…αν και η μέρα σφαδάζει...σε ιστό…....
της θύμησης το νέκταρ... από ένα λουλουδάκι ... μια στάλα...
μια ανάσα... ένα χάδι...γέμισαν το πρωινό που γεννήθηκε ...
αγγίζοντας το κέντρο μιας γης...
που φυτέψαμε όνειρα...
...και κάπου εκεί...
γευόταν το άβατο της ζωής...
κάλπαζε στο νήμα της νίκης...
πάνω σε ροδοπέταλα...
στον πυρήνα των διαδρομών Της...
κάλπαζε στο νήμα της νίκης...
πάνω σε ροδοπέταλα...
στον πυρήνα των διαδρομών Της...
...στο κοινό μονοπάτι της ζωής...βαδίζουν μαζί...αλυσοδένονται τρυφερά...
η παράξενη χροιά της φωνής τους ,δυο πέρδικες...πλέκονται στον δρόμο προς στις Καβοκολόνες που αγναντεύουν το πέλαγος...στον τελευταίο κύκλο της αναζήτησης...
Ακλουθώντας και... ξαπλώνοντας σε ανασαιμιές θαλασσινές ...
ξετυλίγοντας σαν χαρτάκια τα όνειρα...χρωματίζοντας την μέρα...
ξυπνούν μνήμες...για ένα άγγιγμα...ν’ αλμυρό φιλί...στην ύπαρξη της ζωής ...
εκεί που ψιθυρίζω κάθε στιγμή...τα αμέτρητα άτια της αγάπης...
για Σένα...Ψυχή ...
ξετυλίγοντας σαν χαρτάκια τα όνειρα...χρωματίζοντας την μέρα...
ξυπνούν μνήμες...για ένα άγγιγμα...ν’ αλμυρό φιλί...στην ύπαρξη της ζωής ...
εκεί που ψιθυρίζω κάθε στιγμή...τα αμέτρητα άτια της αγάπης...
για Σένα...Ψυχή ...
Ο Αρτηκας π’ ανθίζει αυτήν την εποχή ένα ουδέτερο που είναι πάντα θηλυκό
κυοφορεί στον μύθο του Προμηθέα, που έφερε την φωτιά στους ανθρώπους
χαρτογραφεί ιστορίες δίπλα στην θάλασσα.. σε μέρα ηλιόλουστη ...
ενώ ποτέ δεν παύει μέσα μου να μην υπάρχει...σαν πυρσός όπως την αρχαιότητα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου