Τρίτη, Σεπτέμβριος 14, 2010
Παγωνιά τριγύρω
και μιά σκιά
η σκιά μου
πλανιέται στο σκοτάδι
ψάχνωντας το φως
που όμως αργεί να ρθεί
Μ.Θ (1993)a bordo North Viscountess
Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
el mundo es un pañuelo
Πόσο μικρός "παίζει" που λέει και η κόρη μου να είναι ο κόσμος; Να μη το γνωρίζω άραγε;
Σε μένα κάνει εντύπωση; Οι φίλοι μου οι Ισπανόφωνοι λένε ότι el mundo es un pañuelo
Είναι ένα μαντίλι ο κόσμος , ενίοτε λευκό αποχαιρετισμού που σίεται στα χέρια αυτών που μένουν για αυτούς που φεύγουν.
Αλλά αυτά ήδη τα έχει πεί άλλος πολύ πρίν από μένα δεν άνακάλυψα δα και την πυρίτιδα.
Μαζευει φαίνεται το κουβαράκι, γυρνώ προς τα πίσω, εδώ και κάμποσο καιρό, Ευχαριστώ για ότι μου προσφέρθηκε με ανιδιοτέλεια, ευχαριστώ για τα μικρά και τα μεγάλα για το μεγαλείο της ψυχής που μακάρι να σας έχει ο Θεός καλά και οι αύρες απ τα πέλαγα να δροσίζουν την ζωή σας
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Φεστιβαλ ΛΕΑ ποιητική βραδιά
Φεστιβαλ ΛΕΑ ποιητική βραδιά
Για 2η χρονια φέτος στην Τεχνόπολη στο Γκάζι θα γίνει το 2ο φεστιβάλ Ιβηρικής Αμερικής Λογοτεχνία Εν ΑΘήναις από τις 29 Σεπτεμβρίου ως τις 3 Οκτωβρίου.
Την Κυριακή 3 Οκτωβρίου στις 18:30-19:00 οι Αλεξάνδρα Δογκάκη και Κωνσταντίνος Βαδραχάνης θα διαβάσουν ποιήματα από την δίγλωσση (ελληνικά-ισπανικά) ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου με τίτλο Tabula rasa, εκδόσεις Andy's Publishers σε ισπανική μετάφραση της Αλεξάνδρας και του ίδιου του ποιητή
Για 2η χρονια φέτος στην Τεχνόπολη στο Γκάζι θα γίνει το 2ο φεστιβάλ Ιβηρικής Αμερικής Λογοτεχνία Εν ΑΘήναις από τις 29 Σεπτεμβρίου ως τις 3 Οκτωβρίου.
Την Κυριακή 3 Οκτωβρίου στις 18:30-19:00 οι Αλεξάνδρα Δογκάκη και Κωνσταντίνος Βαδραχάνης θα διαβάσουν ποιήματα από την δίγλωσση (ελληνικά-ισπανικά) ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου με τίτλο Tabula rasa, εκδόσεις Andy's Publishers σε ισπανική μετάφραση της Αλεξάνδρας και του ίδιου του ποιητή
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Όνειρα που γεννιούνται και πεθαίνουντην ίδια στιγμή της γέννησής τους.
Ελπίδες που ανθίζουν και αναπνέουν μέσα μου..σαν μουσική που πάντα με έκανε να ταξιδεύω με την φαντασία,το μυαλό να γλιστρά σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση και να με κάνει να νιώθω καλύτερα….
Αυτό έγινε και σήμερα….
Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τη μνήμηκαι το μυαλό…
Που σαν Δόρυ κάνουν το βλέμμα φεύγει απ’ το χέρι γλιστρ...ώντας. Κάπου εκεί στο ακροδάχτυλο όμως δειλιάζει, κοιτάζει πίσω. Φοβάται. Θέλει να καρφωθεί στο χώμα της μνήμης αλλά είναι τόσο φρέσκο που μόνο πληγή θα του αφήσει. Και τούτο δεν είναι το επιθυμητό. Και τούτο δεν είναι το πρέπον. Αρχίζει να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πίσω. Αλλά το επόμενο βλέμμα είναι ήδη εκεί. Την θέση του έτσι δεν μπορεί να βρει πια. Κι μένει λοιπόν κάπου εκεί ανάμεσα στα δάχτυλα. Μένει εκεί τρέμοντας σε μια θέση ανάρμοστης, ακαθόριστης διαμονής, ανάθεμα 21 Αυγούστου 2010
Ελπίδες που ανθίζουν και αναπνέουν μέσα μου..σαν μουσική που πάντα με έκανε να ταξιδεύω με την φαντασία,το μυαλό να γλιστρά σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση και να με κάνει να νιώθω καλύτερα….
Αυτό έγινε και σήμερα….
Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τη μνήμηκαι το μυαλό…
Που σαν Δόρυ κάνουν το βλέμμα φεύγει απ’ το χέρι γλιστρ...ώντας. Κάπου εκεί στο ακροδάχτυλο όμως δειλιάζει, κοιτάζει πίσω. Φοβάται. Θέλει να καρφωθεί στο χώμα της μνήμης αλλά είναι τόσο φρέσκο που μόνο πληγή θα του αφήσει. Και τούτο δεν είναι το επιθυμητό. Και τούτο δεν είναι το πρέπον. Αρχίζει να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πίσω. Αλλά το επόμενο βλέμμα είναι ήδη εκεί. Την θέση του έτσι δεν μπορεί να βρει πια. Κι μένει λοιπόν κάπου εκεί ανάμεσα στα δάχτυλα. Μένει εκεί τρέμοντας σε μια θέση ανάρμοστης, ακαθόριστης διαμονής, ανάθεμα 21 Αυγούστου 2010
Ξερολιθιές….και…Θάλασσα, από αναμνήσεις ποτισμένες .Ταξίδια που με γυρίζουν , εικόνες χθεσινές και τωρινές ,η μια συμπλήρωμα της άλλης ,κομμάτια που απλόχερα αφήνω στο γαλάζιο Μου χρόνο και όλες μαζί …μια κουκίδα στο χάρτη…! Ένας κόκκος της άμμου κάπου εκεί ….Μάκαρες με Μουτσούνα... Μια σταγόνα αλμύρας…Ένα δάκρυ γα...λάζιο της θάλασσας ,στο σκούρο δέρμα του καλοκαιριού.Αυτό είναι το λίγο μου. Μοιάζει μ’ εφήμερο μα είναι το παντοτινό. Το λίγο μου είναι πολύ ,πιάνει πολύ χώρο μέσα μου.... Κάποια “ασήμαντη” στιγμή Όπως τότε…Ξερολιθιές….και…Θάλασ
23 Αυγούστου 2010
ΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΖΑΛΑΣ... Καρπίζουν οι αγάπες, στις ξερολιθιές,μικρές νεράιδες κόβουν, φτιάχνουν αρμαθιές.Ο ήλιος τις μεστώνει, και η θάλασσα,στην αγκαλιά τις κλείνει, τον Αι Δημήτρη.Μελτέμια τον δροσίζουν, Αυγουστιάτικα,και πρωινά τον λούζουν, Κυριακάτικα.Στους ίσκιο του… κρύβει, αγριόκρινα,Ασπαρθιές Θυμάρια τον στολίζουν, μ’ άνθη μοβο κόκκινα. Τις νύχτες ξεθαρρεύουν, κι αλητεύουνε,κι άμα τα συναντήσεις, σε μαγεύουνε.Κλέβουν τις αναμνήσεις, οι βραχιές και σ’ ορίζουνε,παίρνουνε τα πανιά σου, κι αρμενίζουνε.Αι Δημήτρη, συγχώρεσε με, το ’παθα κι εώ,Χίλιες μετάνοιες κάνω, βόηθα με να βγω.Το λογισμό μου καίνε, καν' το θαύμα σου!……………………..
Παίρνω χρώματα του μυαλού και τα ρίχνω με μανία στο χαρτί. Γίνονται εικόνες. Εικόνες ήρεμες για να χαθώ. Μέσα τους. Να σωθώ. Βουτώ τα χέρια μου στα χρώματα και αγγίζω το ζεστό λευκό χαρτί. Προσπαθώ. Να στρώσω την άμμο. Να γεμίσω την θάλασσα. Να βάλω ένα άσπρο καραβάκι πάνω της και να του φυσήξω τα πανιά απαλά. Να κρεμάσω έναν ήλιο. Να χυθεί ένα λινό άσπρο πανωφόρι πάνω σε ένα κορμί,που θα πιάσει το Βιολι με σκοπούς του τόπου..... Να ξεφύγει ένα γέλιο και να χαθεί μέσα σ’ ένα κοχύλι. Να σχηματίσω ένα εγώ αρμονικό με όλα αυτά. Να χτίσω μια θάλασσα γύρω μου και να χαθώ εκεί… και Ε κ ε ί μένω..........
ΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΖΑΛΑΣ... Καρπίζουν οι αγάπες, στις ξερολιθιές,μικρές νεράιδες κόβουν, φτιάχνουν αρμαθιές.Ο ήλιος τις μεστώνει, και η θάλασσα,στην αγκαλιά τις κλείνει, τον Αι Δημήτρη.Μελτέμια τον δροσίζουν, Αυγουστιάτικα,και πρωινά τον λούζουν, Κυριακάτικα.Στους ίσκιο του… κρύβει, αγριόκρινα,Ασπαρθιές Θυμάρια τον στολίζουν, μ’ άνθη μοβο κόκκινα. Τις νύχτες ξεθαρρεύουν, κι αλητεύουνε,κι άμα τα συναντήσεις, σε μαγεύουνε.Κλέβουν τις αναμνήσεις, οι βραχιές και σ’ ορίζουνε,παίρνουνε τα πανιά σου, κι αρμενίζουνε.Αι Δημήτρη, συγχώρεσε με, το ’παθα κι εώ,Χίλιες μετάνοιες κάνω, βόηθα με να βγω.Το λογισμό μου καίνε, καν' το θαύμα σου!……………………..
Όνειρα που γεννιούνται και πεθαίνουντην ίδια στιγμή της γέννησής τους.
Ελπίδες που ανθίζουν και αναπνέουν μέσα μου..σαν μουσική που πάντα με έκανε να ταξιδεύω με την φαντασία,το μυαλό να γλιστρά σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση και να με κάνει να νιώθω καλύτερα….
Αυτό έγινε και σήμερα….
Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τη μνήμηκαι το μυαλό…
Που σαν Δόρυ κάνουν το βλέμμα φεύγει απ’ το χέρι γλιστρ...ώντας. Κάπου εκεί στο ακροδάχτυλο όμως δειλιάζει, κοιτάζει πίσω. Φοβάται. Θέλει να καρφωθεί στο χώμα της μνήμης αλλά είναι τόσο φρέσκο που μόνο πληγή θα του αφήσει. Και τούτο δεν είναι το επιθυμητό. Και τούτο δεν είναι το πρέπον. Αρχίζει να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πίσω. Αλλά το επόμενο βλέμμα είναι ήδη εκεί. Την θέση του έτσι δεν μπορεί να βρει πια. Κι μένει λοιπόν κάπου εκεί ανάμεσα στα δάχτυλα. Μένει εκεί τρέμοντας σε μια θέση ανάρμοστης, ακαθόριστης διαμονής, ανάθεμα το…………………
Είναι φορές που όταν τρέμει η σκέψη...γράφω…. ζωγραφίζω... κι αν πετύχει ;
τα χέρια μου τρέμουν , κι αναρωτιέμαι…!!
Θεέ μου, πόσα σφηνωμένα βλέμματα άραγε να έχουν μέσα τους ;21 Αυγούστου 2010
Ελπίδες που ανθίζουν και αναπνέουν μέσα μου..σαν μουσική που πάντα με έκανε να ταξιδεύω με την φαντασία,το μυαλό να γλιστρά σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση και να με κάνει να νιώθω καλύτερα….
Αυτό έγινε και σήμερα….
Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τη μνήμηκαι το μυαλό…
Που σαν Δόρυ κάνουν το βλέμμα φεύγει απ’ το χέρι γλιστρ...ώντας. Κάπου εκεί στο ακροδάχτυλο όμως δειλιάζει, κοιτάζει πίσω. Φοβάται. Θέλει να καρφωθεί στο χώμα της μνήμης αλλά είναι τόσο φρέσκο που μόνο πληγή θα του αφήσει. Και τούτο δεν είναι το επιθυμητό. Και τούτο δεν είναι το πρέπον. Αρχίζει να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πίσω. Αλλά το επόμενο βλέμμα είναι ήδη εκεί. Την θέση του έτσι δεν μπορεί να βρει πια. Κι μένει λοιπόν κάπου εκεί ανάμεσα στα δάχτυλα. Μένει εκεί τρέμοντας σε μια θέση ανάρμοστης, ακαθόριστης διαμονής, ανάθεμα το…………………
Είναι φορές που όταν τρέμει η σκέψη...γράφω…. ζωγραφίζω... κι αν πετύχει ;
τα χέρια μου τρέμουν , κι αναρωτιέμαι…!!
Θεέ μου, πόσα σφηνωμένα βλέμματα άραγε να έχουν μέσα τους ;21 Αυγούστου 2010
Αλαργινή…λευκή πλακόστρωτη…Απείρανθο, ποια αγρύπνια ξύπνια σε κρατά ; Μεγάλωσες, τρανή αλήθεια έγινες μέσα στην μοναξιά….Είσαι Νεράιδα, είσαι ξωτικό!
Έγινες κοτζάμ κοπελιά, Λούζεσαι και χτενίζεσαι σε κάθ’ ακρογιάλι
μόλις φανεί το πρωινό, το φως, Μόλις δεις άνθρωπο γίνεσαι αερικό, μακριά του πετάς
σημείο των καιρών, του τόπου…με τραούδια και ήχους βιολιού.Ποιος έχει τα μάτια για να σε δει;ποιος μ...πορεί να ακούσει τους ήχους Σου ;όταν περήφανα κοιτάς τον κατσηφόρα …να σκεπάζει την ουράνια μοναξιά
Καταχνιά καλύπτει τα όνειρα που έπλασες , στων προγόνων τα χρόνια
η αλήθεια σφυροκοπά, το μαχαίρι πονά …..
και βρίσκεις παρηγοριά σε ακρογιάλια σιωπηλά , Αι Δημήτρη, Αζαλά Μουτσούνα ,Λιαρήδια , Κανάκη ,Κλειδός , Πανέρμος ,στο κύμα Της , τραγουδάς κι’ Ανθίζουν τα Πουντιά τα Δώματα, με τον δενδρολίβανο ,βασιλικό και δυόσμος στις γλάστρεςοι ήχοι τραουδιών Σου, άλογα ξεσέλωτα ,καλπάζουν, τρέχουν
σε μνήμες αλαργινές που θυμίζουν την καταγωγή, τη Παράδοση …..ζωγραφισμένη στις ειτωνιές…στα πέτρινα στενοσόκαδα Σου
Πινελιές έρημων ζωγράφων , χρώματα μοναχικών ανθρώπων…
Η τιμή παραμένει τιμή… !Εκεί σε προσμένει η αιώνια ψυχή , λεύτερη ,ζωντανή ….
να περιπλανιέται μέσα στην αιωνιότητα στους πρόποδες του Φαναριούκάπου κεί…ορεινά….
Έγινες κοτζάμ κοπελιά, Λούζεσαι και χτενίζεσαι σε κάθ’ ακρογιάλι
μόλις φανεί το πρωινό, το φως, Μόλις δεις άνθρωπο γίνεσαι αερικό, μακριά του πετάς
σημείο των καιρών, του τόπου…με τραούδια και ήχους βιολιού.Ποιος έχει τα μάτια για να σε δει;ποιος μ...πορεί να ακούσει τους ήχους Σου ;όταν περήφανα κοιτάς τον κατσηφόρα …να σκεπάζει την ουράνια μοναξιά
Καταχνιά καλύπτει τα όνειρα που έπλασες , στων προγόνων τα χρόνια
η αλήθεια σφυροκοπά, το μαχαίρι πονά …..
και βρίσκεις παρηγοριά σε ακρογιάλια σιωπηλά , Αι Δημήτρη, Αζαλά Μουτσούνα ,Λιαρήδια , Κανάκη ,Κλειδός , Πανέρμος ,στο κύμα Της , τραγουδάς κι’ Ανθίζουν τα Πουντιά τα Δώματα, με τον δενδρολίβανο ,βασιλικό και δυόσμος στις γλάστρεςοι ήχοι τραουδιών Σου, άλογα ξεσέλωτα ,καλπάζουν, τρέχουν
σε μνήμες αλαργινές που θυμίζουν την καταγωγή, τη Παράδοση …..ζωγραφισμένη στις ειτωνιές…στα πέτρινα στενοσόκαδα Σου
Πινελιές έρημων ζωγράφων , χρώματα μοναχικών ανθρώπων…
Η τιμή παραμένει τιμή… !Εκεί σε προσμένει η αιώνια ψυχή , λεύτερη ,ζωντανή ….
να περιπλανιέται μέσα στην αιωνιότητα στους πρόποδες του Φαναριούκάπου κεί…ορεινά….
Παίρνω χρώματα του μυαλού και τα ρίχνω με μανία στο χαρτί. Γίνονται εικόνες. Εικόνες ήρεμες για να χαθώ. Μέσα τους. Να σωθώ. Βουτώ τα χέρια μου στα χρώματα και αγγίζω το ζεστό λευκό χαρτί. Προσπαθώ. Να στρώσω την άμμο. Να γεμίσω την θάλασσα. Να βάλω ένα άσπρο καραβάκι πάνω της και να του φυσήξω τα πανιά απαλά. Να κρεμάσω έναν ήλιο. Να χυθεί ένα λινό άσπρο πανωφόρι πάνω σε ένα κορμί,που θα πιάσει το Βιολι με σκοπούς του τόπου..... Να ξεφύγει ένα γέλιο και να χαθεί μέσα σ’ ένα κοχύλι. Να σχηματίσω ένα εγώ αρμονικό με όλα αυτά. Να χτίσω μια θάλασσα γύρω μου και να χαθώ εκεί… και Ε κ ε ί μένω..........
8 Αυγούστου 2010
Τώρα που π’ αρχίνισε να μπαίνει ια τα καλά ο Αύγουστος… ακόμα κι αν πλέον δίπλα μου έχω όλους εκείνους π’ από χρόνια αποζητούσα…. αποφάσισα έστω, στο κάθα τόσο…αν και δεν είμαι ταξιδιώτης…είμαι ένας ναυαγός με αποσκευές και μια πιθανή ημερομηνία λήξης , να φωλιάζω σε τούτη εδώ τη γωνιά…με κάτι τι δικό Μου….!!!!
Να ταξιδεύουν πια ,
ποιός ξέρει πού...
μονάχα με τον νού...!!
ποιός ξέρει πού...
μονάχα με τον νού...!!
3 Σεπτεμβρίου 2010
<<αν και δεν είμαι ταξιδιώτης…είμαι ένας ναυαγός με αποσκευές και μια πιθανή ημερομηνία λήξης,φωλιάζω και πάλι σε τούτη εδώ τη γωνιά…με κάτι τι δικό Μου!>>
..........................
Στάζοντας αρμύρα ο απλωμένος χάρτη στον ήλιο ,
η ανάσα μου εκρήγνυται….προσθέτοντας , λίγη Θ ά λ α σ σ α στη σκέψη μου…ταξιδεύω - εκεί... - που με ορίζω...γράφοντας ,
χρονομετρώντας την πορεία Μου ,
στη ζωή. ……Σε κάποια Θάλασσα…….. Έχω ήδη θυσιάσει τόσα, δεν θα μπορούσα να κάνω πίσω ! Και αυτό με κάνει να… ακροβατώ στο σχοινί του χτες ,αναπλάθω στιγμές … για να στηρίξω το τώρα και να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά Μου , για το α ύ ρ ι ο …!!! Στο λαιμό κατακάθι…. λόγια από σκέψεις , βουβοί πίνακες οι πλοιαρχίες.... εικόνες θαλασσινές , που για μια στιγμή κοσμούν τον Νου , για να μου θυμίζουν … πως μπορώ να υπάρξω και αλλιώς……..
..........................
Στάζοντας αρμύρα ο απλωμένος χάρτη στον ήλιο ,
η ανάσα μου εκρήγνυται….προσθέτοντας , λίγη Θ ά λ α σ σ α στη σκέψη μου…ταξιδεύω - εκεί... - που με ορίζω...γράφοντας ,
χρονομετρώντας την πορεία Μου ,
στη ζωή. ……Σε κάποια Θάλασσα…….. Έχω ήδη θυσιάσει τόσα, δεν θα μπορούσα να κάνω πίσω ! Και αυτό με κάνει να… ακροβατώ στο σχοινί του χτες ,αναπλάθω στιγμές … για να στηρίξω το τώρα και να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά Μου , για το α ύ ρ ι ο …!!! Στο λαιμό κατακάθι…. λόγια από σκέψεις , βουβοί πίνακες οι πλοιαρχίες.... εικόνες θαλασσινές , που για μια στιγμή κοσμούν τον Νου , για να μου θυμίζουν … πως μπορώ να υπάρξω και αλλιώς……..
Της ανάμνησης Ρούλα Σκούταρη
Ψήθηκα με την αρμύρα
Μ' αλαργέψανε τα κύματα
Ζωγραφιά το Αιγαίο στα μάτια μου
Κι αναμνήσεις έρωτα περασμένου.
Κι αν την ψυχή μου
για μια στιγμή στο Αιγαίο ακούμπησα
Η λαχτάρα κι η έγνοια μου
παντοτινά σε συντροφεύουν
Καθώς οι φάροι στο λιμάνι μας
τα καράβια που νύχτα ταξιδεύουν.
--------------------------------
Viajero
Ψήθηκα με την αρμύρα
Μ' αλαργέψανε τα κύματα
Ζωγραφιά το Αιγαίο στα μάτια μου
Κι αναμνήσεις έρωτα περασμένου.
Κι αν την ψυχή μου
για μια στιγμή στο Αιγαίο ακούμπησα
Η λαχτάρα κι η έγνοια μου
παντοτινά σε συντροφεύουν
Καθώς οι φάροι στο λιμάνι μας
τα καράβια που νύχτα ταξιδεύουν.
--------------------------------
Viajero
Ψήθηκε με την αρμύρα...
τον αλαργέψανε τα κύματα,
ζωγραφιά το Αιγαίο στα μάτια Του ,
μα η λαχτάρα κι η έγνοια του σε βραχιές τόπου νησιότικου
παντοτινά τον συντροφεύουν,...
όπως οι φάροι στα λιμάνια
για καράβια που νύχτα ταξιδεύουν…..
Ίσως τα αισθήματα να `ναι πολύ βαθιά
ώστε να μη μπορεί κανείς να τα ξεριζώσει....
Ίσως να γίνονται ένα με την καρδιά....
Άνεμος μες το λήθαργο των κυμάτων
Θάλασσα απέραντη, βαθιά ,
παράθυρο στον ουρανό ,
πανσέληνο μες τη νυχτιά….. στη νύχτα ν' αρμενίσει ,
στου ήλιου λάμψη πέρασμα ν' αφήσει
και ταξίδι λυρικό….
να ξεκινήσει , με την Ζωή...
Αιώνια εγκαρτέρηση της ελπίδας ….
γεννήθηκε Ταξιδευτής…..!
τον αλαργέψανε τα κύματα,
ζωγραφιά το Αιγαίο στα μάτια Του ,
μα η λαχτάρα κι η έγνοια του σε βραχιές τόπου νησιότικου
παντοτινά τον συντροφεύουν,...
όπως οι φάροι στα λιμάνια
για καράβια που νύχτα ταξιδεύουν…..
Ίσως τα αισθήματα να `ναι πολύ βαθιά
ώστε να μη μπορεί κανείς να τα ξεριζώσει....
Ίσως να γίνονται ένα με την καρδιά....
Άνεμος μες το λήθαργο των κυμάτων
Θάλασσα απέραντη, βαθιά ,
παράθυρο στον ουρανό ,
πανσέληνο μες τη νυχτιά….. στη νύχτα ν' αρμενίσει ,
στου ήλιου λάμψη πέρασμα ν' αφήσει
και ταξίδι λυρικό….
να ξεκινήσει , με την Ζωή...
Αιώνια εγκαρτέρηση της ελπίδας ….
γεννήθηκε Ταξιδευτής…..!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)