φως αγνό στη διαύγεια του βυθού..της Ζωής….!!

 

...όμορφα ταξίδια....!Τέτοιαν ώρα Θεέ μου θέλω να πεθάνω αχ και να μπορούσα λίγο να σταθώ..και στο χρόνο μέσα ν' απογειωθώ….!!!

 

6 Μαΐου 2011

Στάθηκε λίγο εκεί που το φως και σταγόνες βροχής έσβηναν πάνω στο πλακόστρωτο …και οι στιγμές σκορπίζονταν διάπυρες γύρω του ..αυτό ήταν αρκετό για ν’αφήσει το δικό του ζεστό ίχνος… από το χρώμα και τον ήχο βροχής σαν φωνής ..Καλημερας

..ένα πεζούλι ασβεστωμένο κάποτε και λέξεις αφημένες πάνω του
άνεμος που φυσούσε νωτισμένος μέρες ..άνοιξης…
πλάι στ’ ανοιχτό παράθυρο..Ταξιδευτή του Νου..
που άφηνε το δικό του ζεστό ίχνος μέσα στον χώρο
κάπου εκεί στον ..Τόπο Μου…!

 

Θαλασσες.

Θαλασσες πολυταξιδεμένες,

θάλασσα ζωή,

θάλασσα ελπίδα,

θάλασσα μοναξιά

Θάλασσα όνειρο σκέψη

θάλασσά μου εσύ.

Μικρό και ζηλευτό μου

μαης 2011

Ακόμα ονειρεύομαι!

Κυριακάτικο όμορφο πρωινό ,

ακούοντας τις "μικρές νωθίες" ,

προσπαθώντας να κάνω την υπέρβασή μου.

Η μπαλάντα της μάνας

Χρόνια Πολλά μανούλα

Η μπαλάντα της μάνας

“Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε

πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά

πού να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; πού να ‘ναι;

Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά

με δίχως νανουρίσματα κοιμάται…

Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε

κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε

της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά.

Ποιο άλλο μικρό δέχτηκε τέτοια χάδια;

Πίνει για γάλα τον πικρόν αφρό

του κύματος φοράει τα τυλιγάδια

τριγύρω στο λαιμό τον τρυφερό.

Πού είδατε αλλού τέτοιο ακριβό γιορντάνι;

Νάνι του, νάνι, νάνι- νάνι- νάνι

Σωπάτε, νάνι, το παιδί μου κάνει

Κι έχει για κούνια, τώρα το νερό.

Και για πνιγμούς, για τραγικά ναυάγια

μέσα στις νύχτες του όλο ιστορεί.”

Για της νεράιδας- θάλασσας τα μάγια

Που παίρνει όποιον τις νύχτες τη θωρεί

- Αποκοιμούνται στο μαστό τα βρέφη -

Μένανε, η άρμη το παιδί μου τρέφει

με το μικρό του δαχτυλάκι γνέφει

της τρικυμίας ν’ αρχίσουν οι χοροί.

Μ’ απόψε, η θάλασσα είναι σαν το λάδι

- πλατειά, θαρρείς, που απλώθηκε στρωμνή –

μαυρίζει, αίμα πνιγμένου, το σκοτάδι.

Παιδί μου, ακούς της μάνας τη φωνή;

Πού απόψε, αυτή σου σιγοτραγουδάει:

“Μαζί θα κοιμηθούμε, πλάι πλάι

νάνι, κανένας μη μου το ξυπνάει

γιατί η καρδούλα του ίσως να πονεί.”

Μελισσάνθη,Η μπαλάντα της μάνας Από τη συλλογή “Τα ωραιότερα ποιήματα για τη μάνα”

πρωτομαγιά

Καλό μήνα