f

Υπάρχουν στιγμές πρωινά, που εισχωρεί στ' άδυτα του μυαλού μου σαν ν' ανακαλύπτω εικόνες και ήχους στο διάνυσμα του χρόνου μου..Το λευκό κεχριμπάρι που την ψυχή μου φώτιζε στις ασημένιες πρωινές αντανακλάσεις αναχωρήσεων . Αιχμαλωτίζει την ουσία της ευτυχίας ακουμπά σε μνήμες αγάπης τρυφερής κι αέρινης...Το άρωμα της ανασαιμιάς που λάτρεψα, ντυμένο κόκκινο ,που αμίλητα περιμένω σήμερα το χρώμα της αυγής να εξαϋλώσει αναπνοές κι ονειρικά περάσματα την μοναξιά σ' αγάπης πέλαγο βαθύ και μέσα του..να χάνομαι.

Είναι η κρυφή δίψα..να ξεδιψάσω από τις μνήμες, μνήμες που αλυχτούν σε ώρες και σκέψεις που χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μέρες και νύχτες, για όλα εκείνα που έζησα και την θεμελίωσαν..,που αναβλύζει και φιλτράρει το υγρό πυρ της ψυχής μου.. Να μην χαθεί η κυρά Θαλασσινή η θαλασσινή μνήμη, που εκεί βίωσα την δική μου παιδικότητα ως την ενηλικίωση ,κάτι πολύ πιό δικό μου,ανθρώπινο,
κάτι το "ανείπωτο", ειπωμένο με αποστομωτική ειλικρίνεια..την δική μου αλήθεια...
κι απόψε ξανά στήθηκε, με αισθήσεις τυλιγμένες , στο άρωμα που τότε την έλουσε....