Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Αναστασία Μουτσάτσου/Γιάννης Χαρούλης-Ανταπόκριση


Παιδάκι θα'μουνα που με ξεγέλασες κι εμένα, μάγισσα γαλάζια, σε ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, για τα τερτήπια σου, για τα καμώματά σου. Έπαιζες μαζί μου, με τρόμαζες και με χάιδευες.
Σ'αγάπησα με τα χρόνια μέσα στις αγωνίες , τις χαρές, τις λύπες, τους φόβους, τους  έρωτες που μου χάρησες.
Σ'αγαπώ γαλάζια ξεμυαλίστρα για τον ορίζοντά σου το μακρινό και άπιαστο.
Μου όρισες την ζωή και με ορίζεις.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

χρόνος

Μέρες που χάνονται στο χωνευτήρι του χρόνου     
Καλοκαίρια που πνίγονται στα  μελαγχολικά πρωτοβρόχια
Χειμωνιάτικοι άνεμοι  μας  ταξιδεύουν  στης  ψυχής το λιμάνι

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί;

Κλειστήκαμε ξανά...
Ξεχάσαμε; ποτέ ....
οι φόβοι μας γυρίσανε ξανά
Από μια λέξη ....
Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει,
φεύγεις ,έρχεσαι ξανά,
σαν εκείνα ,
την άνοιξη,
κι αν όλα είναι μια συνήθεια
Πόσο μας άλλαξε η λέξη....

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ήθελα τόσα να πω μα μένω δίχως λέξεις.

Δεν έχω απάντηση για όλα
Ήθελα τόσα να πω μα μένω δίχως λέξεις.
Αυτές τις ώρες που μια λέξη θα ήταν τα πάντα, η φωνη μου έχουν αρκειται στο τίποτα.
ψαχνω τα φωνήεντα κανενα δεν μου κάνει , το μόνο πουμπορώ να κάνω ειναι να κρατήσω το χέρι σου.
Και να στα πω όλα με ενα φιλί ενώ τα μάτια σου ζητούν μια απάντηση.
Το ξέρω το διαισθάνομαι και δεν μπορώ να τ΄αρνηθώ.
πως θα ήθελα να τοποθετήσω τα γράμματα στη σειρά και να προφέρω την πρόταση που θα σε γαληνέψει ,μα αυτό είναι το μόνο που μπορω να πω.
Κι αυτό είναι μόνο κάτι από αυτό που δεν θα μάθεις ποτέ....

Ένα-ένα τα δάχτυλα σμίγουν στις παλάμες που κράτησαν τον ορίζοντα με το παρελθόν να κυνηγάει το παρόν στην κατασκευή ξύλινου σκαριού... Τώρα ....θα ταξιδεύω που...μονάχα με τον νου.... Πάνω σε κοχύλια αφηγούμαι την ιερότητα των ροών, σε ρότες θαλασσινές...Θα φτάσω ποτέ τους καλπασμούς των κυμάτων που αγγίζουν τα διάφανα νερά της σκέψης ... θέλοντας να την χρίσουν με αθάνατο νερό της κυρά θαλασσινής... ;12 Ιανουαρίου 2011 στις 1:55 μ.μ.