ζ'

Μπορεί να νιώθουμε μονάχοι
απέναντι στους άνεμους της νύχτας,
ανάμεσα σε δυο συντεταγμένες,
η γέννηση κι ο θάνατος
ενώνουν τους ανθρώπους της θάλασσας στις τρικυμίες.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να ονειρεύεσαι
ανόμοια χρώματα την άνοιξη.
Ξέρω πως αρνείσαι ν' ανοίξεις
τους μίσχους των γενεθλίων σου στην επόμενη χρονιά.
Ξέρω πως αποποιείσαι τη διαίσθηση
που σε ταξιδεύει από τον έναν εραστή στον άλλον.
Θέλω όμως να γνοιαστείς
για τα μεταμεσονύκτια λόγια αγάπης,
που καταγράφουν το απρόσμενο και το ελπιδοφόρο,
χωρίς ονειροκρίτες και ιερείς με χιτώνες και άμφια.
Οταν γυρίσεις πίσω στο νησί
και διαβάσεις το τελευταίο γράμμα της μάνας,
να υπερασπιστείς το ξεχορτάριασμα τ' αμπελιού το Μάρτη,
να καταπιείς το φόβο της απομόνωσης
πίνοντας ηδύποτο κρασί απ' το κανάτι της αυλής,
τρώγοντας ψάρι με τους ανθρώπους της θάλασσας.
Το βράδυ όταν ξαποστάσεις
και νιώσεις μοναχός στην ξηρά,
μπορείς ν' αρχίσεις να σκέφτεσαι
το επόμενο λιμάνι.
Του Γιώργου Ανωμερίτη
foto E.Papadaki