Ακούω τον παφλασμό της λήθης των "αγαπάω"

Καθώς πηγαινοέρχονται γυρεύοντας

τους κρίκους μιας άγκυρας ,εφηβικών ψευδαισθήσεων

ενός μοναχικού μύθου,του περασμένου αιώνα .

  

Λύνουν οι καβοι ,

σαλπάρω σε μια θάλασσα τρυφερής μελαγχολίας ,

μοναχικός θαλασσοπόρος λυπητερής απουσίας

και αιχμαλωσίας των αναμνήσεων αιώνιων

μη τύχει και ξεχαστούν στις ρωγμές των βράχων του χρόνου.

  ότι κρατάμε καλά στην μνήμη δεν χάνεται